Elke twee weken geeft Ben Roelants ons zijn blik op de wereld in een reiscolumn.

“Je gelooft dit niet, Sharon. Helemaal van New York vliegen tot Barcelona, mét overstap in München en dat allemaal in Economy! Ik hoop dat je Brendan hierover aanspreekt want dit kan echt niet.” Ik geef toe: het was niet erg netjes van me om mee te lezen op het scherm van mijn kersverse buurvrouw.

Allebei zaten we dicht opeengepakt, helemaal achteraan in onze Airbus A319, erg comfortabel kon je het niet noemen. Maar goed: we spreken hier over een vlucht van amper 2 uurtjes. En dus kon ik er de lol wel van inzien.

Mijn bevallige buurvrouw, laten we haar Amanda noemen, tikte daarentegen briesend verder op haar roze Iphone, met vinnige vingertopjes voorzien van kleine nagellak kunstwerkjes (is dat een trend, trouwens?). Amanda ging tekeer tegen Sharon:

“En nu zit ik hier, amper beenruimte, die kerel naast me slokt mijn armsteun op (dat ging over mij). Ik vermoed zelfs dat we op deze vlucht niks te eten krijgen!” Daar had ze gelijk in. We zouden honger lijden. De volle twee uur lang.

Vliegreizen was ooit een avontuur op zich. Het was ook statussymbool. Ik word telkens nostalgisch wanneer ik de beelden zie van de Golden Sixties waarop passagiers driegangenmenu’s voorgeschoteld krijgen. Rijkelijk gevulde schotels met varkensgebraad en gekookte worteltjes. Als het even kon, gooiden ze ook nog snel een kalkoen in de oven.

Kinderen werden begeleid door mooie goedlachse stewardessen terwijl de papa’s en mama’s rustig in het salon een sigaretje gingen roken. Ja, op dat vlak zijn de tijden veranderd. Tegenwoordig nemen we allemaal een vliegtuig alsof het een korte busreis is en het ziet er naar uit dat het aantal vluchten alleen nog maar exponentieel gaat stijgen.

Zo gaat de luchtvaartmaatschappij Emirates haar vloot van de Airbus A380 nog uitbreiden met 36 extra toestellen, waardoor het totaal op 178 (!) A380’s komt. (de A380 is het grootste passagierstoestel ter wereld -red). De luchthaven van Dubai wordt voortdurend uitgebreid en moet een ware hub worden, waarlangs zowat elke vlucht ter wereld moet passeren.

Toen ik onlangs in transit zat in Dubai, viel het me op hoezeer de vertrekhal een weerspiegeling is van alle culturen op aarde. Moslim, hindu, boeddhist, blank, zwart, indisch, aziatisch,… ze krioelen er allemaal door elkaar en vinden dat best.

En dus werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt: de wereld wordt binnen een aantal jaren werkelijk een postzegel groot en we kunnen niet anders dan nòg meer te gaan samenleven. Willens nillens. Die gedachte kan voor sommigen als bedreigend klinken, maar ik persoonlijk vind het héérlijk. Al zal het wat begrip vergen, van alle kanten van de maatschappij.

Dat begrip leek er bij Amanda maar niet in te sijpelen. Zij kookte ondertussen, omdat de man aan de andere kant zichzelf net twee wijntjes besteld had. “En nu begint er nog één te zuipen ook!”

“Ach Amanda,”, zo dacht ik bij mezelf, “kijk even weg van je smartphone en diep in mijn ogen. Adem goed in en geniet van het feit dat we op reis gaan naar Barcelona. Ik duim voor je! En toegegeven, ik bid ook voor een klein beetje meer beenruimte!”

Bekijk deze en andere reisverhalen bij Evenaar.