Mijn man en ik droomden er reeds lang van om naar Zuid-China te reizen en de etnische minderheden te bezoeken. Deze bergvolkeren leven vooral in de provincie Yunnan aan de grens met Thailand, Vietnam en Birma. Dit gebied is nog niet door het grote publiek gekend, en wie bereid is om in te boeten aan luxe en comfort , wordt beloond met een megadosis authenticiteit.

De reacties op onze plannen waren koel en er werd meteen brandhout gemaakt van ons enthousiasme, “ want het is er vuil en alle Chinezen rochelen!” We lieten ons hierdoor niet beïnvloeden. Trouwens, voor wie door de reiskoorts getroffen wordt, is thuisblijven geen optie en een muisklik later was onze reis geboekt. Begin maart vertrokken we met hoopvolle verwachtingen , met veel energie in onze bagage en een portie geluk als kompas.

Onze tocht door Yunnan was een unieke ontdekking. We kwamen terecht in een irreëel mooie wereld en om op de zaken voorop te lopen, dit zou de hele reis zo blijven. Eenmaal buiten de grote steden kon het avontuur beginnen. We reden door spectaculaire landschappen, zo betoverend mooi dat we er sprakeloos van werden.

Woorden zouden ons nog vaak te kort schieten als we vol bewondering toekeken. Behoedzaam, om de magie van het ogenblik niet te verbreken van het zonlicht in het water op rijstterrassen die als een spiegeldeken tot aan de einder reikte.

Sommige dorpen waren échte juweeltjes met nauwe straatjes vol rode lampionnen, schitterende binnenplaatsen, bruggetjes en tuinen met bonsais. De afwerking van de huizen was één en al elegantie met fijne muurschilderingen en magnifiek houtsnijwerk.

De magistrale sfeer van het oude cultuurrijke China was tastbaar. Het was lente en de subtiele tinten van roze kersenbloesems tegen een blauwe lucht deden denken aan een Chinees aquarel. Op de vele markten maakten we kennis met een kleurrijke en minzame bevolking.

We bezochten de Bai, Hani, Yi, Lahu en vele anderen en overal werden we hartelijk ontvangen. In de meeste bergdorpen was de tijd blijven stilstaan en hoe idyllisch dit voor ons ook was, we realiseerden ons wel dat voor de dorpelingen hun wereld ophield bij de bergen aan de horizon. Soms kwamen kinderen ons aarzelend tegemoet, met een innemende glimlach en een nieuwsgierige blik in hun ogen, donker als twee druppels nacht.

Vaak werd het werk spontaan gestaakt, en na enig overleg werd er voor ons gezongen en gedanst. De levensvreugde barstte uit alle voegen. De mensen waren geïnteresseerd, vriendelijk en betrouwbaar, nog niet aangeslagen door de paranoia van de hebzuchtige, rijke westerling. Onze zintuigen maakten overuren, ons fototoestel raakte oververhit.

In het zuiden ontwaakt de natuur al vroeg onder een schuchtere lentezon. De valleien van Luoping en Luositian zijn begroeid met koolzaad en in maart kleurt deze streek heldergeel. Van uit de hoogte lijken de velden échte schilderijen: zwierige vlakken gevuld met royale borstelstreken van uitbundig goudgeel. De koolzaadvelden zijn dan ook een topattractie van de natuur.

In deze uithoek van China zagen we niet één westerling, wel veel Chinese toeristen die hun eigen land verkenden. Op het mooiste uitzichtpunt was het drummen geblazen. Honderden Chinezen met de duurste apparatuur wedijverden met mekaar om de mooiste foto te maken.

Maar het waren niet de koolzaadvelden, maar mijn man die ze in ’t vizier hadden en het was aanschuiven om met hem op de foto te mogen. Dit fenomeen zou als een rode draad doorheen onze reis lopen: overal werd mijn man aangestaard en aangeraakt en zoemden camera’s en fototoestellen. Soms vormde er zich een heuse rij wachtenden van moeders die hun kind in de armen van mijn man duwden voor de foto.

Een dag later wandelden we rustig rond in een klein dorpje. In de verte klonk muziek. Op een pleintje tussen de huizen werd een huwelijk gevierd. Al vlug werden we opgemerkt en er was geen ontkomen meer aan: we werden vriendelijk maar resoluut gekidnapt en enkele tellen later zaten we op een houten bankje bij de genodigden.

Als “eregasten” ontbrak het ons aan niets. De bruidegom was niet meer van tel, het was alweer mijn echtgenoot die met alle aandacht ging lopen. We vonden deze situatie nogal gênant maar de Chinezen waren in hun nopjes. De aanwezigheid van mijn man was de ontbrekende schakel voor een lang en voorspoedig leven van het jonge paar.

Een verklaring voor dit onverwacht succes was simpel: een baard, een mooi gevulde lichaamsbouw, groot van gestalte, “handsome”,kortom: àl wat Chinezen nodig achten om te geloven dat deze persoon geluk brengt. Ik kan ze op dit punt gelijk geven…

Het was een reis om nooit te vergeten , met verrassingen en contrasten en we denken nog heel vaak terug aan alle mooie momenten. Als ons heimwee te groot wordt, slaan we ons fotoboek open en vullen we in gedachten de beelden aan met de geuren van de eetstalletjes en de zang van de vrolijke volksliederen en dan wanen we ons weer even terug in Zuid-China.

En mijn man : die heb ik weer helemaal voor mij alleen.

Tekst en foto’s: RR Kalmthout