VIDEO Lucky Bastards in Verbier: Hoogvliegers zonder kaas.
Er zijn plekken die zichzelf op je huid schrijven. Verbier is er zo eentje. Je denkt: nog een Alpendorp, nog een marketingbrochure met frisse lucht en stomende raclette. Maar deze keer—godzijdank—geen kaas. Ben en Sofia, twee Lucky Bastards op roadtrip door de Zwitserse zomer, hadden dat vooraf duidelijk gemaakt: “Geen cliché’s. Geen fondue. We willen vliegen, zweten, vallen en opstaan.” En zo begon het.
Vliegen. Letterlijk.
De dag begon op een grasveld met thermische dromen. Parapente met Verbier Summits, onder begeleiding van Stuart en Mike—twee mannen met het charisma van geitenwollen cowboys en de lucht onder hun schoenen. Sofia ging eerst, rug recht, gezicht strak, maar haar blik zei: “Wat doe ik hier?” Dertig seconden later vloog ze boven de Val de Bagnes alsof ze daar thuishoorde. Ben volgde, zijn gopro net iets scheef, zijn kreten ergens tussen extase en pure doodsangst. Boven hen: blauw. Onder hen: kilometers vrijheid. En tussenin: lachen. Want wie naar beneden kijkt en toch lacht, snapt het leven.
Trap je hart kapot (en je kuiten mee)
De volgende ochtend e-bike tour met Adrien Nagy van Verbier Bike School. Adrien is zo’n gast waarvan je denkt dat hij gemaakt is van adrenaline en granola. Hij nam hen mee op paden die God zelf alleen met rust zou laten. Door lariksbossen, over ridges waar je banden net breed genoeg waren en uitzichtpunten die het woord ‘panorama’ opnieuw uitvonden. Sofia viel één keer. Ben viel drie keer. En niemand gaf er iets om. Want stof in je mond is beter dan koffie op kantoor.
Eat, soak, repeat
‘s Avonds diner in Hotel W. Geen Zwitserse cliché’s op het bord, maar iets met ceviche, iets met yuzu, iets met wijn die zo wit was dat hij fluisterde. Ze spraken over de stilte van de bergen en hoe het leven nergens zo dichtbij voelde als hier.
Later: slapen in het Experimental Chalet, waar de wellness warm was, het uitzicht breed en het bed precies goed voor twee vermoeide lichamen en één gedeelde droom.
En toen: de kabel. De dood. De zipline.
De volgende dag, tussen hemel en hel: de hoogste zipline van Europa. 130 kilometer per uur. Een kabel, een harnas en de echo van je eigen schreeuw. Sofia ging eerst. Natuurlijk. Ben volgde. Natuurlijk. En halverwege, boven de gapende afgrond, dacht ik aan wat Stuart had gezegd: “Als je je angsten recht in de ogen kijkt, zie je jezelf.”
Ze vlogen. Ze trapten. Ze aten. Ze zweefden. En ze hadden het niet over kaas.
Gelukkig maar. Want wie écht proeft wat Verbier is, weet: de smaak zit niet in wat je eet, maar in wat je durft.
Meer weten of zelf je grenzen verleggen in Verbier? Check hier de plekken die deze reis onvergetelijk maakten:
-
Parapente met Verbier Summits
-
E-bike tour met Verbier Bike School (Adrien Nagy)
-
Hotel W Verbier (dinerlocatie)
-
Overnachting en wellness in Experimental Chalet
-
Mont 4 Zipline (de hoogste zipline van Europa)
ik vind dit artikel
0
