reisverslag: Toscane: Het klinkt misschien als een clichébeeld maar ik word terug verliefd. Niet op iemand anders maar op de dorpjes met hun okerkleurige dakpannen, cipressen en jeu de boules. Afgelopen nacht gonsde mijn hart bij het zien van donkere opeenpakkende wolken die massaal de bergen opkropen en een onheilzaam concerto de la note vanachter hun hemelsluizen op ons zouden loslaten. Maar il cielo sopra la casa hield zich koest en schoof de duisternis in. Deze ochtend in het hemelbed, terwijl mijn princa favola nog lag te slapen, ontwaakte ik in het paradijs – 840 meter hoger op aarde – waar ik struikelde over de spectaculaire vergezichten, glooiende cipressenheuvels en culturele erfgoederen. Deze voormiddag stapten we in ons middeleeuws stadje Silico met alom gekende nauwe Toscaanse straatjes. Ze kronkelden als slangen tussen de terracotta bakstenen huisjes die als scheefgezakte tompoezen opeen lagen gestapeld. Ik duizelde bij het zien van de glooiingen tussen de heuvels en de bergen of de verademende bossen en hun stilte. Tussen de lavendelvelden viel alles terug in zijn plooi en kreeg ik weer aandacht voor wat ik was vergeten. Het panoramisch zicht met zijn juiste tinten groen en geel spelen haasje-over op de malse heuveltoppen en duiken speels weg in diepe bloemenvelden. Hier leer ik terug in reliëf denken en gaat de tijd een halfslag trager slaan. Ik mis niets wat op België lijkt behalve de mensen waar ik van hou en achter liet. Waren jullie nu maar allen hier. Ik wou dat ik dit alles met jullie kon delen. De geplukte zonnebloemen in een vaas staren me verbaasd aan. “Wat zit jij daar voor je scherm te doen”, lijken ze te fluisteren. Inderdaad .. komaan Kim, geniet verdomme ! Geniet !