“Ah, nee, dat ga ik nie doen nie, in geen geval…” , aan het woord is de Zuid-Afrikaan Jakhals, een boom van een vent met wafelijzers van handen. Jakhals was al een aantal weken met me op doorreis in de prachtige Namibische landschappen.

Tijdens één van onze avondlijke kampvuurgesprekken had hij me toevertrouwd dat hij destijds als jachtopziener rijkelui begeleidde op hun jachtpartijen. Hij had olifanten opgejaagd, neushoorns, een buffel hier en daar… opdat de “klant” zijn plezier kon hebben.

Op één van die partijen slaagde de broodheer er niet in om te trekker te overhalen, verlamd door de angst. Jakhals werd daardoor aangevallen door een wel zéér humeurig luipaard. Toch slaagde hij erin het dier af te weren en het neer te knallen met zijn .44 Magnum.

“Daarna zei ik mijn job als jachtopziener vaarwel. Ik kon het simpelweg niet meer.” zo vertelde hij me nog. Voor me stond dus een meedogenloze bushcrafter, iemand die wel wat gezien had in zijn leven. Het was dan ook een complete verrassing toen hij weigerde om met me mee te gaan zoeken naar de meedogenloze honingdas.

“Ah, nee, dat gat ik nie doen nie, in geen geval.”, was zijn droge antwoord. Deze reus had een luipaard gewurgd met blote handen, maar was te bang van een honingdas? Ik viel bijna van mijn stoel. De honingdas, beste lezer, werd door the Guinness Book of Records uitgeroepen tot meest onbevreesde dier ter wereld.

Het is een marterachtige die zijn naam kreeg omwille van het feit dat hij zo gek is op honing. En wat nog opmerkelijk is: de honingdas heeft geen natuurlijke vijanden. Het beestje hapt net zo graag naar de kuiten van een leeuw, als naar een luipaard of olifant. Het kan hem eigenlijk echt geen bal schelen.

Hij ziet eruit als een stinkdier zonder de staart dan, bijt zonder verpinkende kop van een giftige cobra en laat als hij ietwat pissig is zijn bedreigende, ratelende roep horen. Vandaar zijn bijnaam in het Afrikaans: de ratel. Tijdens mijn reis door de Namibische kalahari kregen we geen honingdas te zien, zelfs niet toen ik de hulp inriep van Isaac en Nnani, twee bosjesmannen die de koningen van de spoorzoekers zijn.

Toen we dus onlangs voor Evenaar naar Zuid-Afrika afreisden, wist ik hoe laat het was: ik moest en zou de honingdas te zien krijgen. Waarom ik me zo aangetrokken voel tot dat beestje? Het je m’en foutisme? Het feit dat hij lak heeft aan alles? Een roedel leeuwen spotten, of hyena’s, laat staan olifanten of giraffen, dat is in praktijk eigenlijk echt niet zo moeilijk.

Een honingdas, dààr gaan mijn haren recht van staan. Onze reis begon in Pretoria, langs het welbekende Krüger Nationaal Park en de route zou verder meanderen langs Blyderiviercanyon én het Moholoholo Rehabilitation Center. Moholoholo (die naam is echt overigens, ik vind dat niet uit) is een centrum waar dieren die gekwetst zijn door vallen, of aangereden werden door auto’s, of simpelweg ziek zijn, naartoe worden gebracht om misschien ooit terug in het wild te worden geplaatst.

Vandaar kan je hier vandaag jachtluipaarden, gieren, leeuwen, maar evenwel zwarte mamba’s in gevangenschap bewonderen. Moholoholo is vandaag het bekendst omwille van… Stoffel de honingdas. Sinds Stoffel in één van de afleveringen van Natural World op de BBC verscheen, loopt het hier storm voor hem.

De dieren blijken bijzonder intelligent en inventief als het erop aankomt op te onsnappen uit hun hok. Stoffel gebruikt stokken, takken, soms klimt hij op één van zijn vrouwtjes, soms steelt hij de sleutel van de bewaker… kortom: hij is een national hero.

Om een lang verhaal kort te maken: ik was er eindelijk in geslaagd om oog in oog te staan met mijn held, de onbevreesde honingdas. We hebben er enkel een paar duizenden kilometers voor moeten afleggen, langs hobbelige wegen. En Jakhals? Die was blij om onze foto te zien…

Bekijk de reportages Dwars Door Zuid Afrika in het programma En Route! bij Evenaar