Neem het van me aan: ons bestaan op aarde heeft géén betekenis. There’s no meaning of life. Je moet er ook niet naar op zoek gaan want dat is net zo nuttig als het zoeken naar rijmpjes in een kookboek: je zal er geen vinden en je crème brûlée zal in de soep draaien…

Alastair Humphreys was wél op zoek naar een betekenis voor ons aardse bestaan. Humphreys is een Brit van mijn leeftijd, die na zijn studies vond dat hij moest toegeven aan de drang om de wereld te doorkruisen. Je kent dat: wanderlust.

Op een dag sprong hij in het zadel en fietste de wereld rond. Door Europa, naar het zuidelijkste puntje van Afrika, door de Amerika’s naar Alaska, richting Mongolië. In Siberië trotseerde hij de antarctische temperaturen. In Rusland joeg hij rendieren op, in Japan dobberde hij op een meer, op de Filipijnen at hij de ingewanden van een kip.

Zijn avonturen pende hij minutieus neer, want die zouden de basis vormen voor zijn drie bestsellers en nog eens zoveel kinderboeken. Hij was een man met een plan en eenmaal terug in Groot-Brittanië bombardeerde de pers hem tot groot avonturiers. De kleine man met de fiets had getoond dat het kon: zonder geld of middelen de wereld zien.

Plots mocht hij zich in het rijtje van Edmund Hillary en Roald Amundsen plaatsen. De zaken liepen dus vlot voor Alastair, zo nu en dan lichtte hij zijn avonturen toe op de gebruikelijke symposia. Het moet ergens in 2015 geweest zijn, toen één van zijn toehoorders hem aansprak.

“Hey man, ik heb twee punt vier kinderen, een hypothecaire lening, een wagen én een bazige schoonmoeder. Dus je kan hier wel vertellen hoe geweldig het allemaal is, maar een wereldreis van drie jaar zit er voor mij niet meteen in. Verplichtingen en zo, weet je.”

Precies dàt zette Alastair aan het denken. Hoe kon hij een formule vinden voor avontuur, maar met minder tijd en inspanning? Laagdrempelig, instant plezier en toegankelijk voor iedereen? Zo kwam bij op de term Microadventure. Het volstond om het principe in regels vast te leggen, om het in een format te gieten.

We werken allemaal van 9 to 5, maar wat doe je met je tijd tussen 17u en 09? Hangen in je sofa? Socializen? Wat als je je tijd anders besluit in te delen? Dus in plaats van je richting files te begeven na de werktijd, zonder je je af op bureau, kleed je je om, spring je op de fiets, neem je de trein of je gaat te voet. Je vertrekt gewoon.

Je leent een kayak, vaart de Dijle of de Dender af, meert aan in een wei en daar zet je een kamp op. Een ander soort avondje onder vrienden, zeg maar. Maar nogmaals: je moet je wel aan de regels houden. Zo is het niet de bedoeling dat je er een binge-drinking-sessie van maakt.

Je hebt oog en oor voor mede-avonturiers en laat die smartphone achterwege. Jullie slapen onder blote hemel en niemand buiten je selecte groepje mag weten dat jullie op een boogscheut van het kantoor kamperen, net dat maakt het uniek en spannend.

Alastair heeft de wereld, wat mij betreft, een klein cadeau gegeven. In tijden waarin we zo nu en dan de kluts kwijtraken, ons blind staren op die lichtgevende schermpjes, is het handig zo nu en dan even te aarden. Zijn boek Microadventures verkoopt als zoete broodjes, de lezingen gaan als een trein. En ook ik heb me laten vangen: elke maand één microadventure, dat moet toch te doen zijn?

Ondertussen hebben we er met Evenaar vier achter de rug: suppen op de Amblève, downhill longboarden van het signaal van Botrange, overnachten in een grot, slapen in een kijkhut en herten bespieden… de mogelijkheden zijn er. En het bewijs is ook geleverd. Het avontuur bevindt zich in je achtertuin, ga ervoor!

Bekijk het reisprogramma En Route bij Evenaar