In een flits springt Naraa in de houding van een kikker heel acrobatisch op het bed van Isa. “A frog, there’s a frog”, schreeuwt hij. Isa en ik kijken elkaar veelzeggend aan, slaan onze gillende gids gade en beginnen te lachen. Ik moet het kwijt: “Heeft die tot zijn achttiende op de Mongoolse steppe gewoond?” Intussen springt het kleine beestje niets vermoedend verder.

We arriveerden pas laat bij de ger na een allesbehalve vlekkeloze dag. We waren ’s ochtends met een aanzienlijke vertraging vertrokken. Door de regen was het rivierwater niet meer bruikbaar. Naraa reed samen met onze chauffeur Amgaa naar het dichtstbijzijnde dorp om drinkwater.

De regen was nogmaals spelbreker op onze route. Twee uur hadden we nodig om met de jeep door de modder een heuvel op te geraken. Isa en ik beseften niet dat we nog een lange weg voor de boeg hadden. Voor donker moesten gids en chauffeur erin slagen om als echte nomaden op doortocht ons een overnachting in een ger te versieren. Ook dat ging minder vlot dan dat ze hadden verwacht.

Bij de eerste ger kondigde een agressief blaffende hond onze komst aan. Een jongetje hield het beest stevig in bedwang. We haastten ons vlug de tent in. Een oud vrouwtje zat op het bed. Ze gaf melkthee en koekjes rond. Mijn ogen gingen samen met mijn gedachten de tent rond. Konden we hier overnachten? Waar zouden dat vrouwtje en die jongen dan slapen? Wat met die hond als we ’s nachts buiten moeten plassen?

De onbeantwoorde vragen ketsten keihard tegen de binnenkant van mijn schedel. Dan deed Amgaa teken dat we gingen. Veel uitleg kregen we niet. Veel tijd hadden we niet meer voor de duisternis viel. Amgaa duwde zijn gaspedaal diep in en maakte een shortcut over de oneffen steppegrond. Hij schokte recht op een doel af. In de verte stonden drie gers op een rijtje aanlokkelijk te blinken onder de donkerkleurende blauwe lucht.

Bij aankomst speelde zich hetzelfde scenario af. Maar de hond bleek niet levensgevaarlijk, de mensen waren jonger en vriendelijker en we mochten blijven. Deze nomaden stonden hun tentenhuisje zomaar aan ons af. Zij verhuisden voor een nachtje naar de ger next door, bij hun familie.

De man des huizes deed teken dat we moesten gaan zitten. Wij sloegen de conversatie tussen de familie en onze gids en chauffeur gade. Wat er heen en weer gezegd werd, verstonden we niet. Wel leek het alsof ze elkaar al jaren kenden. Wat niet zo was. Intussen gingen de koekjes en de melk rond.

Op het bed zaten twee vrouwen en een meisje van een jaar of twaalf. De man zat op een klein krukje. De ene vrouw wiegde zachtjes haar baby en zoogde hem zonder enige gêne. Op het bed achter hen lag een andere baby in een diepe slaap. Het jonge meisje inspecteerde ons van boven tot onder. Ik overhandigde haar een postkaartje van Gent en een zakje snoep.

“Bayrhlaa”, stamelden we als bedanking en lachten intussen onwennig. “Ik voel me een verstoorder van een vredig tafereel”, fluisterde ik tegen Isa. Ze begreep wat ik bedoelde. Intussen haalde Naraa onze spullen uit de jeep en bereidde ons avondeten. De man at mee. De anderen proefden een lepeltje.

Daarna vertrok familielid na familielid uit de tent. Ze rommelden wat in de kastjes en namen wat persoonlijke spulletjes mee. Wij konden ons installeren voor de nacht. Isa en ik kregen elk een bed, Naraa eigende zich de matras op de grond toe en Amgaa, onze chauffeur, verkoos de privacy van zijn jeep. En toen merkte ik heel onschuldig die kikker op.

“Komaan, Naraa”, grapt Isa, “je bent toch niet bang van een kikker?” Ze schokt van het lachen. Naraa zit nog steeds in kikkerpositie op het bed. Hij kijkt beteuterd. “Roep Amgaa”, zegt hij. Ik voer zijn bevel uit. Amgaa spreekt geen Engels en dus kan ik niet duidelijk maken welk beest hij moet verdrijven. Eerlijk gezegd houden Isa en ik ook niet van kikkers in ons bed.

Amgaa snelt te hulp. Hij grijpt een pook naast het houtvuur alsof hij een groot, gevaarlijk monster te lijf moet gaan. Als Amgaa de kikker in de gaten heeft, zucht hij en gebaart dat we dat beest gewoon moeten laten zitten. Zie, hier staat onze heldhaftige krijger en daar zit de bangerik.

Naraa kan het niet aan. Hij verzamelt zijn spullen en beslist om buiten een tent op te zetten. En dan spreekt hij de heilige woorden: “It was hard to find a ger, but it’s harder to sleep with a frog.” Isa komt niet meer bij van het lachen. De ontlading van een hectische dag speelt ook mee. Vastzitten in de modder, uren rijden, een slaapplaats vinden… Gelukkig was er juist op tijd die kikker.

De volgende dag zijn we alweer en route. De gers verdwijnen abrupt uit ons zicht als we de eerste heuvel over rijden. Naraa moppert. Met het verkeerde been uit zijn tentje gestapt. Isa en ik zijn in opperbeste stemming. Tijd voor een grapje.

“Naraa”, zeg ik alsof ik een ernstige mededeling heb, “jij bent onze gids en jij moet ons toch beschermen tegen wilde dieren.” Isa kan de grijns om haar mond niet verbergen. Naraa kijkt verbolgen om en staart daarna de ganse rit voor zich uit. Over die kikker zwijgen we beter…

Tekst en foto’s: Anneleen Van den Berge