De Nederlanders hebben hem al jaren. Wij kunnen hem pas zeer recent aankopen : de museumpas. Voor 50 euro kan je een jaar lang je hart ophalen in tal van musea.

Het schijnt een schot in de roos te zijn want gisteren in het journaal hadden ze het over de 20.000ste pas die, sinds de start van de verkoop halfweg september, is verkocht.

Ik heb er vandaag eentje gekocht. De 20.001ste dus.

Ik geef toe dat ik bij de lancering ervan getwijfeld heb omdat ik het aanbod aan deelnemende musea aanvankelijk niet denderend vond. Maar daar is intussen verandering in gekomen. Een hele rits aan musea hebben zich nog voor de verkoop goed en wel begon bij dit leuke initiatief aangesloten.

Maar er is meer. Dankzij de museumpas zijn heel wat uiterst interessante tentoonstellingen totaal gratis of mits een wel heel kleine bijdrage te bezoeken.

Klinkt goed niet ?!

Dus vandaag heb ik er me eentje aangeschaft. Je kan dit online doen maar ik koos er voor om hem te kopen in één van de deelnemende musea. http://museumpas.be

Ik koos bij wijze van symboliek het Huis van Alijn in Gent uit om mijn aankoop te doen. Symboliek ? Hoezo ?

Wel dat ziet zo. Zo’n slordige vijfentwintig jaar geleden, kreeg ik in dit museum, dat in een voormalig Godshuis is gevestigd, de schok van mijn toen nog jonge leven. Ik ontdekte er immers voorwerpen keurig opgesteld in een decor dat sterk leek op mijn jeugdkamer uit de jaren zeventig. “Hemeltjelief”, dacht ik toen “ben ik dan reeds zo oud dat mijn jeugd al in een museum tentoongesteld ligt ?!” Ik was in shock.

Maar intussen weet ik beter. Een museum hoeft bepaald niet oubollig te zijn. Een modern museum speelt integendeel graag kort op de bal en verwent de bezoeker niet enkel met stille getuigen uit een ver verleden maar presenteert ook heerlijke herinneringen uit het eigen, recente leven. Dat maakt het ook voor jonge mensen allemaal bijzonder boeiend vooral omdat er vandaag de dag behoorlijk wat wordt geïnvesteerd in hoe een en ander wordt voorgesteld.

Een museum is dus niet per definitie een duffe toestand waar het ruikt naar een ver en stoffig verleden. Wel integendeel ! Een museum dat zichzelf respecteert maakt vandaag de dag gebruik van de meest eigentijdse en technologische middelen om de bezoeker te boeien.

Musea evolueerden zodoende van een louter-kijken-naar, naar een interactief gebeuren waarbij ook de kinderen betrokken worden. En dat die het fijn vinden, kon ik  vooral lezen in het gastenboek van het Huis van Alijn dat ik vandaag bezocht.

Wat heeft dat museum een fantastische metamorfose ondergaan zeg ! Het huis van Alijn geeft de bezoeker een boeiende kijk op het dagelijkse leven vroeger en nu. Het doet dat aan de hand van een scheurkalender. Leuk bedacht.

De nieuwjaarsbrief op 1 januari

Van nieuwjaarsdag tot oudejaarsavond en alles wat daar tussenin ligt aan geboortes, huwelijken, begrafenissen, communies of lentefeesten, naar school gaan, op vakantie gaan, televisie kijken, muziek beluisteren, spelletjes spelen, grote schoonmaak ….

Lieve hemel, de kartonnen “valiesdoos” waarmee ik met de mutualiteit op reis ging naar Zwitserland !

Zelf heb ik me vooral geamuseerd met de liedjes uit mijn jeugdjaren. Zittend tussen knusse kussens heb ik geluisterd naar wat ik destijds mooi vond : kleinkunst. En naar ongeveer het enige liedje dat ik op gitaar kon spelen en ik dus heb “grijs gekweeld”.

Mocht iemand onder de jongere bloggers en bezoekers van deze website bij het lezen van dit alles stiekem zitten te gniffelen, dan wil ik toch even dit kwijt : ook Samson en Gert liggen al in het museum ! Het is maar dat je het weet hé !

Haha, er staat mijn een zalig museumjaar te wachten.

Koop jij de 20.002de pas ?