Reeds van in mijn twintiger jaren was ik verliefd op Corsica. Door omstandigheden heb ik lang niet meer gereisd, maar l’ile de Beauté bleef altijd fluisteren in mijn hart. In de herfst van mijn leven én met de partner van mijn hart zijn we aan een heel mooie, avontuurlijke en onvergetelijke reis begonnen.

Corsica heeft een charmante Italiaanse invloed, die vooral door het plaatselijke dialect en gastronomie in ere wordt gehouden, bijgezet door Italiaanse mimiek die zorgen voor de flair en naturelle temperament van de eilandbewoners.

Onze eerste zoektocht in Corsica begon reeds op het vliegveld in Bastia. De huurauto die zou klaarstaan om ons twee weken langs onbekende, te ontdekken wegen en bestemmingen zou leiden bleek niet te vinden. ‘Tout droit’ bleek nadien een geijkte uitspraak, die we verder altijd met een korreltje zout hebben genomen.

Eenmaal onze vier maal vier Kadjar gevonden (donkergrijze) nadat we reeds lange tijd naar ‘ une voiture blanche’ aan het uitkijken waren (info balie) zaten we goedgeluimd en enthousiast te wezen voor wat komen zou. Langs groene kronkelende wegen naar onze eerste bestemming nl. Corte en omgeving.

Verrukt door de ligging van het hotel, prachtige tuin, ontbijt naast een kabbelend bergriviertje, één en al natuurpracht van ’s morgens, wat wil een mens nog meer… Aaibare Garfield, de rosse kater van het hotel kwam steevast aan ons tafeltje liggen want hij wist vlug dat het niet alleen de tafelrestjes waren die al eens ongemerkt naar beneden vielen (wie dacht dat poezen niet snugger waren)!

Overweldigend door al dat moois besloten we een wandeling te maken door het bergriviertje, voorzichtig en behendig met onze speciale klim-en trekkersschoenen liep alles van een leien dakje. Plots verschenen er een aantal reuzenkoeien met begroeiing. Vermits de keien glad waren en de begroeiing nat, probeerden we voorzichtig met grote rasse schreden het gevaar te ontwijken.

Bij het nemen van een forse lange stap ging het mis, mijn benen waren echt te kort voor zo’n gazelle pas en floep ik schoof helemaal het water in (op zich erg verfrissend en verkoelend want het was net een uitzonderlijk hete dag). Zelfs tot in mijn stapschoenen had het ‘geregend’, benen bloedig gehavend maar geen nood, dapper verder op tocht! Tot mijn partner verschrikt vroeg waar mijn bril was (neen, geen zonnebril), die was ik dus ongemerkt verloren bij het vallen.

Na een lange zoektocht in het water waarbij bij iedere minuut de hoop verstreek, dook mijn bril dan toch nog onverwachts op, half onder in het waterige zand en nog intact, als dat geen opluchting was!

Scala di Santi Regina (al het moois in Corsica heeft ook een zangerige Italiaanse naam) is overweldigend mooi. Groteske rotsflanken met groene en bruin-gouden flora, te bewonderen vanop een hoogte van ongeveer driehonderd meter, uitgestrekte aanlokkelijke valleien in de diepte. Mijn hoogtevrees is een excuus om het stuur niet te moeten overnemen van mijn overigens voortreffelijk, vaardig sturende partner. Als passagier mag je alles bewonderen, een waar privilege.

Bij onze tocht naar Porto Vecchio (hotel met panoramisch uitzicht op de baai bij ontbijt) waren we geschrokken door een onverwachte ontmoeting met loslopende bruin-wit gevlekte koeien en zwart-grijs gevlekte varkens.

Op een lokaal marktje mochten we proeven van al dat lekkers (ocharme die beestjes), niet te versmaden Coppa ham (met vet) en Lonzu ham (filet pur) van de met eikels gevette varkens. We hebben onze voorraad ingeslagen en ongeveer twee kilo meegebracht in onze valies naar België. Smakelijk!

Onderweg passeerden we ook nog Calacuccia, een paradijs van meren, geen mensen, alleen met ons tweetjes én de ongerepte natuur, wat kan dat deugd doen, waar maakt de stilte meer lawaai…
Op onze verdere doortocht hoorden we in de verte gemekker van geiten en schapen, geen doortocht mogelijk echter want een ganse kudde versperde de weg!

Zelfs bij herhaaldelijk autogetoeter leken ze onverstoorbaar. Pas wanneer we uitstapten en hen wat aanporden leken ze plek te maken onder het al toeziende oog van hun grote zwarte bokken-leider met afschrikwekkend gewei. Hij keek toe en zag dat het ok was. Wij blij met deze positieve lokale kennismaking met de flora van Corsica.

Cascade de Piscia di Ghjaddu, daar voelden we ons net twee echte bergbeklimmers, er leek wel geen eind aan te komen, enorme rotsblokken moesten getrotseerd om de beloning in ontvangst te nemen nl. de aanblik van een prachtige waterval, middenin de woeste natuur, de kroon op ons klimwerk (het laatste stuk met ijzeren kabels om je aan op te trekken) helder zuiver water, weergaloze stroming…

In Bonifacio maakten we ondanks een dreigend onweer toch een boottocht op de al vrij ruige zee (storm op komst). Gelukkig worden we beiden niet vlug zeeziek maar we moesten toch van het dek af en in de kajuit blijven. Ondertussen zwalpte ons scheepje omhoog en omlaag over de woeste baren. We passeerden prachtige krijtrotsen en inhammen pa en we zetten ons schrap, eind goed al goed!

Nadien barstte het onweer pas écht los met waarlijk Belgische plensbuien, zelfs plaatselijke inwoners vroegen waar we onze doorschijnende plastiek regenjasjes hadden gekocht? In Belgica natuurlijk!
Ajaccio was onze last but not least bestemming (vanuit hotelkamer zicht op baai), ferries varen dagelijks uit richting Marseille, Sardinië (dat laatste kan je bij helder weer zien liggen).

Met verrukking zagen we ook reuze cruise schepen aanmeren, Ajaccio is een vaste aanlegplaats en terecht! De hoofdstad heeft alle moois te bieden, voor elk wat wils, couture ook niet te versmaden en dikwijls profiteerden we van extra korting in september. Maar de sfeer van de haven, vissers, en visrestaurants was pas idyllisch.

Onze laatste avond hebben we gedineerd bij het strand onder een schitterende zonsondergang, sardienen op zijn Corsicaans mét Pietra ambre, wellicht een rare combinatie maar het lekkere bier kun je alleen maar in Corsica drinken, ook in zoete versie Pietra Rossa met kersen… Dolce Corsica, misschien ooit ARRIVIDERCI!

Tekst en foto’s: Claudine Van Eetvelde