Turkije is zeer uitgestrekt, we besluiten door Noord-Anatolië te rijden, misschien niet ideaal in juli en augustus, want heet is het wel, maar enkele natuurparken spreken ons aan. Er staan tientallen kramen langs de weg met oranje meloenen, honderden meloenen in de blakende zon, en praktisch niemand op de weg.

Ze geraken die vruchten nog aan de straatstenen niet kwijt, verder verkopen ze ook beeldjes van honden, eenden, sneeuwwitje, enz, we hebben duidelijk een andere smaak.

Regelmatig worden we aangesproken door Turken die in Duitsland gewerkt hebben en wat Duits spreken, iedereen is zeer behulpzaam en regelmatig wordt er thee aangeboden. Onze eerste stop is ‘Kus Cenneti’ nationaal park, waar een broedplaats voor pelikanen is, na sluitingstijd mogen we er overnachten. Behalve de pelikanen is er nu weinig te zien, maar in de lente moet het hier prachtig zijn.

Na vele km’s rijden is het tijd onze benen eens te strekken. We bezoeken Hattusa, een ruïnestad van de Hittieten, ongeveer 200km ten oosten van Ankarra, in Bogazkale. Plots duikt er een taxichauffeur op, hij vraagt of wij ‘de belgen’ zijn? De tamtam heeft zijn werk al gedaan, hij spreekt wat Duits, hij wijst naar de zon, hijgt als een sint-bernard hond zonder drank, valt bijna in zwijm voor de taxi, wij begrijpen het. We raken door de hitte nooit levend uit de stad, zijn taxi is veel beter en goedkoop.

Gelukkig zijn we  goed voorbereid. We hebben water mee, een zonnehoed, zonnecrème factor 50. We houden vol en het is ons gelukt ook. Het is een schitterende locatie, goed verzorgd, wereld erfgoed, we zijn onder de indruk. Als we na 3 uur terug in het dorp arriveren zien we de taxichauffeur terug, hij doet teken goed gedaan!

Onze volgende halte zijn de medische bronnen bij Kangal, we moeten de weg vragen en iedereen is super enthousiast. De baden zijn bekend bij psoriasis patiënten, ze worden bevolkt door vissen die je huidschilfers afknabbelen, we zullen mooi gescrubd terugkeren. Als we zeggen dat we ook naar de grote moskee en het hospitaal complex van Divrigi willen, is er minder enthousiasme.

De bronnen zijn inderdaad de moeite, ik beland in het vrouwenbad met veel oma’s, mijn grijze haren vallen niet uit de toon. Mijn speedo badpak daarentegen wel. De oma’s baden in hun ondergoed, wapperende grote onderbroeken en hemden. De kledij is spierwit, hier wordt duidelijk met Dixan gewassen of zou het toch de zon zijn? ’s Avonds komen de families picknicken, barbecues worden aangestoken en massa’s vlees wordt aangevoerd. We genieten van de drukte en als gasten moeten we het eerste stukje kip en geroosterde aubergine proeven.

We worden uitgenodigd om een tasje thee te komen drinken uit de samovar. Ik vraag hen naar de komende verkiezingen. Ja bijna iedereen zal stemmen voor Erdogan alleen de imam niet. Er wordt druk gediscussieerd. Bij deze agrarische bevolking heeft Erdogan voor veel vooruitgang gezorgd: betere wegen, elektriciteit, stromend water in de dorpen, maar volgens de imam is hij te belust op geld en geen goede moslim.

De volgende dag ontmoeten we in het Sahara nationaal park, Enazi, een Turk die 42 jaar in Duitsland gewerkt heeft en nu met pensioen is. Hij neemt ons mee naar zijn dorp in de Kaukasus, een andere cultuur. We verblijven bij hem thuis maar slapen in de camper. De dorpelingen zijn traditioneel en hij is meer westers. Hij neemt ons mee met zijn wagen de bergen in.

We bezoeken een bergdorp waar de mensen enkel tijdens de zomermaanden aanwezig zijn om voor hun vee te zorgen. Hij noemt het zomerhuizen, eigenlijk zijn het een soort houten berghutten, onderaan leven de koeien en erboven de mensen. Enazi wil niet dat er koeien onder zijn huis verblijven, overal drek zegt hij en dan gaat het stinken. Zijn huis ruikt inderdaad lekker naar vers hooi en zijn zuster gebruikt het huis om kaas te maken, wat zij ons trots laat zien.

De mensen zijn vriendelijk en bieden ons versgebakken broodjes aan. Ze tonen ons de kruiden die ze gebruiken, een soort schermbloemige die lijkt op fluitenkruid, maar dat bloeit enkel in de lente en we zijn volop zomer. Het kan dus ook dolle kervel of gevlekte scheerling zijn, waaraan Socrates zijn dood dankte. Proeven doen we dus liever niet, toch bedankt. Daarnaast verzamelen ze ook stengels van engelwortel, gelijkaardig aan onze antibiotica vertellen ze.

Ze zijn trots op hun dorp hoewel wij het smerig vinden, vol modder en koeiendrek in de straten en onder de huizen. We verlaten de Zwarte Zee regio nadat we het klooster van Sümela bezocht hebben en rijden richting het zuiden, naar Koerdisch gebied.

We overnachten in Erzincan op de west-oost route naar Iran. De eigenaar heeft in België gestudeerd en spreekt goed Frans. Volgens hem zijn er in het zuiden aan de grens met Syrië geen problemen voor toeristen. De enigen die problemen hebben zegt hij zijn de mensen die moeten vluchten en we zullen inderdaad nog enkele vluchtelingen kampen van het rode kruis zien onderweg. We gaan met een veerboot de Eufraat over, richting Nemrut Dagi.

De Koerden op de boot zeggen dat er veel volk zal zijn, maar dat is niet zo. Voor de zonsondergang komen er 3 Turken uit Ankara en 3 Amerikanen opdagen. Wij krijgen toelating om op de top van de berg te blijven slapen in ruil voor een Belgisch biertje. Mooier kan niet, het landschap is indrukwekkend, we genieten van een schitterende zonsondergang tussen de beelden van de goden.

Vervolgens reizen we door naar het gebied tussen Tigris en Eufraat. Iedereen zegt dat het mooi is in Urfa en Mardin, blijkbaar is er een bekende iman die gaat spreken en iedereen trekt er naartoe. We besluiten toch niet nog dichter bij de Syrische grens te gaan. We vinden het erg jammer aangezien Abraham hier passeerde  naar het land van Canaan, een van de oudste beschavingen ter wereld vernoemd in de Genesis.

Vroeger was er hier woestijn, maar de regering heeft dammen op de Eufraat gebouwd waardoor vele dorpen onder water zijn verdwenen. De lokale bevolking zegt dat het klimaat erg veranderd is. Vroeger was er in de winter in de vallei tot 3 meter sneeuw en nu niet meer. Nu kunnen ze olijven kweken, hebben ze elektriciteit en stromend water. Helaas brengt de vochtigheid ook nieuwe ziektes mee, zoals dyfterie.

De vele dammen voor elektriciteit die overal in het land gemaakt zijn, brengen ecologisch grote veranderingen teweeg, dat zagen we ook in het noorden. We rijden nog wat zuidelijker richting Middellandse Zee, hier zie je meer vrouwen in Chador en de mannen dragen een salvar,een soort zakkerige broek. Er zijn veel militairen op de weg, ze patrouilleren met tanks, geweer in aanslag, met honden en met metaaldetectors. De Koerden zelf zeggen dat dit niets voorstelt, vroeger waren er blijkbaar veel meer.

’s Avonds slapen we in het Karatepe nationaal park. Het zou zogezegd bewaakt zijn, maar om 20u vertrekt de bewaker en hij keert pas om 8u de volgende ochtend terug. De hele nacht lang horen we geweerschoten. Geen idee of het een oefening was of niet. We komen het ook niet te weten want we besluiten niet langer te blijven en door te reizen  richting Cappadocië. Langs de weg van Adana naar Tarsus kan je overal een soort fruitsap kopen, Salgam. Uiteraard hebben we eens geproefd, het was erg speciaal. Het was een sap gemaakt van rode biet, look, wortels en sla.

We vinden een heerlijke kampeerplaats midden het Taurusgebergte in de Emli vallei een echt wandelparadijs. Daarna rijden we door naar Goreme. We wandelden  in de roze vallei en in het speciale landschap van losstaande schoorstenen, mij leken het wel extra large fallussen. De streek staat ook bekend om zijn in de rotsen uitgehouwen kerken. Tijdens onze wandeling zagen we 1 opvallend mooi exemplaar en wandelaars gaven ons de raad hogerop te klimmen om binnen een kijkje te nemen.

Ik merkte meteen dat het een moeilijke beklimming zou worden met mijn versleten wandelsandalen. Omhoog ging goed, maar terug naar beneden was een ander verhaal. Ik durfde niet meer naar beneden. Helaas had ik geen ander keuze, niemand komt je halen, zei mijn man. Gelijk heeft hij, al schuivend, zwetend en bibberend raakte ik uiteindelijk beneden.

Cappadocië heeft nog meer te bieden zoals bijvoorbeeld de Ihlara vallei. Het is een groene kloof in een dor landschap. We vierden er mijn verjaardag in een restaurant op het water. Langs de rivier bevinden zich verschillende uitgehouwen kerken in de rotswanden, sommige goed bereikbaar met  trappen, anderen heeft mijn man alleen bezocht. We volgden een stukje van de zijderoute, daar vind je verschillende plaatsen waar de karavanen stoppen en ze hun dromedarissen onder brachten.

We besluiten door de warmte, het wat hogerop te zoeken en bezoeken het Kizikdag nationaal park in de bergen. Het is een park met speciale sparren. We waren niet de enige met dat idee, er was een regelrechte overrompeling van Turkse families. Het is te druk, dus we moeten te voet verder.  We vinden een plekje naast een Turkse familie en we worden onmiddellijk uitgenodigd om mee te eten en thee te drinken. De familie spreekt alleen Turks, maar hebben een computer mee en Google translate doet de rest.

We vragen of het toegelaten is om hier te kamperen. Het kan maar het is veiliger bij hen thuis in het dorp. Het werd een mooie avond en uiteindelijk sliepen we in hun huis, een mooie ervaring wordt bekroond met vrienden op Facebook. Daarna trekken we door naar Sagalassos, een antieke stadsruïne in Anatolië. Het is ontzettend mooi. De ruïne werd oor een Belgisch team uit Leuven gerestaureerd. Het ziet er werkelijk prachtig uit en we overnachten in stijl in een spa resort te midden de bergen, uniek en betaalbaar.

We vertrekken richting Pamukkale, bekend om zijn kalkformaties en Hieropolis bevindt zich er vlak naast. Onderweg zien we enkele flamingo’s aan een zoutmeer, Pamukkale zelf is op het eerste zicht  Blankenberge in het kwadraat. We vinden een camping aan de ingang van het nationaal park, met zwembad, glijbanen alles erop en er aan. We vinden een plaatsje in de schaduw, wat al een succes is, naast een lieve Turkse familie. Ook hier worden we weer meegevraagd om samen met hen te eten.

De man is een bergbeklimmer. Hij heeft de Ebrus beklommen en verschillende andere bergen in Turkije waar we nog nooit van gehoord hebben. Ook hier spreken ze enkel Turks en amper Engels. We vertellen de Turkse familie dat we naar een nat park in de bergen willen waar het koeler is. Ze vertellen ons dat Sipkili mili park de moeite is. De volgende dag beginnen we onze tocht richting het park. We rijden door de buitenwijken van de stad wanneer de geasfalteerde weg in verharde weg veranderd.

De verharde weg wordt een hobbelige smalle weg, er staan nog lichten zegt mijn man dus het zal wel de juiste weg zijn. Uiteindelijk blijkt dat we in een militair domein zijn belandt. Overal zien we  waarschuwingstekens met soldaten op, in gevechtsuitrusting. De weg is te smal en we kunnen niet keren, dus we blijven rechtdoor rijden. Plots gaat de weg stijl omhoog en verslechterd hij zienderogen, het lijkt de Theti vallei in Albanië wel. En dan valt plots onze  GPS uit….

Even later besluiten we toch terug te keren. Het park zal voor een andere keer zijn. Dus we belanden op het strand bij Kusadasi. We kamperen op het strand en ook hier is weer een Turkse familie die onze wilt voederen. De volgende dag bezoeken we Efezes. Na enkele perikelen met een kapotte dynamo en een lekker etentje, verlaten we enkele dagen later Turkije.

Tekst en foto’s: Erna Declercq