Het was geen grote uitstap maar des te meer een aangename kennismaking met nieuwe ontdekkingen in de Champagne.

Wij zijn op een rustig tempo vertrokken richting Reims zaterdagmorgen 07/10 om 09:00u en hebben voor de eerste keer besloten om de non-péage route te nemen, maar toch nog wel de gewone snelweg. We hadden maar 1 overnachting geboekt dus we konden het ons ook niet permitteren om er al te lang over te doen. Voor een rit naar die regio mag je toch wel een 3,5 uur rekenen.

Onze bedoeling was om, zodra aangekomen in de Champagnestreek, ineens van start te gaan met een dégustatie bij J. Pérard & Fils in Ambonnay, omdat dat voor ons het verste punt zou zijn en we dan zo richting hotel in Reims nog enkele andere adressen zouden meepikken.

Maar zoals het al zo dikwijls in ons geval is, draait de planning nogal eens totaal anders uit. Want door onze eerste beslissing om geen péages te nemen, kwamen we ineens voorbij ons hotel, dus waarom niet ineens inchecken?

Dan was dat al achter de rug en moesten we geen uur in het oog houden. Mooi meegenomen was dan ook dat we zagen dat er enkele restaurants vlakbij waren, dus over ons avondeten hadden we ook al geen zorgen meer. Reserveren op voorhand vonden we ook geen must, want er was onder andere een chinees restaurant bij. Dus gokten we erop dat we eten gingen hebben.

En onze ontdekkingen konden dan echt van start gaan. Ons eerste gepland adres is dan wel zo gebleven, ware het niet dat we er wel voor de deur stonden. We dachten dat het te maken had met ons aankomstuur, 13:30u is misschien té vroeg?  We hadden vooraf al gelezen dat de wijnboeren tegenwoordig erg gesteld staan op hun middagpauze.  Maar we hadden gezien dat de buren wel aanwezig waren en daarom besloten we daar ons visite te starten.

Een aangename vrouw heeft ons meer dan voldoende uitleg gegeven en als ik zeg meer dan voldoende, bedoel ik dat effectief zo. We kregen bijna hoofdpijn en dat was zeker niet van de vloeistof.  Ze taterde bijna aan 1 stuk door. Goed bedoeld, ja dat wel maar in een niet-moedertaal is dat toch niet zo evident.

We besloten hier 6 flessen te kopen om dan onze uiteindelijke eerste bestemming nog eens te checken en we hadden prijs. De eigenares kwam net aan en ook daar een zeer uitgebreide verwelkoming en een complete uitleg, maar op een zeer rustige manier met een steeds afwachtende houden naar vragen van onze kant, alsook onze beoordelingen. Alles hangt tenslotte af van persoonlijke smaken en die verschillen nu eenmaal.

We gingen onze zoektocht verder zetten naar een ander adres dat we hadden doorgekregen van kennissen en eigenlijk kwam het daar op hetzelfde neer. Het geplande visite bleef afwezig en dan stap je bij de buren binnen, want die waren ook weer paraat. Zo is het die dag een beetje verder verlopen, totdat we als laatste bij een coöperatief terecht zijn gekomen. Goed dat we dit ook eens van dichtbij hebben kunnen meemaken, want ze hebben ons hun “kelder” als je dat ook zo kunt noemen, getoond.

Voor diegene die een coöperatief niet zouden kennen, dat is een “wijnboer” zeg maar waar alle kleinere boeren hun druiven kunnen naartoe brengen, omdat ze zelf niet over de persen en dergelijke apparatuur beschikken. Na het proces wordt elke kleine wijnboer zijn product als champagne terug geleverd, wat ze dan zelf aan de man mogen brengen.  Dit is wel een heel beknopte versie, want uiteraard zijn hier nog mogelijk afwijkingen op.

Héél speciaal hoe de druiven, want daarvan wordt champagne toch gemaakt, zoveel verschillende smaken kunnen teweeg brengen. De al dan niet combinaties van Pinot-noir, Pinot-Meunière, Chardonnay, noem maar op, sommige gelagerd op eiken vaten.  Elke wijnboer op zijn eigen manier van werken, tovert van de sappen van al deze druifsoorten een goddelijke drank. Een zeer zware en intensieve arbeid om dit product te bekomen, is wel het minste wat je erover kan zeggen.

Klinkt misschien gek, maar toch echt moe en voldaan keren we dan naar ons hotel maar begeven ons nog eerst naar een restaurant om onze toch wel knorrende magen te vullen. Zo gaan we dan uiteindelijk onze nachtrust opzoeken om de volgende ochtend, na een stevig ontbijt, een laatste bezoekje te brengen.

We hadden dit ook zo gepland, want jaar na jaar merk je toch wel dat de mentaliteit “ten allen tijden ontvangen” aan het veranderen is. Enkele jaren geleden kon je gerust nog een wijnboer opzoeken op zondag. Je had toen toch gemakkelijk kans om eentje te vinden die open was.

Dit jaar leek ons dat het zelfs op zaterdag al moeilijker aan het worden is en dat ze liever ontvangen, enkel nog op afspraak. Door de week maken ze er geen probleem van, zelfs niet met de “vendange”.  Dat is de grote periode voor de wijnboeren, want dan zitten ze met z’n allen in de velden om te plukken.  Die periode gaat over slechts 2 tot 4 weken en dan moeten alle druiven binnen zijn, om hun grote proces te ondergaan.

Zoals gezegd nog even proeven op ons laatste adres met een mega-prachtige view over de wijngaarden, ondanks dat het toch een betrokken en regenachtige dag was. Daarbij dan de prikkelingen op je tong met de heerlijke smaken van wat eens druivensap is geweest…. Daar kan je uren vertoeven en het enige wat je dan doet is genieten, genieten en genieten. Wat moet dat dan niet geven mocht het een stralende dag geweest zijn?

Daar hebben we afgerond met de gekende “Ratafia”, heerlijk!  Voor mij althans, want nogmaals smaken verschillen.  Als je dan weet dat Ratafia gemaakt wordt van het overblijfsel (de most) na de persing van de druiven. Daar wordt dan de “mar” van gedistilleerd en wordt dan vermengd met druivensap, dan bekomt men de befaamde Ratafia,  mag die apéritief/dessertwijn er voor mij zeer zeker bij.

Na een geslaagde aankoop van 2 dagen, met een gevulde wagen en een lege geldbeugel keren we dan terug huiswaarts, om daar telkens een reden te vinden, zodat er toch een fles haar ploffend geluid of een zachte zucht kan geven.