Begin oktober begonnen we aan ons avontuur, een rondreis met onze zelfgemaakte campervan doorheen Europa, met als tussenstop Australië gedurende de winter. Onze ‘van’ draagt als nummerplaat 1-RSP-661, alvast drie letters gemeenschappelijk met Reistips!

De bedoeling van het gekozen vervoermiddel was om onopgemerkt te kunnen overnachten op elke plek naar keuze. Als testrit trokken we met onze twee katten, Snoozle en Mowgli naar Frankrijk. Onze eerste stop was Revin, gelegen in het Parc Naturel Régional des Ardennes, in een kleine picknick zone langs de Maas.

De twee katers werden meteen losgelaten en ook hun avontuur kon van start gaan. Al snel merkten we dat onze eerste overnachtingsplek in het territorium van drie, in onze ogen gigantische, zwanen lag.

Niet ideaal om ’s avonds buiten iets te eten, maar we waren verplicht te wachten op de terugkomst van onze geliefde tijgers. In de ochtend uiteraard hetzelfde verhaal met enkele ganzen op onze hielen..

Het doel was om de van twee weken te testen en indien geslaagd, door te rijden  richting het zuiden te rijden. We vonden op die manier enkele campingplaatsen rond verschillende meren in natuurparken van Frankrijk.

Hier kwamen we volledig tot rust en konden we ook een beetje sporten. Vervolgens, de tolwegen vermijdend, kwamen we aan in een dorpje vlakbij Mâcon. Na een hartig gesprek met een Franse man vonden we een gesloten camping iets verderop.

Camping de la Base de Loisirs was gelegen naast een gegeerd vissersmeer. We konden ons enkel voorstellen wat een toerisme deze plek aantrok in de zomer, want de lege parking was alvast groot genoeg om 200 auto’s te herbergen.

We parkeerden ons in een buitenhoek van de parking en lieten onze tijgers nogmaals los op het wilde nachtleven. Na het verkennen van de bungalows en de bizarre tipi’s met bijhorend barbecues, vonden we een bruikbaar toilet met lavabo.

Hier konden we meteen ook onze halfvolle waterbidon bijvullen. s’ Avonds zochten we deze faciliteiten op om ons voor te bereiden op de nach. Niet alleen wij waren daar te vinden, maar ook onze oudste kater die ons braaf volgde was aan het wc te vinden.

Na een mooie zonsopgang en een relaxmiddag aan het meer hernamen we onze trip richting Lyon. In deze eerder drukke stad vonden we maar moeilijk een plek om onze katten buiten te laten. We hielden ze een nachtje binnen om vervolgens op zondag(!)ochtend onze geliefde sport te beoefenen: Lacrosse.

Een sport, die in België meer en meer aandacht begint te krijgen, bleek in Frankrijk nog steeds onderontwikkeld. We trainden dan ook maar met vier andere beoefenaars mee. Hoewel er  maar vier spelers waren, alvast één van hen bood ons een welgekomen, warme douche aan. Na snel gedoucht te hebben in centrum Lyon, zetten we onze trip verder richting Génève.

Hoe langer we van de tolwegen wegbleven, merkten we dat de dorpjes steeds leger en leger leken. Bij momenten konden we niet onderscheiden of er nu iemand werkelijk leefde of niet. Na het zoveelste ‘dode’ dorp, beslisten we om een camping plaats te zoeken.

Ik, al zoekend op Google Maps naar een afgelegen baan, zag de bomen door het bos niet meer wanneer Marijke plots een mogelijke slaapplek opmerkte. In het Parc Naturel Régional du Haut-Jura, vonden we, naast een rustige baan, een kiezelweg die afdaalde tot aan de lokale rivier, met een privé strandje en petanquebaan.

We waren vastbesloten om onze campervan hier te plaatsen en de katjes eindelijk terug vrij te laten, wanneer er een kale man met een Mechelse scheper aan de hand richting ons kwam gewandeld. Als Frans leerkracht had Marijke geen enkel probleem om uit te leggen wat ons plan was.

Hij raadde ons aan niet af te dalen met onze omgebouwde Citroën Jumper. In plaats daarvan bood hij ons een plek aan in zijn eigen achtertuin. Deze bleek groter te zijn dan men kon vermoeden. Zijn grond bevatte een huis, een hanger, een tweede huisje,  een tuin, een tweede en een derde zelfs.

Het bleek al snel duidelijk waarom hij een getrainde Mechelse scheper als waakhond aan de hand hield. Alya, de moeder van 3 puppy’s, bleek al snel minder afschrikkend te zijn dan verwacht. Ook de kale man, Anthony genaamd, bleek de meest vriendelijke man te zijn.

Toen hij vernam dat Marijke vegetariër was, gaf hij prompt 5 zelfgekweekte pompoenen aan haar. Het was reeds laat en we zochten opnieuw onze nachtrust op, terwijl onze twee katers op pad gingen.

De dag nadien besloten we als rustdag in te lassen en vroegen Anthony of we mochten blijven op onze meer dan ooit gezellige kampeerplek. Na een ferme wandeling en een wijntje aan het privéstrandje, zochten we onze gastheer op met een flesje witte wijn als cadeau. Het plezier straalde van hem af!

Hij nam ons mee naar de lokale voetbalploeg van Moligne en het café van zijn zus, midden in het dorp. Zo bleek maar dat de lege dorpjes niet altijd zo leeg zijn dan ze lijken. Na een geweldige maaltijd bij hem thuis, met alle lokale gewoontes, stelde ik voor om een dag bij hem te gaan werken.

De ochtend erna trokken we er dan ook samen op uit om de plaatselijke waterbassins te gaan opfrissen. Marijke verraste hem met een zelfgemaakte muur, tegen de hardnekkige koude, rondom zijn jonge vijgenboom. In de middag nam hij ons mee naar een plaatselijk restaurantje, tussen alle werkmensen in zaten we met drie te dineren en te converseren over de zaken des levens.

In de avond was het onze beurt om voor hem eten te voorzien. Een vegetarische dish met kikkererwten kon hem zowel verrassen als smaken.

Woensdag zouden we normaliter opnieuw vertrekken om op die manier Génève nog te kunnen zien. Echter, onze 16-jarige kater, Snoozle bleek niet te zijn thuisgekomen na zijn nachtelijk avontuur. Marijke, ongerust als goede kattenmama, kon die dag dan ook niet genieten van de mooie herfstkleuren, die te vinden waren langs de rivier.

We trokken er op uit om Alya, onze nieuwe beste vriendin, op te pikken aan de waterbassins waar Anthony aan het werk zou zijn. We liepen met de goedgetrainde Mechelse scheper naar huis met hoop op de terugkeer van onze kater.

Tevergeefs, geen Snoozle te bespeuren. Het was niet de gewoonte van Snoozle om lang weg te blijven en aangezien we al enkele dagen op dezelfde plek stonden, voelden we dat er iets fout kon gelopen zijn.

Rond 18 uur keerde Anthony terug van zijn werk en bood hij meteen aan om te helpen zoeken. Na een wandeling van een uur keerden we terug naar het huis een troostten we ons met een glaasje rode wijn. Marijke kon echter niet genieten van de avond en keerde al snel terug naar de camper.

Ik volgde een uurtje later. Elkaar troostend vielen we in slaap in onze knusse slaapplek. Echter, niet veel later werd ik wakker gemaakt door Marijke, zo blij als een kind van vijf: “Marnik, Marnik, hij is terug, hij is terug! Kijk, kijk dan…!” Met één oog zag ik Marijke Snoozle op haar buik heen en weer wiegen. Ze was content..

De dag nadien besloten we een eind te maken aan onze testtrip en reden we in een trek door richting thuis. Nooit meer zouden we het gevoel, dat de afwezigheid van Snoozle ons gaf, willen herbeleven. Daarom reden we terug naar daar, waar de katjes veilig zouden kunnen verblijven, bij mijn schoonouders..