Op een mooie nazomerdag zou mijn vriend Stijn mij meenemen om ons vier jaar samenzijn te vieren. Verheugd hierop, trok ik met de trein naar Antwerpen. Ik was echter een beetje teleurgesteld toen ik vernam dat we een museum gingen bezoeken. Dan ben je eens vier jaar samen…

Gelukkig bleek het museum – Red Star Line Museum – een pareltje onder de musea te zijn. Toen we na ons bezoek net op de stoep stonden, zei Stijn ‘Aja, we konden meedoen aan een wedstrijd om een cruise te winnen heeft een vriendin mij verteld.’ Alé hop, wij weer naar binnen en inderdaad; aan de kassa op een foldertje stond reclame voor de wedstrijd. Even navragen en we hadden ons deelnemingskaartje in de hand.

Voor de wedstrijdvraag trok ik terug het museum in, terwijl Stijn zich bekommerde over de tekening en de schiftingsvraag. Ingenieur wezende, telde hij uit hoeveel bezoekers een kaartje in de bus gestoken hadden. Een week later bleek hij zo goed ‘gegokt’ te hebben, dat wij op cruise zouden gaan!

Het schip – de Queen Mary 2 – zou vertrekken in Southampton en toekomen in New York. Deze reis ligt niet toevallig in de lijn van de Europeanen die hun geluk gingen zoeken in Amerika; hierover gaat namelijk het Red Star Line Museum. Vermits onze terugvlucht zou zijn op een zelf te kiezen dag, besloten we die avond nog om niet onmiddellijk terug te komen maar ook nog een stukje van Amerika te zien.

In de zomervakantie was het zo ver: gepakt en gezakt voor een trip van vijf weken trokken we met de trein naar Londen. Na enkele dagen reisden we verder naar Southampton waar we als enigen aankwamen met een trekrugzak – inclusief kostuum en cocktailjurkjes –, te voet – niet per taxi – en in wandeloutfit – ja ook bergschoenen – aan het dok waar in 1912 de Titanic vertrokken was.

Met hier en daar een vreemde blik naar onze outfit en meermaals de vragen “Waar zijn jullie ouders?” “Zijn jullie broer en zus?” konden we inchecken met enkel onze handbagage. De rest van de koffers (max 20 kg per stuk, het aantal maakte niet uit) werd naar onze kajuit gebracht. De eerste avond van een week luxe kon beginnen!

Het cruiseschip leek wel een dorp op zich. Met winkeltjes, ontspanningsmogelijkheden en (privé)lessen van bridgen naar fotografie tot ballroom dancing was er wel altijd iets te doen. We hielden er zelfs een dagschema op na! Stijn stond redelijk vroeg op om naar de bridgeles te gaan.

Ik sliep meestal iets langer uit om na een licht ontbijt mijn energie kwijt te spelen op het loopdek. Na enkele dagen werd het daar steeds drukker waardoor ik me naar één van de zestien loopbanden in de fitness verplaatste. Net voor de lunch gingen we naar de dansles. Elke dag leerden we op drie kwartier een andere dans aan.

Om 15 uur stond er steevast tea time op het programma; voor velen het hoogtepunt van de dag. Nadat je had plaatsgenomen aan een tafeltje van vier (waardoor we meestal met een ander koppel samen zaten), paradeerde een rij keurige obers doorheen de zaal met de bekende driehoekige sandwiches.

Een volgende garde bediende iedereen van thee en als laatste kwam er een delegatie met verse scones en ander gebak door de dubbele deur. Terwijl we genoten van al dit lekkers en kennis maakten met interessante medepassagiers en hun (reis)verhalen, speelde er op de achtergrond een violiste of een strijkkwartet.

Een dik uur later doken we met onze neus in een boek, in één van de zwembaden of in ons bed voor een dutje. Zelf merkten we niet veel van de golven, maar blijkbaar levert je lichaam voortdurend inspanningen om je recht te houden. Vermoeiend!

Soms stond er nog een activiteit (bijvoorbeeld een rondleiding in de keuken), onze was doen of ronddwalen op het schip en keer op keer een nieuwe ruimte ontdekken op het programma. Tegen 18 uur gingen we terug naar onze kajuit om ons op te kleden voor het diner.

Nadien pikten we nog een filmpje of een voorstelling mee om daarna de avond af te sluiten in “de grote zaal”. Hier speelde een bandje en konden we onze net geleerde danspasjes inoefen. Wist je het even niet meer of bleef je man liever veilig aan de kant? Geen nood: doe een teken naar een van de zes mannen met een witte vest en je had een geoefend danser aan je arm.

Op 29 juli zag de avond er enigszins anders uit: de volgende ochtend gingen we aanmeren en zouden we opstaan om de zon te zien opkomen achter New York. Op tijd onder de wol dus want de wekker zette ons al vroeg uit bed. Van 4 tot 8 deden we niets anders dan van dek naar dek lopen om het vrijheidsbeeld en de skyline van New York te bewonderen. Dit schitterende beeld was het einde van onze week decadentie op volle zee.

Dankjewel Red Star Line Museum om deze prijs aan ons toe te kennen; dankjewel medewerkers van Queen Mary 2 voor al de goede zorgen, dankjewel Aster om ons te vertellen over de wedstrijd en ‘last but not least’ dankjewel Stijn om mij mee te nemen naar een museum!

Tekst en foto’s: Sofie Hendrickx