Na het afzetten van de katjes en te wachten op het inschrijvingsbewijs van de omgebouwde Citroën Jumper, dat we op God weet welke manier zijn kwijtgeraakt, zijn we dan eindelijk vertrokken op het eerste deel van ons avontuur. Met de van richting Kroatië!

Aangezien het reisbudget gelimiteerd is hebben we opnieuw besloten de tolwegen zo vaak mogelijk te vermijden. Van de Belgische nazomer, naar de regenachtige wolken in Duitsland, tot de prachtige herfstkleuren van Oostenrijk die plots verdwenen door een laagje sneeuw. Door het vermijden van de tolwegen zijn we letterlijk alle seizoenen op dezelfde dag tegengekomen.

Sneeuw vlakbij de grens van Oostenrijk en Italië.

Na een knotsgekke eerste rijdag hielden we halt in een gezellige, Italiaanse pizzeria vlak na de grens van Oostenrijk. Een goedkoop etentje dat we onszelf nog tegoed hadden na het behalen van mijn diploma (joepie)! Van een betere pizza, naar de anderhalve liter rode wijn, en vervolgens naar ons bedje op de veel te grote parking. De volgende dag waren we weer op weg naar onze ‘eindbestemming’, Kroatië.

De eerste stad op onze checklist was Rovinj. Een tiental kilometer verder dan het stadscentrum vonden we wederom een gesloten camping, die met een dertig tal huurhuisjes, een nieuw aangelegd zwembad en attracties voor jong en oud (jetski’s, huurbootjes, sportvelden etc..) werd opgevuld.

Het toeristisch hoogseizoen was duidelijk afgelopen. Een paar koppeltjes die de kade afwandelden, mensen die de hond uitlieten, enkele eenzame vissers, maar meer was er niet te bespeuren. We genoten er van een prachtige zonsondergang met een bijhorend tasje thee.

Na twee dagen rijden vonden we het tijd om nogmaals aan de conditie te werken. Gaan lopen langs het water, een bodyweight workout aan het busje en we waren klaar om de dag aan te vatten. Rovinj is een van de mooiere steden die we tot nu toe bezocht hebben in Kroatië

Met kleine straatjes die leiden naar het hoogste punt van de stad, en prachtige uitzichten die erbij horen. Als echte toeristen hebben we ons dan ook verwend met een tasje koffie op een lokaal terrasje. Hier ontmoetten we een jonge kelner die vriendelijk genoeg was om met ons een conversatie aan te gaan. Hij wist ons te vertellen hoe het leven in Rovinj eraan toe gaat.

Tussen april en september hard werken, oktober betekende uitbollen, en de rest van het jaar beschreef hij Rovinj als een ‘Ghost Town’. Een stad die de laatste jaren gebogen gaat onder het toerisme, maar waar niemand echter gelukkig van wordt. Het bestuur handelt enkel in functie van de toeristen, maar niet omkijkt naar het leven buiten het toeristisch seizoen.

Een aangename babbel die de realiteit anders schetste dan we verwacht hadden. We vonden het jammer dat hij die avond niet meer tijd had om met ons op pad te gaan, maar we keerden desondanks verheugd terug naar onze campingplaats.

De dag nadien besloten we om verder te rijden richting het zuiden. We hebben komende week dan ook afgesproken met een Belg die een hostel uitbaat in Kroatië. Om herinneringen terug op te halen zijn we langs Pula gereden.

Hier beleefde ik samen met enkele vrienden twee jaar geleden een jeugdvakantie. Vervolgens stond Hum op de planning. Via rollercoasterbaantjes kwamen we aan in het kleinste stadje ter wereld, waar men wijnlikeur verkoopt in vier verschillende winkeltjes. Het stadje telt amper twintig huizen, maar toch zijn een aantal ervan omgebouwd tot toeristische winkeltjes.

We kochten hier meteen drie flessen voor een liefhebber van thuis. De verschillende pesto’s van truffels hebben we aan ons laten voorbijgaan. Geen idee waarom men er zo verzot op is! Om onze rijdag te vervolledigen trokken we richting het eiland Krk.

Aangekomen in Krk ondervonden we dat deze geen nationaal park bevat. Oeps! Ik had Krk met Krka verwisseld, de meest intelligente mens kan dit voorhebben, toch? We maakten er het beste van en reden doorheen heel het eiland, voorbij het stadje Krk. Daar zagen we een van de meest spectaculaire uitzichten tot nu toe.

We parkeerden ons ’s avonds langs een ruïne aan de voet van een berg en besloten deze de dag nadien te beklimmen. Na een klein uur geklauter over rotsen en stenen bereikten we de top van de berg. Ik denk dat ik ook voor mijn vriendin spreek, maar ervaringen zoals dat is waarom we reizen.

Als onze waterbidon niet leeg was, waren we er hoogstwaarschijnlijk nog een dag gebleven. Dus we rijden maar verder richting de dichtstbijzijnde, leegstaande camping om onze flessen te vullen. De conciërge stond ons toe om onze watervoorraad bij te vullen. Helaas was het water ondrinkbaar door verscheidene werken aan de leidingen.

We trokken verder langs de Dalmatische kust richting het zuiden. Als noodoplossing kochten we in de namiddag een 7 liter fles water in een Lidl, die overal te vinden is in Kroatië. We reden geniepig binnen op een leegstaande camping vlak voor de zonsondergang. De eigenaars vertelden ons dat de camping reeds gesloten was, maar dat het voor een nacht geen kwaad kon. Top, nog een ontzettend mooie zonsondergang!

Om de eerder gemaakte fout recht te zetten, trokken we uiteindelijk écht naar Krka National Park. Na een volgende overnachting langs het water, betaalden we de (te toeristisch hoge) inkom en bezochten we twee verschillende parken. We weigerden de gratis ferry te nemen en hebben alles te voet gedaan.

Twintig kilometer, 600 trappen omhoog (en uiteraard ook omlaag), prachtige uitzichten en de dag was weer geslaagd.

Op onze planning staat eerst Split en daarna onze nieuwe, Belgische vriend op te pikken verder in het zuiden.