Het kriebelde weer … we snakten naar wat zon en warmte. Daarom boekte ik op 9 januari twee vliegtuigtickets, een huurwagen en een hotel en op 13 januari zaten wij in het vliegtuig richting Fuerteventura.

Fuerte (zoals het eiland ter plaatse genoemd wordt) was het enige van de Canarische Eilanden dat we nog niet eerder bezocht hadden. Fuerteventura is een langgerekt eiland en hoewel het praktischer is om centraal te logeren.

Toch had ik ervoor gekozen om een hotel op het schiereiland Jandía uit te zoeken, helemaal in het zuiden van het eiland. Op de een of andere manier ‘voelde’ dat beter. We hebben ons onze keuze niet beklaagd en zouden net hetzelfde doen moesten we nog eens teruggaan.

Wat een feest toen we ’s morgens de gordijnen opentrokken: een prachtig wit strand, een turkooiskleurige zee en de zon. Om heel goed gezind van te worden! Met een aangename temperatuur van 24° togen we naar het strand voor een fikse wandeling. Wind was er nauwelijks die dag, maar dat zou snel veranderen. ‘Fuerte Ventura’ heeft zijn naam niet gestolen.

Op dag twee begon het al en het heeft drie dagen en nachten echt hard gewaaid. Tijdens zo’n winderige dag hebben we het noorden van het eiland bezocht, het Parque Natural de Corralejo (El Jable) met zijn uitgestrekt duingebied van 24 km² langsheen de kust, echt een mini woestijn.

De golvende wandelende duinen lopen naadloos over in het uitgestrekte witte strand dat populair is bij kite- en windsurfers.

Dichter bij ‘huis’ hebben we het Parque Natural de Jandía bezocht, ook een gebied met uitgestrekte duinen en mooie bergpartijen. In dit natuurpark ligt de uitgedoofde vulkaan Pico de la Zarza, met zijn 807 meter de hoogste berg van Fuerte. Ook het strand van Cofete hebben we bezocht op een winderige dag.

De metershoge golven waren spectaculair. Op de dirt road er naartoe  leek het wel alsof we op de maan aanbeland waren. Vulkaankraters in verschillende kleuren en voor de rest niets, nada.

Grote delen van Fuerteventura zijn beschermd natuurgebied. Zo ook het Parque Rural de Betancuria. Dit is een zeer groot vulkanisch gebied en de slingerweg naar het stadje Betancuria biedt mooie uitzichtpunten over de bergen en heuvels in de omgeving, variërend in kleur van bijna wit tot zwart en zonder ook maar enige begroeiing.

Als je ooit zoekt naar ‘the middle of nowhere’, dan vind je dat hier. Betancuria zelf  is het oudste stadje van Fuerteventura, tevens de vroegere hoofdstad. Het heeft een schilderachtig centrum met enkele mooi gerestaureerde herenhuizen met Canarische balkons uit de 16 de/17de eeuw.

Aangezien Fuerteventura een vulkanisch eiland is, zijn er buiten de witte stranden ook grijs-zwarte stranden, o.a. dat van Las Playitas aan de oostkust. Het dorp zelf stelt niet veel voor, maar de weg er naartoe is – zoals overal op het eiland – schitterend mooi.

De Ruta de los Molinos leidde ons naar het dorpje La Oliva dat prachtig gelegen is in een vallei omringd door vulkanische bergen in allerlei kleuren. In dit gebied vind je ook nog de traditionele windmolens.

Natuurlijk hebben we ook een aantal uren aan het zwembad van ons ‘adults only’ resort doorgebracht en ’s middags gingen we vaak een hapje eten in het nabijgelegen Morro Jable, een nog vrij typisch dorp met echte Spaanse restaurantjes en een gezellige boulevard langs het mooie witte strand.

We hebben weer veel gezien tijdens deze vakantie en al bij al hebben we zeer redelijk weer gehad. ’s Nachts heeft het een keer geregend en er waren wel dikwijls wolken die even de zon vertroebelden, maar als je in januari in short en topje kan lopen en in zee kan zwemmen, dan mag je niet klagen.

De avonden waren wel koud, vooral op de dagen met veel wind.