…overvallen worden. Dat overkwam ons bijna twintig jaar geleden. Onze vakantie aan de baai van Napels liep ten einde. De laatste dagtocht ging richting Napels, zo’n 90 km. van onze vakantiewoning in Praiano, een klein plaatsje aan de Amalfi-kust.

Eer je in Napels- stad aankomt, rijd je door troosteloze buitenwijken. Het huisvuil wordt nauwelijks opgehaald, er hangt een wat sombere sfeer. In  Napels zelf ebt dat onveiligheidsgevoel langzaam weg.

In de volkse wijk Spaccanopoli waar boven de nauwe straatjes het wasgoed hangt, de balkons van de oude huizen boven je hoofd elkaar schijnen te raken en de straatverkopers hun waar aan de man proberen te brengen, lijkt Napels een levendige en gezellige stad.

Er is ook van alles te zien: de rijk gedecoreerde Gesu Nuova –kerk en de obelisk op de gelijknamige piazza. Ook de kloosterkerk Santa Chiara met de koninklijke graven, het clarissenkoor en de bijzonder mooi betegelde kloostergang zijn fascinerend.

Toch blijven we voorzichtig. Als wij ’s middags in één van de vele gezellige restaurantjes gaan eten, letten we erop dat wij onze fototas steeds in het zicht hebben.

Televisiefeuilleton

Ontspannen wandelen we naar het Museo archeologico nazionale, één van de belangrijkste archeologische musea van de wereld. Druk is het er niet. Wij vinden een parking rechtover het museum. De collectie is enorm uitgebreid. Daarom beperken we ons tot de eerste en tweede verdieping dat de vondsten uit Pompei en Herculaneum huisvest, sites die wij eerder in de week bezochten.

We staan er oog in oog met prachtige, enorme mozaïeken, fresco’s en antieke beelden. Het aanbod is zo overweldigend dat je na een bezoek van een tweetal uur stilaan cultureel verzadigd bent. Ons dagje Napels zit er op vinden we.

Als wij het museum uitlopen, zien we onze auto aan de overkant van de weg staan. Nietsvermoedend steken we de straat over. Opeens word ik aangereden door een Vespa. De bijrijder sleurt de fototas van mijn schouder en de scooter verdwijnt in één van de smalle straatjes.

Ik probeer de overvallers nog na te lopen maar die zijn al verdwenen. Amper enkele minuten later kunnen wij ons verhaal doen aan de carabinieri. Wat volgt, lijkt in onze herinnering op een televisiefeuilleton. Onze huurwagen wordt met wielklemmen vastgezet omdat de autosleutels in de fototas zitten.

Met gierende banden, zwaailichten en sirenes rijden wij in de Alfa Romeo van de carabinieri dwars door het stadscentrum op de trambedding naar het commissariaat. Daar blijkt dat wij niet de enigen zijn: het is aanschuiven voor aangifte te doen. Mijn videocamera en fotoapparaat ben ik kwijt, maar ook mijn foto’s van de dag…

Graf van de duiker

Toch kunnen wij terugblikken op een mooie vakantie. Onze vakantiewoning in Praiano kijkt uit op de golf van Napels. Dit dorp met zijn kerk met typische betegelde koepel ligt op een helling. Smalle, steile steegjes dalen trapsgewijs af naar een kiezelstrand waar enkele vissersboten op het strand liggen.

In de buurt zijn er nog pittoreske stadjes te ontdekken: Positano, Furore, Conca met de smaragdgrot omwille van de smaragdgroene tinten en het grotere Amalfi met zijn blauwe grot. De grootste toeristische troeven van de streek zijn echter de Vesuvius, Paestum, Pompei en Herculaneum.

De trip naar de Vesuvius viel wat tegen. De vulkaan die ooit Pompei en Herculaneum in de as legde, is niet veel meer dan een zwarte put met als je goed kijkt, één enkel rooksliertje.

De oude Griekse stad Paestum dan weer is indrukwekkend. Drie enorme tempels met Dorische zuilen beheersen de site. Ook de resten van de Heilige weg en het Forum spreken tot de verbeelding.
Maar nog interessanter is een bezoek aan het nabijgelegen museum.

Bijzonder mooi is het graf van de duiker, een beschilderd graf met vijf fresco’s. Op de dekplaat de afbeelding die de naam geeft aan het graf.

Pompeï, de Romeinse stad die verwoest werd door een uitbarsting van de Vesuvius in 79 n.Chr., lokt heel wat toeristen en terecht. Met wat verbeelding wandel je tussen de Romeinen. Alhoewel heel wat fresco’s en beelden verhuisden naar het nationaal archeologisch museum in Napels zijn er nog voldoende om een goed beeld te schetsen hoe het er eeuwen geleden in Pompeï moet hebben uitgezien.

Onder de vele mozaïeken herkennen we het bekende ‘Cave canem’ (pas op voor de hond). Ook staan we oog in oog met een versteende afdruk van een door de lava verraste inwoner van Pompeï.
Toen we de film Pompeii (2014, regisseur Paul W.S. Anderson) zagen, leek het of we terug in de tijd werden gekatapulteerd.

Het amfitheater waar slaaf Milo in de film als gladiator vecht, is ontegensprekelijk gebaseerd op de authentieke arena.

Er zijn heel veel oude gebouwen te ontdekken in Pompeï: openbare gebouwen zoals het forum, een sacrale zone met tempels, winkels en woningen. Een goed beeld van hoe een Romeinse patriciërswoning er uitzag met zijn atrium (binnentuin) en fresco’s, is het huis van de Vettii met huisaltaar.

Een hogepriester brengt een offer tussen twee danseressen  met drinkhoorn en daaronder een slang.

Dat huisaltaar komt in bijna alle huizen terug, ook in de winkel. Deze heeft een toonbank in L-vorm met openingen voor de ingemetselde vaten voor drank en maaltijden. Tegen de achterwand bevindt zich het huisaltaar met korintische zuiltjes en een fresco met beeltenis van de winkelier, geflankeerd door de huisgoden.

Ook het nabije Herculaneum werd door de uitbarsting van de Vesuvius verwoest. Herculaneum was kleiner dan Pompeï en diende als buitenverblijf voor de Romeinse patriciërs. Ook hier zijn er Romeinse villa’s met prachtige fresco’s te bewonderen.

Wat ik me na al die jaren afvraag is of wij brute pech hadden of zijn er nog reizigers die een dergelijke avontuur hebben beleefd?