Als we de fotograaf Michiel Hendryckx mogen geloven, is Frankrijk het mooiste land ter wereld. Hebben wij geluk zeg, dat we zo dicht bij dat mooiste land wonen ! We moeten er niet eens naar de andere kant van de wereld voor reizen. Zelfs het vliegtuig nemen hoeft niet !

En toch valt er voor mij nog zo veel te ontdekken in dat mooie land waar de wereld veel groter lijkt te zijn dan hier bij ons. Die zomer zwerven we een richting uit waar ik nog niet ben geweest : ik wil zo graag de geur van lavendel opsnuiven en genieten van de kleurige velden van de Provence.

Een strikte reisroute hebben we niet, we zien wel welke wegen ons waar naartoe zullen leiden.

We vermijden de péage en kiezen voor de routes nationales tot we vanaf de Ardèche precies weten wat we met deze reis willen. Ter hoogte van Vallon – Pont- D’Arc is het schitterend mooi maar ook zeer druk en die drukte willen we vermijden. Tijdens deze reis zullen wij daarom niet kiezen voor de toeristische to-do’s maar willen we vooral dwalen en verdwalen.

Pont d’ Arc

En verdwalen zullen we zeer zeker. Dus het is maar een geluk dat de Fransen onmiddellijk na De Groote oorlog op het idee zijn gekomen om massaal monumenten op te richten ter nagedachtenis van hun gesneuvelden. In zowat ieder dorp – hoe klein ook – vind je zo’n herdenking en dat geeft ons de mogelijkheid om te weten waar we terecht komen. Zelfs in de kleinste dorpjes ontdekken we zodoende hoe groots de schoonheid van Frankrijk is.

Arlebosc

En wat een mooie ronkende namen hebben die dorpjes en gemeentes : Nuits Saint Georges, Saint Félicien, Saint Maries de-la-Mer, Carpentras, Roussillon, Privas, Aubenas…

Het zijn prachtige wegen die ons naar de Camargue brengen. Wat een heerlijk landschap ! Maar wat een hitte ! Bloedheet is het wanneer we ter hoogte van de zwaar versterkte vestingstad Aigues-Mortes de roze zoutwinning bezoeken. We kiezen er toch maar voor het toeristentreintje omdat het afdak ervan voor wat schaduw zorgt.

Dan toch maar met het toeristentreintje door de zoutwinning

Het moerasrijke gebied van de Camargue toont ons idyllisch mooie taferelen, stralend witte paarden staan vredig hun dorst te laven, de flamingo’s koelen hun kop in het water en de muggen … zij lusten ons rauw. Niet dat we daar aanvankelijk veel erg in hebben.

’s Avonds zitten we gezellig elkaars voeten te masseren wanneer we plots voelen hoe we doorheen onze plooistoeltjes en kledij gestoken worden door muggen. En geloof me … die zijn niet van de poes. Smeren met de van thuis uit meegebrachte insectenzalf helpt geen barst en vermits ik tijdens de nacht een behoorlijk allergische reactie krijg, vluchten we ’s anderendaags de Camargue uit.

De schitterende maar O, zo jeukende Camargue

In Avignon valt de jeuk en de pijn niet meer te harden en de eerste apotheker die we langs de weg tegenkomen, stappen we ijlings binnen. Ik vertel de apothekeres wat er aan de hand is. Ze troont me mee naar een bureautje waar zij de schade opmeet. “O, lalalala” … zegt ze, terwijl ik met de billen bloot sta.

Ik krijg een paardenmiddel voorgeschreven : pillen én zalf met cortisone die ik meermaals per dag moet gebruiken. Maar de aangevallen zone is dermate groot dat na één dag smeren de tube leeg is. Hop … weer op zoek naar een apotheker.

De gehele zwerftocht zullen mijn gehavende billen mij zwaar ongemak bezorgen. Het is maar goed dat we ons in het mooiste land van de wereld bevinden. De schoonheid van de omgeving leidt mij af van de verwoesting van mijn achterwerk.

Zelden dichtbevolkte gebieden te bespeuren

De joie de vivre van de Fransen maakt heel veel – zo niet alles – goed. De Fransen verstaan de levenskunst als geen ander. Hun kijk op het leven brengt een soort van nonchalance met zich mee waar perfectionisten nog een puntje kunnen aan zuigen.

Het vertaalt zich in scheefgezakte doch pittoreske afdakjes, rommelige en juist daardoor schilderachtige doorkijkjes, afgebladderde maar prachtige blaffeturen.

De schoonheid van nonchalance

Aan de voet van de Mont Ventoux kan ik op het erf van een wijnboer op adem komen. Terwijl het peloton van de Tour de France voorbij komt geflitst, bekomt mijn lichaam van de zwaar allergische reactie op de snoodaards uit de Camargue.

De Mont Ventoux gezien vanuit Malemort du comtat

Du pain, du vin, du fromage … Wanneer we met de camper in Gordes midden de marktkramers terechtkomen, omdat nergens stond aangegeven dat we maar beter niet doorreden, doet – behalve een stel toeristen die niet op de hoogte zijn van de savoir vivre van de Fransen – niemand lastig omwille van deze hachelijke passage.

Parasols worden dichtgeklapt, buiken en tenen ingetrokken. Geloof het of niet : we voelen ons hier welkom.

Niets is trouwens zo héérlijk als struinen op zo’n Franse markt. Of het nu over voeding dan wel antiek en rommel gaat … het loont toch steeds de moeite om de ogen de kost te geven.

Ik geef het eerlijk toe : de gastvrije boeren die wij op ons dwalend pad zijn tegengekomen, hebben mijn hart gestolen. Hun akkers, velden, boerderijen ook.

Mocht jij weer eens zin in Frankrijk hebben, ga dan een keertje niet naar één of andere typische toeristenstad maar ga eens lekker verdwalen. Je zal je als God in Frankrijk voelen.

Tenminste … als je de muggenzalf niet bent vergeten, natuurlijk !

Extra tip voor moeilijke slapers :

Wie niet tegen het tjirpen van de krekels kan, neemt best oordopjes mee.

Een moeilijke slaper kan wel eens last ondervinden van het tjirpen van de krekels