Vorige week zijn we eens gaan kijken wat Bologna te bieden heeft. We hebben al grote delen van Italië (+ de eilanden) gezien maar de regio Emilia-Romagna kenden we niet. Ik weet niet of anderen dat ook hebben, maar ik weet eigenlijk vanaf de eerste aanblik of ik al dan niet een klik heb met een stad/gebied. En met Bologna had ik die niet. Mijn man trouwens ook niet.

Ons hart is niet sneller gaan kloppen bij het ontdekken van deze stad. Wij vonden het een stad met weinig karakter, een beetje saai met rechttoe-rechtaan straten en geen oogverblindende monumenten. Behalve de kerken natuurlijk, zoals overal in Italië, bombastisch en weelderig versierd met veel goud en marmer.

De 14de eeuwse imposante Basilica de San Petronio bijvoorbeeld, hoog en breed, met witte marmeren onderzijde en donkere bakstenen bovenkant, een wat bizarre eyecatcher op de Piazza Maggiore. Meer bijzonder vonden wij de Basilica Santo Stefano.

Het was meer een complex dan een kerk want het hele complex bestond oorspronkelijk (5de eeuw denkt men) uit zeven kerken waarvan er vier overgebleven zijn. Zeer bijzonder want je wandelt van de ene kerk binnendoor naar de volgende en alle vier hebben ze wel hun eigenheid.

Typisch voor Bologna zijn de portici, een reeks van arcaden en zuilen langsheen de gebouwen, verspreid over 40 kilometer doorheen de stad. Praktisch wel deze arcaden: ze beschutten tegen de zon en de hitte (en het wás heet vorige week!) en ook tegen de regen (en het heeft ook alle dagen wel wat geregend).

Op sommige arcaden zijn aan de binnenkant nog oude fresco’s te zien … maar dan moet je wel echt heel goed gaan zoeken. De graffiti overal – bekladden om te bekladden – was wel heel vaak in het straatbeeld aanwezig, net zoals talloze bedelaars.

Waar Bologna wel in uitblinkt, dat is zijn rijke keuken. En daar hebben we dan ook ten volle van genoten. Zelden hebben we in Italië zo lekker gegeten dan hier. Zelden … eigenlijk nergens.

Bolognese koks werken veel en graag met producten als boter, room, vlees en kaas en dat zullen we geweten hebben. Heerlijke taglieri (charcuterieschotels) met verschillende hespen, salami’s, kazen en échte mortadella (de specialiteit van de stad) als antipasto om de avondmaaltijd starten.

Vervolgens als primo rijkgevulde verse pasta met volle romige saus of perfect bereide risotto ; de secondo zacht smaakvol vlees, en dolci om duimen en vingers bij af te likken. Helaas ben ik maar een kleine eter en vier gangen krijg ik nooit op, maar mijn echtgenoot heeft zijn best gedaan én genoten!

Omdat we Bologna eigenlijk al snel gezien hadden zijn we nog een dag met de trein naar Ravenna geweest. Ravenna is bekend om zijn vroegchristelijke en Byzantijnse mozaïeken. In de Basilica di San Vitale, het Mausoleo di Galle Placidia, het Battistero Neoniano en de Basilica di Sant’Apollinare Nuovo hebben we ons vergaapt aan mozaïeken uit de 5de en 6de eeuw.

Werkelijk schitterend en ongezien. En helaas ook niet goed op beeld vast te leggen. Wij zijn geen museumbezoekers maar het Museo Arcivescovile heeft ons toch wel kunnen bekoren met zijn archeologische opgravingen zoals het zilveren kruis van Bisschop Agnellus (6de eeuw), de ivoren troon van Aartsbisschop Maximianus van Ravenna (6de eeuw), kazuifels uit de sacristie van de kathedraal en intacte marmeren grafstukken uit heel lang vervlogen tijden. In het museum mochten we echter geen foto’s nemen.

Ook nog even naar de graftombe van de dichter Dante Alighieri gaan kijken die in de 14de eeuw in ballingschap in Ravenna is overleden en begraven.

TIP: als je tickets koopt voor de 5 monumenten (combi ticket), dan krijg je een plannetje mee met de volgorde waarin je de monumenten het best bezoekt. Op nummer 1 en 2 staan het Mausoleo di Galle Placidia en de Basilica di San Vitale.

Ik zou een andere volgorde nemen. Vooral de Basilica zou ik als allerlaatste doen want daar zijn de mozaïeken echt oogverblindend en het meest overweldigend. Save the best for last!

We hebben op die vijf dagen zo’n drieënveertig kilometer afgelegd. Te voet wel te verstaan! En dat in drukkend warm bewolkt weer. Mensenlief, wat was het toch benauwd. En als er nu iets is waar ik niet tegen kan …

Gelukkig hebben we de laatste dag toch nog de zon gezien. Heb ik toch nog een paar mooie foto’s.