Van uit de tuin van onze vakantiewoning kijk ik uit op de azuurblauwe Atlantische oceaan. In die tuin bloeien ooievaarsbek, Agapanthus, aronskelk en nog veel meer bloemen die ik niet bij naam ken.

Door zijn mild klimaat en vruchtbare aarde kreeg ons vakantie-eiland de zeer toepasselijke bijnaam : Bloemeneiland.

En die naam is niet gestolen: overal langs de wegen waar bij ons boterbloemen en paardenbloemen groeien, vind je hier prachtige bloemen langs de kant van de weg, die ze bij ons als snijbloemen verkopen.

Wij verblijven al een week in Madeira, de parel van de Atlantische oceaan, een vulkanisch eiland van 57 op 22 kilometer, 1000 km van Lissabon en voor de Afrikaanse kust.

Madeira is vooral bekend voor zijn dessertwijn, die tot honderd jaar oud kan worden. Er zijn vier soorten Madeirawijnen, genoemd naar de druif waarvan ze gemaakt zijn.

Elk met zijn eigen smaak, variërend van zoet tot droog: Sercial (dry), Verdelho (medium dry), Boal (medium sweet) en Malmsey (sweet).

Wij verblijven in Boal, één van de vakantiehuisjes van Madeira Wine Cottages, een kleinschalig vakantiecomplex in Estreito de Calheta van de Nederlandse uitbater Madeleine.

De immer sympathieke Madeleine die al 28 jaar in Madeira woont: “Het is een paradijsje, de temperatuur klimt nooit boven de 30° maar het wordt ook niet kouder dan 17°.

Het is een groen eiland met heel verschillende landschappen en nul criminaliteit”.

Beginnen doen we met de verkenning van de directe omgeving van Calheta. Rijden op Madeira is rijden in de bergen maar je kan het eiland rond in twee uur langs de vias rapidas: grote, rechte wegen met bruggen en tunnels, veel tunnels.

Maar veel charmanter en mooier zijn de estradas regionais, smalle, steile en bochtige wegen die langs de bergflanken slingeren. Langs deze wegen ontdekken we de buurdorpen Maddalena do Mar en Ponta do Sol.

Je rijdt langs schitterende landschappen, soms ook door rotsige tunnels en af en toe wacht je een verrassing. Plots klatert een waterval op het asfalt.

Verwacht in Madeira geen zandstranden, hooguit wat zwart zand. In Calheta aan de zuidkust is wel een strandje aangelegd met geïmporteerd zand uit Marokko.

Maddalena do Mar staat niet op de toeristische agenda maar is een typisch Madeirees kustdorp met weidse uitzichten op de oceaan. Wat verder ligt Ponta do Sol, al wat meer toeristisch.

Ponta do Sol zou de mooiste zonsondergangen van Madeira hebben. Heel de zuidkust rond Calheta heeft het beste microklimaat van het eiland met de meeste zonuren. Dit is ook de streek van de bananenplantages en vroeger ook suikerriet.

Onze Lieve Vrouw van de Goede Dood

’s Anderendaags zetten we koers naar het westen, de vissersdorpen Jardim do Mar, Paul do Mar, Ponto do Pargo en Cabo.

Achter het vissershaventje van Paul do Mar torenen steile kliffen op. Een steil maar formidabel wandelpad loopt omhoog langs de kliffen en door een fraaie kloof. Recht omhoog en dat voor onze eerste tocht.

Daarna gaat het gestaag bergop. In Ponta do Pargo, het meest westelijke punt van Madeira staat de Farol da Ponta de Pargo, de hoogst gelegen vuurtoren van heel Portugal. De roodwitte vuurtoren staat 312 m boven zee op een klif. Het uitzicht zou fantastisch zijn maar door de lage bewolking zien we niets.

En het wordt er niet beter op. In Cabo klimmen we naar de Capela de Nossa Senhora de Boa Morte (O.L.Vrouw van de Goede Dood’, op een rotskaap hoog boven zee maar volledig in de wolken.

Madeira is ook bekend bij de wandelaars. Vooral de  levadawandelingen zijn in trek. Levada’s zijn irrigatiekanalen die in de vorige decennia werden gegraven om de velden die terrasvormig in de bergen waren gemaakt, van water te voorzien.

Langs die levada’s werden paden aangelegd om die waterlopen te onderhouden. Zo heeft Madeira een netwerk van honderden wandelpaden.

We kozen voor de ‘levada do Risco’, een wandeling tot aan een machtige waterval. Ook hebben we daar de ‘Madeiravink’ gespot.

Daarna zetten we koers naar de hoogvlakte Paul da Serra, een kaal gebied met heide en kruiden.

Nonnenstal

Wij hebben Madeira al goed in de benen en in de wielen. Vandaag maken we een gevarieerde tocht. Eerste stop is de Cabo Girao, 580 m boven zee en daarmee de hoogste klif van Europa. Er is een uitzichtplatform gemaakt waar je een heel ruim zicht hebt op de kliffen en de zee.

We vervolgen onze weg voorbij het wijndorp Estreito de Camara de Lobos. Wat verder ligt het vissersdorp Camara de Lobos. In het haventje hangen hier en daar gezouten stukken hondshaai in de zon te drogen.

Op weg naar Eira do Serrado passeren we het uitzichtpunt Pico dos Barcelos met een panorama van de hoofdstad Funchal.

Eira do Serrado ligt op 1050 meter hoog en kijkt uit op Curral das Freiras. Letterlijk betekent dat ‘nonnenstal’ naar de nonnen die hier hun toevlucht namen toen Funchal door Franse piraten in 1566 werd geplunderd.

Vanmorgen is het hier maar bewolkt. Toch vertrekken we gezind op tocht. Een tocht naar de tweede hoogste top van Madeira, de Pico do Areiro (1818 m). Op de top schijnt de zon volop. De rotsen pieken uit een wolkendeken.

Na een wandeling langs het grillige berglandschap rijden we weer naar beneden voor onze  tweede  levadawandeling Verada dos Balcoes, een wandeling in de wolken wat meteen een sprookjesachtige sfeer creëert.

Het eindpunt en doel van deze levadawandeling is het ‘balkon’, een uitzichtpunt dat als een balkon boven de afgrond uit steekt. Het zou één van de spectaculairste uitzichtpunten zijn van het eiland, maar we zagen niets anders dan wolken…

Toch zijn we in de wolken over Madeira en we kijken al uit naar onze tweede week.

Wordt dus vervolgd.