Tijdens onze tweede dag in Praag tapt het weer uit een heel ander vaatje en dat is best wel jammer. Vandaag immers gaan we naar de Praagse burcht vanwaaruit we een schitterend uitzicht over de stad zouden kunnen hebben ware het niet dat de regen roet in het eten gooit. Maar we laten het niet aan ons hart komen. Alles beter dan een hittegolf !

Dus blij gezind stijgen we bewonderend richting de kasteelmuren waarbinnen zich o.a. drie kerken, een klooster en een paleis bevinden.

Jawel, de Praagse Burcht is door de eeuwen heen en ondanks oorlogen en branden een mooi complex van diverse gebouwen en straatjes geworden en heeft zijn wortels in de 9e eeuw. Hier is Praag ontstaan.

De vele regenschermen verhinderen ons ook maar iets te zien van het wisselen van de wacht en alleen de soldaten in het wachthuisje houden het droog.

Aan de Sint-Vituskathedraal is het rijendik aanschuiven om binnen te geraken en de verdomde Gargouilles aan de gevels van de kathedraal spuwen geen vuur zoals draken dat plachten te doen maar regenwater.

Ze zien er uit alsof ze in hun vuistje lachen met die eindeloze rij doornatte toeristen.

De kathedraal is schitterend mooi, het praalgraf van de onfortuinlijke heilige Johannes van Nepomuk bombastisch. Als jij nou zou kunnen kiezen wat zou jij dan het liefste willen ?

Een vreselijke marteldood maar wel een praalgraf voor de eeuwigheid ? Of sterven in jouw slaap en daarna rusten op een groene strooiweide of heerlijk en voor altijd pitten in de schaduw van een of andere boom ?

Wat je ook verkiest, de kathedraal verdient alle aandacht en dat vonden The Rolling Stones ook toen zij kort na de Fluwelen Revolutie van 1989 in Praag een concert gaven en het zo’n zonde vonden dat het schitterende gebouw ’s avonds niet werd verlicht.

Dus Mick Jagger en de zijnen tastten diep in hun zakken en bekostigden volledig de belichting ervan. Wie had dat nu gedacht hé ?

We hebben er ’s avonds in ieder geval flink van genoten. Maar dit terzijde.

Van het Koningspaleis krijgen we met ons toegangsticket niet echt veel te zien behalve dan de Vladislavzaal en de ruitertrap met schitterend gotisch gewelf.

Die trap werd gebruikt door ridders om te paard naar de Vladislavzaal te gaan waar naast markt ook toernooien werden gehouden.

Het meest tot de verbeelding sprekende straatje binnen de burcht, is het Gouden Straatje. Aanvankelijk woonden hier kanonniers en wachters van de burcht. Later kwamen er goudsmeden wonen. Vandaar de naam.

In de loop der tijden raakte de mini-huisjes vervallen waardoor ze vooral armen en misdadigers aantrokken. Al hebben er ook wel schrijvers gewoond zoals o.a. Franz Kafka.

Vandaag de dag vormen de huisjes een mengelmoes van museumpjes en souvenirwinkeltjes. Je kan er over de koppen lopen. Als bij toeval echter ontdekken wij een trap naar boven en komen in een lange gang terecht vol schitterende harnassen en wel heel merkwaardige hoofddeksels voor de strijd.

Raar dat in geen enkele reisgids gewag wordt gemaakt van deze museumgang. Dus ondanks de drukte beneden is hier nauwelijks volk.

Dus graag deze gouden tip :

Mocht je ooit een bezoek brengen aan “Het Gouden Straatje” ga dan eerst even links en dus niet onmiddellijk rechts zoals de kudde.

Aan het einde ontdek je een trap naar boven die je naar een prachtig stukje museum brengt en waar je onder andere kan ontdekken dat, zoals dat in de volksmond wel eens wordt gezegd “goed gerief onder een afdakje hangt.”

Tegen de tijd dat we de interessante museumgang hebben bekeken, is het gestopt met regenen en loopt het tegen etenstijd aan.

Het Gouden straatje is zo goed als voor ons alleen nu. Wat een geluk ! Zo kunnen we de minihuisjes rustig bekijken.

Daal zeker ook bij het buitenkomen van het Gouden straatje links de trap in de toren af. Ik weet het … het is een gruwel om middeleeuwse foltertuigen te zien, maar doe het toch maar eens.

Hier staan gruweltuigen die ik nog nergens anders heb gezien.

Soms sta ik er toch versteld van waartoe de mens zoal in staat was. Of moet ik schrijven … IS ?