Geen idee hoe jij er over denkt maar Parijs is een stad waarvan ik eigenlijk niet goed weet welke de beste aanpak is om er een bezoek aan te brengen.>Er geraken is het probleem niet, maar er een tijdje verblijven is toch andere koek om de eenvoudige reden dat hotels er gewoonweg peperduur zijn en slechts betaalbaar als je je tevreden kan stellen met een derderangshotelletje. Liever niet dus.

Zelf ga ik heel graag op eigen initiatief stappen maar om het allemaal betaalbaar te houden, heb ik die keren dat ik voorheen Parijs bezocht telkens voor een groepsuitstap gekozen. Touroperators kunnen immers prijzen afdwingen waar je als particulier alleen maar kan van dromen.

Ook nu zijn we in groep op reis. Prijs/kwaliteit een ideale keuze al zijn er natuurlijk wel wat beperkingen. Zeker in een wereldstad als Parijs is een vrij moment tijdens de drukke agenda die door zo’n operator is uitgestippeld zo weer om. Maar goed, een mens neemt best de bluts met de buil en dus zijn we wat blij met dit weekendje weg.

Parijs is gigantisch en zelfs de oma die deel uitmaakt van ons reisgezelschap en reeds dertien keren in de stad al dan niet voor langere tijd kwam logeren, kijkt haar ogen uit. Ze heeft nochtans de gewoonte om telkens wanneer een van haar kleinkinderen het vormsel heeft gekregen met dat pas gevormde kleinkind voor een weekend naar Parijs te reizen.

Elf kleinkinderen heeft deze dame en ze heeft er nog zeven te gaan. Van jongs af bezoekt ze Parijs en ze is dol op de stad. Of ze intussen de stad kent als haar broekzak, vraag ik haar nieuwsgierig. Bijlange niet ! Iedere keer opnieuw ziet ze dingen die ze voorheen nog niet zag. Ik kan dus zonder schroom bekennen dat ik telkens opnieuw verbluft ben van de gigantische afstanden die je in Parijs hebt af te leggen. Op kaart lijkt het allemaal nog te behappen maar in werkelijkheid slaat de stappenteller tilt.

Het eerste bezoek dat op de planning staat is een bezoek aan de wijk Montparnasse. Wie wil kan hier Parijs bekijken vanaf het dak van het hoogste gebouw van de stad. Maar wij hebben eerder zin om een wandeling te maken langsheen de boulevard de Montparnasse waarlangs er nogal wat cafés staan waarvan de muren – mochten die kunnen spreken – over behoorlijk wat politiek gekonkel zouden kunnen vertellen.

La Closerie des Lilas was bijvoorbeeld voor de eerste wereldoorlog dé plaats voor stiekeme onderonsjes tussen Trotsky en Lenin en we weten allemaal welke plannen die met Rusland hadden. Maar La Closerie was méér dan dat !

Het was vooral ook een gegeerde plek waar kunstenaars en intellectuelen elkaar ontmoetten. Zelfs de Amerikaanse schrijver Ernest Hemingway kwam hier graag maar dat had misschien wel alles te maken met de drooglegging in de VS. Hier echter mocht het geestrijke vocht volop vloeien.

Jammer genoeg wandelen we de verkeerde kant van de boulevard op waardoor we de bewaard gebleven cafétafel van Lenin niet te zien krijgen. We zien wél het mooie Institut National des jeunes Aveugles. Zonde dat de bewoners niet kunnen zien hoe fraai hun optrekje wel is.

We passeren ook het Square du Croisic …. een afgesloten privéstraat alleen weggelegd voor de superrijken. Er is geen sterveling te zien.

Ten lange leste komen we ter hoogte van de Dôme des Invalides. Hier ligt de gehate Napoleon in maar liefst zeven kisten begraven. Ieder land waarmee hij in oorlog was geweest, zorgde bij zijn overlijden voor een kist zodat Napoleons vijanden er absoluut zeker van konden zijn dat hij het daglicht nooit meer zou zien.

We zijn nu wel een heel eind van de wijk Montparnasse afgedwaald dus we keren op onze stappen terug.

Het is zaterdag en wat fijn is het om te ontdekken dat het marktdag is langs de Boulevard Edgar Quinet en de Place Joséphine Baker. Groenten, vlees, vis, textiel, bloemen … de dagdagelijkse dingen voor de gewone Parijzenaar brengen zoveel sfeer.

We komen ook voorbij de lange muur van het Cimetière du Montparnasse gewandeld. Voor zover een kerkhof gezellig kan zijn, scoort dit kerkhof in de reisgidsen op vlak van “sfeer en gezelligheid” hoger dan Père Lachaise.

Het vormt met zijn meer dan 1000 bomen een belangrijke groene long voor de stad. Hier liggen beroemdheden als Charles Baudelair, André Citroën, Serge Gainsbourg, Guy de Maupassant, Jean-Paul Sartre, … begraven. Tussen haakjes, Parijs telt 52 kerkhoven.

Maar voor ons is het de hoogste tijd om naar de bus terug te keren. Die wil ons immers naar een ander deel van de stad brengen om ons ter hoogte van de opera te droppen. Amaaaaai, die opera blaast mij volledig uit de sokken. Wat een gebouw !!!

Het grootste ter wereld wordt beweerd en dat moet wel zo zijn ook als ik het vergelijk met de nochtans schitterende operagebouwen die ik reeds elders in Europa heb kunnen bewonderen.

De Franse aristocratie moet het wel heel erg hoog in haar bol hebben gehad getuige alleen al de helling waar paardenkoetsen tot onder een overdekte ingang mochten voorrijden zodat de elite de opera droog kon binnenwandelen. Weliswaar aan de achterkant van het gebouw maar die is er desalniettemin niet minder imposant om.

Bekomen van die overweldigende indrukken wandelen we nu op eigen houtje langsheen de Boulevard des Italiens waar bankgebouwen in al hun glorie staan te pronken. Ze dateren duidelijk van voor de recentste “bankencrisis” waardoor jouw en mijn spaarcenten aan rente geen stuiver meer opbrengen.

We wandelen verder naar de Boulevard Montmartre en wel om twee redenen. Het thuisfront heeft een boodschappenlijstje meegegeven met duidelijke instructies : een witte medium T-shirt van het Hardrock Café.

Gelukkig vinden we snel wat we zoeken zodat we nog ruim de tijd hebben om te flaneren langs de Passages Couvertes waarvan er een drietal zich hier situeren. Tijdens de eerste helft van de belle époque werden heel wat passages gebouwd om de winkelende Parisiennes te beschermen tegen de weer elementen.

We genieten er volop van de sfeer uit lang vervlogen tijden. Het licht is er dank zij deze mooie zonnige dag, bijzonder mooi. De winkeltjes zijn curieus en de boekenstalletjes heerlijk om rond de neuzen.

De passage des Panoramas (de oudste van Parijs), Jouffroy en Verdeau sluiten op elkaar aan met telkens een straat tussenin. Willen we niet hopeloos verdwalen, dan keren we dus best op onze stappen terug. Verdwalen in een wereldstad is natuurlijk heel erg leuk maar niet als je op tijd aan de bus verwacht wordt.

We wandelen nu langs de Boulevard Haussmann terug naar de opera en constateren dat we er nog voldoende tijd over hebben om het oudste warenhuis van de stad vluchtig te bekijken. Met zijn gouden koepels die schitteren in de zon ziet “Au Printemps” er eerder als een half paleis uit en te oordelen aan de prijskaartjes die er aan de sacochen bengelen, moet je al in een half paleis wonen om je een dergelijke sacoche te kunnen permitteren.

We krijgen nu de kans om een romantische boottocht op de Seine te maken. Ook al is er geen gegidste commentaar aan boord toegelaten, is het een heerlijke manier om een belangrijk stukje van Parijs te zien.

Dankzij de subtiel uitgekozen achtergrondmuziek en het schitterende weer, wordt deze boottocht op het dek er inderdaad eentje van de romantische soort.

Op weg naar ons hotel bekijken we La Defense zoals de Japanners dat doen. In een wip. Even halt houden, wat foto’s nemen en dan hup weer weg.

Morgen wacht ons nog een dagje vol verrassend fraais. Joepie !