Just hang loose

Just have fun.

Sipping on a drink and

lying in the sun.

Don’t try to fight it,

It ain’t no use.

Cause when you are in Hawaii

you should just hang loose.

Met je voetjes in het zand en met een cocktail in de hand genietend van de Hawaiiaanse zon, is het moeilijk zich voor te stellen dat deze eilandengroep ontstaan is door de pure oerkrachten van de natuur: vulkanische activiteit.

De afgelopen weken moest je maar het nieuws aanzetten of de kranten er openslaan en de beelden van de gewelddadige uitbarsting van  de vulkaan Kilauea op het grootste eiland Hawaii, waarnaar de eilandengroep genoemd is en dus ook de staat, zijn niet te missen.

In 1991, kreeg mijn zus een geniale inval en trokken wij er enkele dagen op uit op een snoepreisje naar Oahu, één van de Hawaiiaanse eilanden. Dat was eigenlijk minder spectaculair dan het klinkt. Wij woonden toen in California, aan de westkust van de Verenigde Staten.

De hoofdstad van Hawaii, Honolulu, ligt op een viertal uren vliegen van San Francisco, onze thuisstad. Hawaii is als bestemming voor Californiërs zo een beetje hetzelfde als de Canarische eilanden voor ons Belgen.

Op 4 juli, terwijl de rest van Amerika rond de barbecue zit om de nationale feestdag te vieren, vertrekt onze vlucht richting de eilanden. Op de luchthaven in Honolulu worden we verwelkomd met een lei, de traditionele Hawaiiaanse bloemenkrans en … regen.

Hawaii is een Polynesisch tropisch eiland en bij tropen hoort er uiteraard regen. Gelukkig zijn die buien krachtig maar kort.

We hebben een hotel geboekt op Waikiki Beach, het strand van Honolulu en de plaats waar het toerisme zich concentreert met een enorm aanbod aan luxehotels.

Na een middagje strand, genieten we in onze bikini, van onze eerste zonsondergang boven de onmetelijke Stille Oceaan.  Ondertussen wordt het eerste vuurwerk voor de nationale feestdag afgeschoten.

Na een eerste rustige dag, bezoeken we Honolulu. Met stip op één op onze lijst van must sees : het Iolani Palace, de residentie van de voormalige koningen van Hawaii. Na de toetreding van Hawaii in 1959 als vijftigste staat, is dit dan ook het enige koninklijke paleis op het grondgebied van de Verenigde Staten.

Na eerst rond te struinen in de tuin, krijgen onze schoenen een jasje omgedaan alvorens we in het paleis binnen mogen. Het paleis werd in 1882 geopend door toenmalig koning David Kalakaua. Deze koning was een bereisd man. Het ontwerp van het paleis is dan ook gebaseerd op zijn vele reizen.

Het paleis zou slechts 10 jaar dienst doen als zetel van de monarchie alvorens het regime werd omvergeworpen door de Verenigde Staten. Binnenin nemen we een kijkje in de troonzaal, de ontvangstruimte, de eetzaal en de privévertrekken van de koningen.

We bewonderen de prachtige met de hand uitgesneden trap gemaakt uit Hawaiiaans hout en de vele portretten van de monarchen. Het meest tot de verbeelding sprekende verhaal, is dat van koningin Lili’uokalani die de laatste Hawaiiaanse vorstin was.

Toen de Amerikanen het bestuur van de eilandengroep overnam, werd ze 9 maanden lang gevangen gezet in haar eigen slaapkamer. Bij het buitengaan wandelen we nog even tot aan het kroningspaviljoen, waar koning David Kalakaua werd gekroond.

Nadat de Verenigde Staten de controle over de eilanden hadden overgenomen, deed het paleis dienst als parlement tot er een modern Capitool werd gebouwd. Rond het Capitool bevinden zich een aantal standbeelden, waaronder één voor Pater Damiaan.

Hij hield zich op het Hawaiiaanse eiland Molokai bezig met het verzorgen van leprozen en wordt als één van de grootste helden uit de Hawaiiaanse geschiedenis aanzien.

Iedereen kent wel de doosjes ananas van Dole. Op Hawaii staat één van de grootste ananas plantages van Dole. Na een rondleiding op het terrein, sluiten we af met verse, lekkere, sappige, zoete ananas recht van het veld. Mmmmm.

Op zondag 7 december 1941 werden de Verenigde Staten willens nillens betrokken in WOII. De Japanners voerden in de vroege ochtend een aanval uit op de Amerikaanse marinebasis in Pearl Harbor in de hoop zo de sterke Amerikaanse vloot in de Pacific uit te schakelen en vrij spel te krijgen in de Stille Oceaan. Hierbij kwamen 2.402 Amerikanen om het leven en werden er 1.282 gewond.

Pearl Harbor bevindt zich net ten westen van Honolulu en is één van de meest bezochte toeristische attracties in Honolulu. Onze touroperator biedt dan ook een (dure) uitstap aan. Wij zijn natuurlijk studentes met een beperkt budget. Dus doen wij het anders. In plaats van tientallen dollars uit te geven, betalen we elk slechts één dollar voor een busticketje retour en dat is het.

De toegang tot de Memorial is immers gratis maar de inkomkaarten moeten wel rond 7u ’s morgens afgehaald worden om zeker van je plaats te zijn. Ze worden immers op first come – first served basis uitgedeeld.  We stappen dus bijzonder vroeg de bus op.

We hebben dan nog even tijd om rustig wat rond de dwalen in de straten van Honolulu en begeven ons dan naar het Visitors Center waar ons eerst een film te wachten staat die in iets meer dan 20 minuten het verhaal doet van die noodlottige zondag.

Verder zijn er twee kleine tentoonstellingen : één met nog eens het fotoverhaal van de gebeurtenissen en een tweede met persoonlijke spullen van de soldaten.

We worden dan in een klein bootje tot aan de Memorial gebracht. Vlak voor de Memorial komt het bootje tot stilstand en wordt er ter nagedachtenis aan de duizenden slachtoffers een krans in het water gegooid tijdens een indrukwekkende stilte. Een beklijvend moment.

De hagelwitte Memorial is gebouwd in de vorm van een brug en ligt sereen over het gezonken slagschip de USS Arizona. Het grote aantal doden van die dag is vooral aan het zinken van de USS Arizona toe te schrijven. Het was het eerste schip dat door de Japanners werd gebombardeerd.

De munitie vatte vuur en een gigantische explosie volgde. Ironisch genoeg lagen nog vele militairen vredig te slapen omdat de bemanning net een medaille had gewonnen tijdens een muziekwedstrijd en ze mochten uitslapen… 1.177 soldaten vonden hier op de USS Arizona de dood. De meesten liggen nog in hun zeemansgraf op wat ‘Eeuwige Patrouille’ wordt genoemd.

Als je de Memorial binnenstapt, zie je bij de ingang één van de ankers van het schip liggen. Je loopt dan door een lange gang waarin zeven ramen  gemaakt zijn langs elke zijde (zeven als verwijzing naar de datum van de aanval) en vanwaar je naar het gezonken schip kan kijken. Er is ook een opening in de vloer voorzien waardoor je duidelijk de boeg van het schip kan zien liggen.

Er drijft olie boven, door de corrosie van de brandstoftanks. Deze worden ‘de tranen van de Arizona’ genoemd. In het laatste deel zorgt de  gigantische marmeren gedenkplaat tegen de achterste muur met daarin de namen gegraveerd van alle soldaten en burgers die het leven lieten bij deze aanval, voor een ingetogen moment.

Naast ons bevindt zich ironisch genoeg een groepje Japanse toeristen, wat ons op dat moment als jong volwassenen de grappige maar volledig politiek incorrecte uitspraak ontlokt : ‘die komen hun werk bewonderen’.

Elke middag proberen we wat rust op het strand van Waikiki te vinden. Het is een populair strand maar echt overlopen doet het niet. Op het strand kunnen we niet naast de gigantische Diamond Head kijken, ’s werelds bekendste slapende vulkaan die zich op het einde van Waikiki bevindt.

Vandaag gaan we de sportievere toer op en hebben we een avontuurlijke daguitstap geboekt. Eerst op het programma staat de beklimming naar de top van deze vulkaan en van waarop we een onbelemmerd 360° zicht hebben over het eiland.

Van het strand van Waikiki, over de metropool Honolulu, over het schijnbaar onmetelijke binnenland met  gebergtes, groene valleien en watervallen. Op deze plek stonden de Hawaiianen in vroegere tijden op de uitkijk, de horizon afturend op zoek naar vijandelijke boten.

Diamond Head is een slapende vulkaan, maar diep slapend. Er wordt niet verwacht dat hij ooit nog zal wakker worden.

Tijd om af te dalen naar het zogenaamde Magnum Reef. Het is een klein strandje met een prachtig rif om te snorkelen. Het strand is genoemd naar de serie waarvoor hier de buitenopnames werden gemaakt. Wie kan ooit Magnum PI vergeten met Tom Selleck in de hoofdrol? Al was vooral Higgins mijn favoriet :-).

Ik heb maar één probleem met al dat water : er zitten vissen in.  Mijn zus vindt dat snorkelen wel geweldig. Een unieke kans om al dat moois onderwater te bewonderen. Na een korte uitleg is ze er helemaal mee weg.  Ikzelf besluit om wat pootje te baden, kwestie van geen vissen tegen te komen.

Maar als ik op een bepaald moment iets voel aan mijn grote teen, alsof iemand er heel hard in knijpt, hef ik bruusk mijn been op. Niet alleen mijn been komt uit het water, maar ook een krab die mijn grote teen met haar schaar letterlijk in de klem heeft genomen. Ik weet niet wie er harder geschrokken is : ik of de krab.

Na een paar keer schudden met mijn been,  laat ze weer los. Het pootje baden hou ik dan ook voor bekeken. We rijden verder richting North Shore, de woeste kust van Hawaii met hoge golven, perfect om te surfen. Surfen gaan we vandaag niet doen, we houden het op boogie boarden. Ik vind dit wel leuk.

Je legt je als het ware  op een laat ons zeggen klein surfboard en wacht dan tot een grote golf je al liggend tot aan het strand voert.

Dit is voor mij een toppertje. Ik blijf gaan en gaan. Ondertussen ben ik mijn zus uit het oog verloren.  Er ontstaat plotseling even verder wat commotie en er wordt iemand uit het water gedragen om nadien op een handdoek op het strand te worden gelegd.

Oeps  er lijkt daar blijkbaar iets mis te zijn gegaan. Mijn nieuwsgierigheid haalt de bovenhand en ik ga op zoek naar mijn zus om haar te vragen of zij misschien weet wat eraan de hand is. Vinden doe  ik haar niet direct tot ik mij een weg baan door de omstaanders en ik  mijn zus zie … liggen op de handdoek. Het gevecht met een grote golf heeft ze blijkbaar verloren.

In plaats van surfend op de grote golf te geraken werd ze onder de golf diep in het water getrokken en geraakte niet meer boven. Gelukkig hadden enkele omstaanders dit snel in de gaten. Ja, tot de dag vandaag mag ik dat nog altijd horen 🙂 We eindigen de dag dan maar rustig op het strand. Misschien was deze dag iets te avontuurlijk voor ons, maar we hebben hem overleefd.

Op onze laatste avond in Hawaii pakken we pas echt uit want we worden verwacht aan het koninklijk hof. Traditioneler kunnen we onze Hawaiiaanse vakantie niet afsluiten want we gaan naar een koninklijke luau, zeg maar een traditioneel Hawaiiaans tuinfeest.

We voelen ons al helemaal eilander als we bij de ontvangst een lei krijgen omgehangen. Op het menu staat het beroemde Kalua varken, dat niet zomaar een gebraden varken is. Op een luau wordt het varken klaargemaakt in wat een ‘aarden oven’ wordt genoemd, een gat in de grond.

Alvorens het varken uit het zand gehaald wordt en we ons aan een buffet tegoed doen, worden we vergast op Polynesische muziek, dans en zang. We kijken bewonderend naar de sierlijke en kleurrijke dansen waaronder de snelle danspasjes van de Samoa’s.

Na ons buikje rond te hebben gegeten, volgt het hoogtepunt :  de strooien rokjes worden bovengehaald en we dansen samen met de eilanders dé Hawaiiaanse dans bij uitstek, de elegante en bijna mystieke hula. Onze handen bewegen zoals de golven van de oceaan. De hula dans is meer dan een dans, het is een verheven kunst.

En genieten op Hawaii hebben wij ook tot een kunst verheven. Want naast van onze toeristische bezoekjes hebben wij toch vooral genoten van  de warme temperaturen, de verfrissende buitjes,  onze voetjes in het zand met een mocktail in de hand.

Van prachtige uitzichten op het weelderige groene binnenland en vooral van de indrukwekkende zonsondergangen boven de Stille Oceaan. Om inderdaad stil van te worden.

Mahalo.