In de herfstvakantie van 2016 ging ik nog eens naar Barcelona, de stad van duizend kleuren. Boys only deze keer: enkel mijn zoon (7) en ik.

Hij wil weten of die bewuste tram tegen dan wel over Gaudi reed. Dat laatste lijkt me nogal gruwelijk en dus houd ik het op een gewone aanrijding, maar daarmee zijn lang niet alle vragen van een antwoord voorzien.

Weet ik veel hoe lang Gaudi in het ziekenhuis verbleef alvorens te sterven, of hij pijn leed, veel bezoek kreeg en of hij nog kon praten. Ik beloof Oscar het nodige opzoekwerk te doen en we steken de brede Avinguda Diagonal over in de richting van Gaudi’s immer onvoltooid meesterwerk.

Nog voor de man enige beroemdheid genoot kreeg hij de opdracht toegewezen om de Sagrada Familia te bouwen. Over tien jaar – honderd jaar na zijn dood – zou de basiliek opgeleverd worden.

Wie net als miljoenen anderen op Youtube de visualisatie van deze eindafwerking bekijkt begrijpt meteen dat dit een zeer ambitieuze of zelfs naïeve onderneming dreigt te worden.

Het moet allemaal nog veel groter, veel hoger en niemand schijnt te weten of dit nog overeenkomt met dat wat Gaudi in gedachten had, om niet te zeggen dat hij zich in zijn graf zou omdraaien bij het zien van deze disneyficatie. Er gaat ongetwijfeld heel veel volk op afkomen, maar dat is nu ook al het geval.

Op aanraden van een kennis heb ik ons ticket wijselijk lang op voorhand gekocht. Oscar mag gratis binnen, mijn entree inclusief top views betaalde ik 29 euro. De toegangsprijs is een donatie voor de constructie van de Sagrada Familia: ‘Your contribution makes you part of this great work.’

Binnen zien we een hele reeks zuilen, gigantische olifantenpoten met bovenaan ovale witte lampen. Maar vooral het licht dat door de gekleurde glasramen valt vult de enorme kerk met een buitengewone sfeer.

De ene kant baadt in rood, blauw en groen licht; aan de overkant wordt de ochtendzon omgezet in een lichtgeel en -oranje gloed met een vleugje groen. Het licht van de vreugde, de blijdschap van de geest!

Terwijl de kerk volloopt volgen we langzaam de genummerde borden met uitleg, maar de tijdspanne tussen onze entree en het bezoek aan de toren van de geboorte-façade is te lang om de aandacht van een 7-jarige vast te houden.

Hij is er klaar mee en wil naar de Tiki Taka winkel wat verderop voor een truitje van FC Barcelona. Wat later gaan we alsnog met de lift omhoog in de toren aan de noordoostkant en ik houd hem stevig vast voor de obligate foto met Barcelona op de achtergrond.

Wegens hoogtevrees geniet ik amper van het zicht en nog minder van de afdaling op een veel te smalle wenteltrap waar maar geen einde aan lijkt te komen.

De verkoper van de Tiki Taka winkel vraagt of het een shirt van Nike mag zijn, dan wel een van Beko. Met uitzondering van de prijs zie ik niet meteen een verschil en dus is de keuze snel gemaakt.

Ik had me verwacht aan een truitje van Messi, maar het Argentijnse wonderkind is uit vakantie teruggekomen met een baard en een resem tattoos, waaronder een volgekleurd been en dus ruilt Oscar hem in voor het Braziliaanse wonderkind Neymar.

Lunchen doen we in Gràcia, waar we een ex-collega van mij bezoeken. Zij kwam van Barcelona naar België, keerde terug vanuit Brussel en staat nu aan het hoofd van het bedrijf (iets met tussenstukken in de energiesector ofzo) dat haar vader uit de Catalaanse grond gestampt heeft.

Terwijl we een biologische kip met dito kikkererwten eten op het zeer ruime, volledig in de schaduw gelegen terras vertelt ze dat de zaken niet echt lopen zoals gehoopt als gevolg van de crisis: Spanje bespaart op tussenstukken in de energiesector. Ik zie de staalblauwe lucht en wil van de zon genieten.

We trekken naar het strand van Barceloneta en zetten ons in de felgroene stoelen van het Xup Xup Restaurant, met zicht op W Barcelona, een vijfsterrenhotel in de vorm van een zeil.

Witte wijn en een bord met gemarineerde mosselen aan het strand: voortaan ga ik iedere herfstvakantie naar het zuiden! Oscar gebruikt de schelp van zijn eerste mossel om vervolgens in sneltempo de rest leeg te halen en vanaf dan ligt zijn menu vast: ’s morgens twee bikini’s (bij ons bekend als croque-monsieur) en bij alle andere gelegenheden mosselen.

Ik probeer nog wel alternatieven aan te prijzen, maar een kind houdt nu eenmaal van duidelijkheid en structuur.

We slenteren over het strand naar de bushalte en stappen op de Gran Via over op de bus richting Camp Nou, waar Barça deze avond een ploeg uit de kelder van het klassement zal oppeuzelen. We zitten hoog achter het doel aan de noordkant, met links van ons de zitjes die Més que un club vormen.

De bovenliggende tribune komt volledig in mijn gezichtsveld en dus verplaatsen we ons naar een lager gelegen deel van gol nord 2 superior, want ik heb geen 140 euro neergeteld om op een stuk beton te kijken.

Het is duidelijk dat we niet op onze plaats zitten, maar dat wordt getolereerd van een buitenlandse papa die met zijn oogappel naar de Catalaanse trots komt kijken. Het shirt van Neymar, een hotdog in de hand en de grote voetbalhelden in het echt: er is een meneertje dat blinkt van trots…

Het spel kan ons uiteraard bekoren, maar daar denkt het thuispubliek duidelijk anders over, want zodra het eerste kwartier voetbal gepasseerd is en het scorebord nog steeds op 0-0 staat worden onder luid boegeroep de witte zakdoeken bovengehaald.

Messi sleft over het veld, maar onze vriend Neymar haalt alles uit de kast en na de pauze zorgt hij er mee voor dat de bezoekers uit Granada zoals verwacht met lege handen moeten terugkeren naar Andalusië – zij het na verliest met het kleinst mogelijke verschil.

En dat zonder een doelpunt van MSN, het gouden spitsentrio van Barça dat normaal altijd scoort in iedere thuiswedstrijd. Na het laatste fluitsignaal galmt El Cant del Barça, het geweldige clublied, nog een keer door de speakers:

Spelers,
supporters,
tezamen worden we sterker en sterker
er zijn vele succesvolle jaren
we hebben vele doelpunten gemaakt (vanavond slechts één, maar dat is niet erg)
het is bewezen, het is bewezen
dat niemand ons kan evenaren (akkoord!)
Blauwrood (Blaugrana) met de wind
een krachtige kreet
wij hebben een naam die iedereen kent
BARÇA, BARÇA, BARÇA!!

We gaan op in de massa en keren in een propvolle metro terug naar onze hostel in het centrum van de stad. In het bed boven mij ligt iemand in zijn shirt van Neymar gezellig en vooral uitermate tevreden te snurken.