Zondagvoormiddag, een bruine kroeg in Wetteren. Wesley Poelman, amateur natuurfotograaf stelt vanaf vandaag en nog tot einde augustus in het achterafzaaltje van “Het Gesproken Dagblad” zijn werk tentoon. Wesley fotografeert graag in “De Kalkense Meersen”.

De natuur is er prachtig en rijk. Ik ken hem niet persoonlijk. Zijn moeder wél. Haar heb ik “In Vlaamse Velden” leren kennen al mag je dat niet letterlijk nemen. We figureerden allebei in de gelijknamige oorlogsserie waarin Wim Opbrouck de hoofdrol vertolkt. Sindsdien zijn we FB-vrienden.

Wesley heeft de microbe van het fotograferen via zijn moeder te pakken gekregen. Hij ligt net als mijn FB-vriendin vaak urenlang in de modder geduldig te wachten op één of andere watervogel, roofvogel, insect, … Een prachtige hobby waar ik stiekem wat jaloers op ben.

Met mijn reumatische knoken zie ik mezelf nog niet direct urenlang in de modder liggen. Laat staan dat mijn handen het gewicht van zo’n lens zouden kunnen torsen.

Ik ben al blij dat ik met mijn compacte cameraatje wat uit de voeten kan. Ik fotografeer er op die manier lustig op los.

De opening van Wesley’s tentoonstelling is voor ons het ideale uitgangspunt om vandaag een fietstocht doorheen de meersen te maken en meteen een picknick voor mezelf en vriendlief te organiseren.

De plaatselijke voorzitter van Natuurpunt opent wat graag de tentoonstelling met een leerrijke toespraak. Niet alleen bejubelt hij, overigens geheel terecht, het werk van Wesley maar heeft hij het ook over de schoonheid van de meersen.

De Grutto’s noemt hij de paradepaardjes van de Kalkense Meersen en Wesley moet er zeer vroeg voor uit bed zijn gekomen om de zich in het water spiegelende ijdeltuiten op foto vast te leggen. Mijn vriend is er onder de indruk van. Zelf ben ik nogal enthousiast over de spreeuwenwolk die Wesley wist te spotten. Schitterend werk !

Dus naar die meersen wil ik jullie meenemen. En ik heb mijn eigen bescheiden cameraatje daartoe deze ochtend nog eens extra opgeladen. Er kan niets misgaan.

De temperatuur met dat zuchtje wind valt na dagen van overdreven hitte ronduit zalig te noemen. Maar lap, wat een pech ! Bij de eerste foto die ik wil nemen, constateer ik dat ik mijn geheugenkaart niet in mijn camera heb gestopt. Amateur of niet, een natuurfotograaf van enig kaliber zal dit wel niet overkomen. Of toch, Wesley ?

Een kleine ramp voor iemand als ik die zo graag van ieder takje, beestje, bloempje, watertje, … een foto maak. En dan te bedenken dat het interne geheugen van mijn toestel maar vijf fotootjes kan opslaan ! Een mens fietst dan al eens naar zo’n prachtig natuurgebied om dan voor de hartverscheurende keuze te staan wat wel en wat niet te zullen fotograferen. Er is geen beginnen aan.

Veerpont te Schellebelle

Want nog maar net zijn we in Wetteren de Scheldedijk op gefietst of het kriebelt al om mijn toestel boven te halen. Rustig, rustig ! Maar dat valt me zwaar. Hoe mooi is het hier rijdend richting Schellebelle, het dorp dat zo’n klein decennium geleden door acteur/regisseur Johan Heldenbergh voor altijd op de kaart werd gezet. Hollywood of Schellebelle ?

Het hart van Johan ligt sinds hij de film Schellebelle 1919 draaide, in het dorpje aan de Schelde. Het merkwaardige aan deze film is dat het idee ontstond als cafégrap, hoofdzakelijk vorm zou krijgen door het acteertalent van de plaatselijke bewoners maar uiteindelijk zou uitgroeien tot een Kinepolissucces waarin grote namen als Stany Crets, Koen De Graeve, Joke Devynck, Marc Van Eeghem, Veerle Baetens, een figurantenrolletje kregen. Sindsdien heeft de Schellebellenaar Johan voorgoed in de armen gesloten.

Maar dit terzijde.

De dijk naar Schellebelle is keurig heraangelegd. Een paar jaren geleden was het hier nog sukkelen langsheen verwilderde, nauwelijks met de fiets te gebruiken paden. Nu is het er lekker genieten geblazen en we rijden tot aan het veerpont waar we ons met fiets en al laten overzetten.

Aan de overkant van de Schelde duiken we net voorbij het gemaal de meersen in. Zaaaaalig is het hier en we zoeken ons geheime picknickplaatsje op. Dekentje, fris slaatje, drankje, heerlijk uitzicht, lekker briesje … Wat moet een mens nog meer ?

Alsof ze weten dat ik mijn geheugenkaart ben vergeten, komen de meest aantrekkelijke diertjes als op de catwalk voorbij geflaneerd. Flink uit de kluiten gewassen schrijverkes spelen haasje over, een waterhoen met kuiken dat nog niet op kleur is komt voorbij gepeddeld, een saffierkleurige ijsvogel ligt vanop een ver over het water buigende rietstengel op vinkenslag en doet dit net zolang tot hij bliksemsnel een visje uit het water opslokt om dan als een pijl uit een boog weg te schieten.

Uitdagend mooi komt op nog geen halve meter voor mij een prachtige libel op een stuk opgedroogde stengel zitten. Zucht. Wanneer ik ten lange leste en min of meer sip omwille van mijn domme vergeetachtigheid me achterover op het deken leg en de ogen nog net niet sluit, komen op de oever drie waterhoenkuikentjes onze richting aangewaggeld. Zelden zoveel moois te samen gezien en uitgerekend nu …

Het zuchtje wind maakt veel goed. De geur van droog gras kriebelt in mijn neus, het kwaken van kikkers, het gefladder van het overvliegende kraaienkoppeltje, de opstijgende luchtbelletjes ginds in het water omdat een karper er op de bodem wroet, de roep van de meerkoet, … dit alles wiegt mij stilaan in slaap en voor ik het weet lig ik in … de Kalkense Meersen.

Nota :

De Kalkense Meersen is een uitgestrekt meersengebied met een zeer rijke natuur. Het ligt tussen de dorpskernen van Kalken, Overmere, Uitbergen, Schellebelle en Wetteren.

Met de fiets kan je het hele gebied bekijken. Wil je echter tot in het hart van de Meersen geraken, dan trek je beter je wandelschoenen aan. Wandelkaarten zijn gratis te downloaden bij Natuurpunt.