Short Trekking Huttentocht Lenk – Zwitserland – Over de Taalgrens

Dag 1 – Donderdag

Vanuit Antwerpen is Lenk – Zwitserland zowat de dichtst bijzijnde plaats om eens serieus bergop te wandelen. Ideaal om eens een korte Short Trekking te organiseren.

Vandaag een donderdag in September 750km met de wagen van Aartselaar naar Lenk alwaar we de kabelbaan naar Betelberg (1935m) moeten nemen. We moeten proberen om 14.30u boven te zijn, want van daaruit is het toch nog 3u stappen naar onze eindbestemming van de dag – de Wildhornhütte.

Eén wagen is de vorige dag al vertrokken en 2 stoere stappers zijn al een week vroeger met de fiets naar Lenk vertrokken. Kwestie van al wat beweging in de benen te hebben.

Enkele van de stappers die een dag vroeger aangekomen zijn, wachten de aankomst van de rest niet af en trekken van ‘s morgens al te voet naar boven. Natuurlijk is er ook één wagen die via een wispelturige GPS een iet wat excentriekere route gevolgd heeft en het ziet er naar uit dat deze niet meer de gepaste tijdslimiet kan halen. Om 18.00u is het immers vast etensuur in de Wildhornhütte.

De rest vertrekt dus ook maar al met de kabellift naar boven in een miezerig weertje. Een half uurtje later volgt dan ook de laatste wagen. In speed tempo proberen ze de anderen in te halen. Wat natuurlijk niet mee valt en sommige verslikken zich wat in het vroege opstaan, zware rugzak, hoog tempo, miezerig weer en zien behoorlijk wat af om het laatste stuk vanaf de Tungelpass tot de hut ordentelijk te verwerken.

Spijtig van het weer want het stuk van Betelberg tot de Tungelpas is een heel mooie wandeling tussen de groene alpenweiden maar bij helder weer met verre uitzichten langs alle kanten.

Het laatste stuk tussen de rotsen moet nu zelfs afgelegd worden in de sneeuw. Maar uiteindelijk is iedereen voor 18.00 binnen in de Wildhornhütte (2303m) Buiten onze groep is er weinig volk. Allicht vanwege het slechte weer.

De uitbating was vermoedelijk overgelaten aan een paar vakantiewerkers en het leek er wat op dat ze het wel wat gehad hebben met de verzorging van hun klanten. Einde seizoen. Maar daar lieten we onze pret niet door bederven.

Dag 2 – Vrijdag

Zoals aangevraagd was, de volgende ochtend stralend weer. Overal ligt een klein laagje sneeuw over maar dat maakt het alleen maar ongelofelijk mooi.

We moeten vandaag de Schnidejoch (2.756m) over. De taalgrens. We trekken van Duitstalig Zwitserland naar het Franstalig gedeelte. De klim is zelfs ondanks de sneeuw, niet echt moeilijk en voor iedereen vlot verteerbaar.

De omstandigheden zijn uitzonderlijk prachtig door de sneeuw. Ook de uitzichten boven op de Schnidejoch zijn een lust voor het oog en nodigen uit om even rustig te genieten.

Vandaar trekt een groep verder over de Col des Eaux Froides (2648m) en de Cabane des Audannes (2560m) over een gedeelte dat aangegeven staat als “lapiaz assez penible”.  Niemand weet echt wat dit betekent tot ze er een keer zijn overgetrokken.

Sommigen balanceren over deze uitgesleten rotsen als volleerde ballerina’s alsof ze over een spiegelgladde vloer dansen. Anderen komen erover gekropen en hebben op het einde van de trip alom sneden in hun vingers en handen, knieën van het zich vasthouden aan en het kruipen over de scherp geërodeerde rotsen. De meningen over of dit plezant is, zijn zeer verdeeld.

Cabane des Audannes ( http://www.audannes.ch/fr/ ) ligt er knap bij en heeft ook een knappe inrichting, maar vooral de WC buiten (vuil) en het eten (geen sprake van de zo geroemde “Franse Keuken” )vallen toch wat tegen, zelfs bij de mensen die zich er van bewust zijn dat we aan een huttentocht bezig zijn.

Er is een duidelijk verschil tussen de berghutten die we al hebben meegemaakt in de Duits talig gedeelte en die van het Frans talige gedeelte. Zelfs in Zwitserland.

De andere groep die zich wat had laten afschrikken door de ‘lapiaz assez penible’ doet de steile afzink naar Lac de Tseuzier. Onderweg wordt hun pad nog gekruist door een troepje steenbokken. Beneden aan het stuwmeer kunnen ze terecht in de Gite de Lourantze. (https://www.gitedelourantze.ch/ ) (1.875m)

In de indianen wigwams kunnen ze hun dorst lessen waarna ze nog eens rond het meer stappen. De uitzonderlijk vriendelijke uitbaters verzorgen ‘s avonds een kaasfondue voor hun gasten. De inspanning was misschien wat minder dan deze van de stappers naar de Cabane des Audannes, maar het eten was zeker stukken beter en verzorgder.

Dag 3 – Zaterdag

Allebei de groepen vertrekken ‘s morgens naar Plan des Roses (2.367m) waar ze normaal gezien terug bij elkaar komen. De groep vanuit Gite de Lourantze is echter veel vroeger en trekt al door naar het eindpunt van de dag, Iffigenalp 1.584 m.

Eerst nog over de brede boulevard van Plan des Roses en de Rawilpass 2.429m maar daarna steeds sterker dalen en dalen tot de knietjes beginnen te knikken.

De andere komen veel later van Cabane des Audannes terug over de Col Des Eaux Froides en de lapiaz assez penible aan bij de Plan des Roses en volgen dan dezelfde weg verder.

Enkele dapperen trekken ondertussen nog even door langs de Wildstrubelhütte (2793m) om hun knieën daarna nog meer op de proef te stellen. De mensen die overtocht hadden gedaan van Gite de Lourantze vonden de toch iets te licht. De anderen hun beentjes hadden genoeg beweging gehad.

Op Iffigenalp werden we echter goed ontvangen en de locatie is prachtig als laatste avond voor onze huttentocht.

Dag 4 – Zondag

Uitgebreid Iffigenalp ontbijt. Komt overeen met de chicste ontbijt tafels van grote hotels. Mensen komen op zondagochtend al naar boven om hier hun ontbijt te nemen. Dat mag ook eens een keer meegepakt worden.

Daarna afdaling naar Lenk. De zon heeft ons terug verlaten maar de vorige 2 dagen hebben we er dubbel van genoten. Tegen 12.00u zijn we aan de wagens en zit de Short Trekking erop voor dit jaar. Tot volgend jaar!