Hi Ma’am. Please Ma’am. Goodmorning Ma’am. Je moet er even aan wennen. In het Zuiden van de Verenigde Staten kennen ze hun wereld. Deuren en liften worden opengehouden voor de vrouwen en mannen geven maar al te graag hun plaats af.

Weigeren wordt bijna als een belediging aanzien. Het staat ver af van onze geëmancipeerde wereld, maar het is toch ook wel leuk, moet ik zeggen. Welkom in het Zuiden.

Natchitochez is één van die prachtige stadjes in het zuiderse Louisiana. Het is niet voor niets dat Robert Harling dit stadje uitkoos als achtergrond voor zijn prachtig verhaal ‘Steel Magnolias’, gebaseerd op de ziekte en het overlijden van zijn zus.

Een film over een generatie sterke vrouwen, zo sterk als staal maar ook zo teer als een prachtige magnoliabloem.  Ook de gelijknamige film werd hier later opgenomen.

Front Street lijkt mij een beetje op Bourbon Street in New Orleans, of toch wat ik mij daarbij voorstel. Maar kleiner en dus ook gezelliger. Geen massatoerisme maar leuke winkels en gezellige restaurants die uitkijken over de Cane River. Perfect om er enkele uurtjes te slijten, zeker nu de stad zich in haar kerstdeken gewikkeld heeft.

Maar ook in de groene omgeving is het aangenaam toeven met prachtige, withouten zuiderse woningen waaronder het Steel Magnolia House (dat destijds in de film gebruikt werd als woning voor de familie Eatenton) en dat nu dienst doet als B&B.

Maar er rust ook een donkere kant op Natchitochez. Het is hier dat singer-songwriter Jim Croce in 1973 om het leven kwam in een vliegtuigongeluk. Time in a Bottle is één van zijn bekendste successen, postuum weliswaar. En hoe graag zou ik hier de tijd in een fles steken, opdat Natchitochez zijn tijdloze uitstraling kan behouden.

Dat Hi Ma’am, Please Ma’am, Goodmorning Ma’am, getuigt natuurlijk van elementaire beleefdheid, gevoed door het zeer conservatieve milieu waarin men in het Zuiden opgroeit. Het conservatieve Zuiden was destijds het gebied waar zwarte slaven tewerkgesteld werden o.a. op de vele katoenplantages.

Wie herinnert er zich niet het meeslepende ‘Roots’, dat het verhaal van Kunta Kinte vertelt, die in Gambia door slavenhandelaars werd meegenomen en in de Verenigde Staten als slaaf werd verkocht.

Eén van die plantages in Louisiana behoorde toe tot de familie Prud’homme en dateert van 1785. Na als tabaksplantage te zijn gebruikt, werd Oakland Plantation één van de eerste plantages die katoen op grote schaal kweekte en oogstte.

Waarbij er eerst slaven tewerkgesteld werden,  gebeurde later het werk op het land door de zogenaamde ‘freedmen’, bevrijde slaven. Het werd een slaand succes. Er werden zelfs prijzen gewonnen voor de kwaliteit van de katoen.

Het plantagehuis zelf stamt uit 1821 en het domein werd ondertussen een Historical Landmark en maakt deel uit van het Cane River Creole National Historic Park. Het is één van de best bewaarde en meest intact gebleven voorbeelden van plantages in heel de Verenigde Staten met maar liefst 17 originele gebouwen.

Alleen daarom al is het een bezoek meer dan waard. Katoen groeit er al lang niet meer, maar door de prima staat van de gebouwen, kan je je het leven op de plantage levendig voorstellen. Vanaf het plantagehuis, hadden Mijnheer en Mevrouw een mooi zicht op het domein. Zeker vanuit de schommelstoel op de veranda.

Het werk werd overzien door de opzichter die zijn eigen huis bezat. De slaven werden ondergebracht in kleinere huisjes met toch enig comfort.

Maar er was ook plaats voor dieren, getuigen de duiventil en kippenrennen. Zelfs de winkel die de Prud’hommes uitbaatten op het terrein, is bewaard gebleven. Hoe oud zouden de bomen begroeid met het zogenaamde Spaanse mos hier wel niet zijn?

Ze zorgen vandaag voor de perfecte omkadering onder een straalblauwe hemel. Maar misschien brachten ze in het verleden wel schaduw voor de hardwerkende slaven of rustte een freedman wel uit tegen één van de boomstammen.

Time in a bottle. Het slavenverleden is uiteraard een gitzwarte pagina in de geschiedenis van de Zuiderse staten. Hoe hard de Verenigde Staten momenteel probeert het verleden te veranderen, deze pagina mag niet vergeten worden.

Meer dan honderd jaar na de Burgeroorlog, worden de zwarten nog steeds niet als evenwaardig in de maatschappij aanzien. Time in a bottle? Misschien wel.