Wat hebben Louis Prima, Mahalia Jackson, Louis Armstrong en Fats Domino gemeen buiten het feit dat ze uitstekende performers waren? Ze werden allemaal geboren in The Big Easy, zijnde New Orleans: bakermat van slavenmuziek, gospelmuziek en jazz. New Orleans jazz ook wel Dixieland muziek genoemd, ontstond in New Orleans aan het begin van de 20^ste eeuw en de stad is dan ook onlosmakelijk verbonden met jazz. Ik kijk dan ook uit naar avondjes in de clubs en cafeetjes Bourbon Street.  Maar ….

Gisterenavond bij aankomst kon ik dan ook niet wachten om Bourbon Street in te duiken. Sfeer genoeg want de New Orleans Saints, de plaatselijke NFL ploeg, is aan de winnende hand in het nabijgelegen Superdome tegen de Philadelphia Eagles.

Een uitgelaten (en dikwijls ook dronken) menigte met vooral grote bekers alcohol in de hand gaan van bar naar bar. Een zoete geur verraadt af en toe dat er ook iets meer wordt gerookt dan enkel maar de gewone sigaret.

Op de typische balkons staan mensen te dansen en mee te zingen en vooral om kralen te gooien naar de mensen in de straat, een gebruik dat vooral tijdens Mardi Gras wordt gehanteerd. Een kraal in ruil voor een ontblote borst is niet altijd legaal  in de stad.

Laat je niet overhalen om iets onwettigs te doen, maar vraag gewoon een kraal. Veel straatartiesten zie ik niet en de muziek die uit de bars klinkt, komt niet van live jazzbandjes maar van loeiharde rock en pop muziek die uit de boxen schalt.

Wat muziek betreft, toch niet echt wat ik van Bourbon Street en van New Orleans verwacht had. Maar ja, rock ‘n roll en popmuziek zijn dan commercieel iets aantrekkelijker dan jazz. Neon-reclame en de fraaie, sfeervol verlichte balkons geven Bourbon Street iets extra ’s avonds.

Even vergeten  dat je niet de verwachte jazzmuziek hoort, dat je eigenlijk geen straatmuzikanten ziet,  maar je laten meeslepen door de feestende toeristen en de nog steeds redelijk aangename temperatuur.

Voor mij geen dronken toestanden, maar toch kan ik niet New Orleans bezoeken zonder een  Hurricane cocktail te drinken, in de jaren veertig na de drooglegging uitgevonden door Pat O’Brien in New Orleans en die bestaat uit rum, fruitsap en grenadine. Het is niet voor niets één van de populairste drankjes in de stad.

Vanmorgen gaan we op stap door de French Quarter tijdens de eerste uren van de dag. De zon doet een voorzichtige poging om door te breken, vanaf vanmiddag wordt er regen verwacht. Het regent meestal in New Orleans, dus elk straaltje zon is meegenomen.

French Quarter wordt enkel door de brede, elegante Canal Street van ons hotel gescheiden. In het midden over Canal Street rijden de prachtige Europese trams, door palmbomen gescheiden van de rijbaan. Bourbon Street wordt deze ochtend schoongespoten, vuilbakken worden leeggemaakt, vrachtwagens bevoorraden bars en restaurants, want later vandaag wordt er opnieuw gefeest in en om Bourbon Street.

Bourbon Street heeft trouwens niks met ‘bourbon’ (whisky) te maken, maar is genoemd naar het huis Bourbon, destijds de Franse koninklijke familie. New Orleans was ooit een Franse kolonie, vandaar.  Bourbon Street is  de slagader van de French Quarter, het oudste stadsdeel van New Orleans. In het daglicht kan je pas echt genieten van de prachtige architectuur van de huizen.

De balkons zijn afgewerkt met indrukwekkend ijzerwerk die het geheel een romantisch tintje geven. De meeste huizen dateren van de 18^de eeuw, wat zich in de architectuur weerspiegelt.

The Famous Door, Old Absinth House en Pat O’Brien’s zijn enkele van de bekende etablissementen op Bourbon Street. Maar ook te vinden en prominent aanwezig in het straatbeeld : de vele voodoo winkels.

Voodoo is een religie die West-Afrikaanse en Centraal-Afrikaanse bevolkingsgroepen in het zuiden van Amerika ontwikkeld hebben. Het is gebaseerd op spirituele, occulte religies en zeer belangrijk in het Creoolse leven waar het wordt aanzien als een voorouderverering. Creolen zijn de mengelmoes van kolonisten, slaven en Caraïbische immigranten.

Maar de French Quarter is meer dan Bourbon Street. Er is ook nog de prachtige Royal Street met als uitschieter de wondermooie LaBranche gebouwen.

Het hart van de French Quarter is Jackson Square. De kathedraal St. Louis, gebouwd in 1794, torent boven het plein uit.

In het midden van het plein bevindt zich een mini parkje met daarin een standbeeld van Generaal Jackson die de Britten versloeg bij de Slag om New Orleans. Het kleine park is een oase in de binnenstad.

Het wordt omzoomd door nog meer prachtige gebouwen met lange balkons en daaronder schaduwrijke galerijen, de zogenaamde Pontalba gebouwen, genoemd naar geldschieter en filantrope barones Pontalba.

Op het plein zit de sfeer erin. Het is een drukke ontmoetingsplaats.

Live bandjes spelen, kunstenaars stellen hun werken voor, waarzeggers en tarot kaartenleggers voorspellen je de toekomst. Aan het plein vertrekken ook de koetsen die je op een romantische manier door de smalle straatjes  van de French Quarter loodsen.

Nog op het plein ligt één van de meest beroemdste zaken van New Orleans : Café de Paris, daterend uit 1852 en wereldberoemd voor zijn beignets. Je moet er wel iets voor over hebben. Alhoewel de zaak 24 uur op  24 uur, 7  dagen op 7 open is, moet je wel geduld hebben alvorens je die hemelse beignets in je mond kan steken.

Reken toch om minstens  1,5 uur aanschuiven, zelfs voor alleen een tasje koffie. Alleen in de nachtelijke uren, geraak je hier gewoon binnen.

Vanmiddag voor ons geen beignets maar een heerlijke brunch bij één van de oudste restaurants van New Orleans : het legendarische ‘Court of Two Sisters’. En nog belangrijker : een jazztrio luistert de lunch op. Toch even genieten van dit heerlijke New Orleans gevoel met plaatselijke specialiteiten op de schaduwrijke binnenkoer van het restaurant, terwijl het zonnetje haar warmte laat schijnen.

Een bezoek aan New Orleans kan niet afgesloten worden zonder een tochtje op de Mississippi. Op een echte radarboot nog wel, de Natchez. De boot zelf stamt uit 1975 maar bezit nog wel de originele onderdelen van de echte radarboten.

Twee uur dobberen op de op één na langste rivier van de Verenigde Staten. Stoom zorgt ervoor dat het rad aangedreven wordt. Nieuwsgierigen mogen dan ook de machinekamer bezoeken, maar er zijn uiteraard ook verschillende bars aan boord met …  jawel live jazzmuziek. Eindelijk :-).

Vanop het water hebben we een prachtig zicht op de stad. Het French Quarter uiteraard, maar bij uitbreiding greater New Orleans.

Ik sluit af in de het Hard Rock Café van New Orleans, onder het goedkeurende oog van Fats Domino die breed lachend vanaf de muur toekijkt. Als één van de bekendste zonen van New Orleans is hij prominent aanwezig.

Hij was er zelf tijdens de opening bij. Fats Domino was in de jaren vijftig één van de grootste en populairste muzikanten. Hij overleed vorig jaar en was de laatste jaren niet zo actief meer. Hij was één van de belangrijkste slachtoffers in 2005 van het drama dat de stad trof en waarvan het nooit echt herstelde: de doortocht van de verwoestende orkaan Katrina. Hij moest gered worden vanop het dak van zijn huis, maar verloor verder wel alles, inclusief zijn ontelbare gouden platen.

Eén van de dodelijkste orkanen in de Verenigde Staten zorgde voor meer dan 1.800 doden en de vlucht van meer dan de helft van de inwoners uit New Orleans. Door de trage wederopbouw van de stad, kwamen niet veel inwoners terug. Grote delen van de stad liggen er nog steeds verwoest bij. Gelukkig bleef de French Quarter, door haar wat hogere ligging, grotendeels gespaard.

De hulpverlening kwam destijds ook traag op gang, wat een schandaal veroorzaakte. Het feit dat de lokale autoriteiten niet bij machte bleken de eigen mensen te helpen, was koren op de molen van de criticasters van de regering.

Dat het vooral om een gekleurde bevolkingsgroep gaat waarvan de meerderheid bovendien nog eens arm was, zorgde ervoor dat beschuldigingen van racisme  de kop opstaken. Feit is dat de bevolking van in het begin in de steek gelaten is, waardoor het ooit unieke New Orleans  nooit meer hetzelfde werd.

Zelf heb ik na twee dagen New Orleans niet het idee dat ik klaar ben met deze stad. Ergens roept een klein stemmetje ‘Mardi Gras’. En waarom niet? Waarom niet eens terugkeren naar de Big Easy op een ‘Vette Dinsdag’ om die prachtige parades te bewonderen en misschien wat kralen te verzamelen.

Want wat het verleden van New Orleans ook inhoudt, feestvieren kunnen ze als de beste.