Is het jou ook al een keertje overkomen dat je een reis ondernam die je – achteraf bekeken – beter op een totaal andere manier had gemaakt ? Mij wel !

De intentie was nochtans goed. Het was die winter een – voor ons landje – extreem koude winter met heel veel sneeuw die wekenlang bleef liggen. Ik herinner me ook nog dat de temperaturen pas tegen juni aan eindelijk lekker begonnen aan te voelen. We snakten naar de zon en naar behaaglijke temperaturen en eind januari konden we die in Marrakesh wel vinden. Een wel héél aanlokkelijke aanbieding van het intussen failliet gegane Travelbird, trok onze aandacht dus weg waren we. In min of meer “zomers” tenue trokken we met onze valiezen door de sneeuw richting station. De trein zou ons naar Zaventem brengen.

Eenmaal de bagage afgeleverd, bleek dat we een zee van tijd hadden vooraleer we ons naar de gate zouden moeten begeven. Zware sneeuwval gooide het luchtverkeer immers danig in de war. Meer dan genoeg tijd dus voor een gezellig etentje. Nu bleek mijn reisgezel een wel zeer onderhoudend man te zijn. Hij praatte en praatte er op los en die zee van tijd die we hadden werd zonder dat ik er erg in had nog slechts een zomers bergriviertje.

Enfin, om kort samen te vatten … we hebben op het nippertje nog onze vlucht gehaald. De gate, die nota bene helemaal aan het einde van een wel zeer lange terminal lag, was reeds gesloten. En wij maar zwaaien en roepen dat we er aan kwamen ! Het moet zijn dat mijn conditie in die dagen nog behoorlijk was. De vlucht hebben we in ieder geval écht wel op het allerlaatste nippertje gehaald.

Het hotel waar we logeerden, was weliswaar comfortabel maar niet top en toen we later – op verkenning doorheen de stad – wel heel erg prachtige Riads ontdekten waar je heel hartelijk wordt ontvangen voor een lunch en/of logeerpartij, kreeg ik toch wel spijt dat we niet voor een dergelijke formule hadden gekozen. Maar bon.

Na een verkwikkende nacht en een heerlijk ontbijt, wilden we op onze dooie gemakjes en genietend van de heerlijke temperatuur (21°) onder een zalig zonnetje de stad gaan verkennen. Maar dat was buiten “de bijen” gerekend. Buiten het hotel stond een rits aan taxichauffeurs en er was er niet één die niet rond ons hoofd vloog om ons een lift aan te bieden. Nu liep daar een heerschap rond met een badge op zijn revers. Hij joeg de zoemende taxichauffeurs weg en verklaarde ons plechtig dat hij in overheidsdienst was en dat het zijn taak was al te opdringerige “bijen” van ons weg te houden.

We bedankten de brave man hartelijk voor zijn tussenkomst maar jammer genoeg was daarmee de kous niet af. Ook al wilden wij dat niet, hij zou ons gedurende onze wandeling vergezellen en zou ons zelfs naar de meest exclusieve winkels begeleiden. De man ratelde maar door en zette er behoorlijk de pas in. Een schitterend park wandelde hij zomaar voorbij aangezien hij ons heel dringend een prachtige parfumerie met exclusieve arganolie wou laten zien.

Geloof me, we hebben het écht geprobeerd …

Ik moet eerlijk bekennen dat wij tijdens deze wandeling meermaals en dan nog wel stiekem hebben geprobeerd deze man kwijt te spelen maar dat lukte ons niet. Het was zodoende een alles behalve ontspannen wandeling. Toen wij uiteindelijk de exclusieve parfumeriezaak bereikten, bleek die een onooglijk klein open kamertje te zijn met een paar armzalige houten plankjes aan de muur waarop wat plastieken flesjes en potten stonden. Later op onze reis ontdekten we de pas échte exclusieve parfumeries … maar bon.

De “exclusieve” parfumerie

De man is ons de gehele dag blijven volgen, joeg hier en daar wel eens een opdringerige koopman van ons weg maar voor de rest was hij zélf eigenlijk alleen maar héél erg opdringerig. Bij zoverre dat hij – eenmaal de lunchtijd was aangebroken – bij ons ongegeneerd mee aan tafel schoof. Enfin … wat doet een mens dan ?

De rest van ons verblijf in Marrakesh zijn wij er gelukkig in geslaagd om op slinkse wijze de man te verschalken zodat wij eindelijk wat ademruimte kregen. Hoewel …

Vraag me niet hoe deze vrouw het voor elkaar heeft gekregen maar voor ik het wist, had ze me te stekken

In het hotel kwam een vriendelijk hostess langs bij wie we een paar uitstappen konden boeken. Gezien ons avontuur op dag één, zagen wij dat wel zitten. Een degelijke gids zou ons wel doorheen al die opdringerigheid weten te loodsen.

Zo maakten we onder andere met een bus vol toeristen een tocht naar de bergen en daar zouden we, na een flinke wandeling naar boven, bij een gastvrij Berberse familie thee drinken. Niets mis mee. Ons werden de geheimen uitgelegd van het zetten van de meest heerlijke Marokkaanse muntthee.

Theeuurtje bij de Berbers

Heel leuk en gezellig allemaal tot we buiten kwamen. Daar stond een rits aan verkopers van allerhande prullaria. Zelf zou ik er korte metten mee hebben gemaakt maar mijn reisgezel die de hoffelijkheid zelve was, bleef maar luisteren naar wat die kooplui zo allemaal te vertellen hadden. Tegen de tijd dat we eindelijk terug beneden stonden, bleek onze bus weg te zijn. Lieve hemel, wat nu !

Enfin, om een lang verhaal kort te maken … de gids van de bus had vrij snel door dat hij twee passagiers vergeten was. Maar aangezien wij volop in de bergen zaten, kon de bus zich niet zomaar draaien en moest de chauffeur dus meer dan een halfuur verder rijden vooraleer hij rechtsomkeer kon maken. Ruim een uur later werden wij weer opgepikt en konden we alsnog een bezoek brengen aan het bergdorp dat als einddoel op het programma stond.

Het missen van de bus leverden ons wel een paar mooie artisanale taferelen op

Het dorp was zo goed als uitgestorven. En veel viel er niet te beleven. Maar venters waren er volop. Ze hingen aan ons op een manier dat het hinderlijk, zelfs ergerlijk was. Heel vervelend allemaal doch mijn reisgezel bleef hoffelijk. Ik zag de bui al hangen … nog even en we zouden weer te laat zijn voor de bus. De kerel die ons ophield had een stuk of tien halssnoeren rond de pols hangen. Met het oog op de bus wiens motoren reeds draaiden, heb ik het hele handeltje van de man opgekocht. En weg waren we …

Nog later heb ik geleerd dat het laagseizoen niet het meest ideale seizoen is om naar Marrakesh te vliegen. Er zijn dan nauwelijks toeristen (wat op zich wel super is) en dat maakt dat de handel er zo goed als stil ligt. Dus die ene toerist die daar dan zijn kop durft te laten zien en bovendien ook nog beleefd wilt blijven, krijgt het zwaar te verduren.

Ooit ga ik terug. Want Marrakesh is prachtig. Ik wil er logeren in een Riad, genieten van de schitterende Moskeeën, de prachtige paleizen, slenteren doorheen de kleur- en geurrijke soeks, fotogenieke mensen fotograferen, de tapijthandelaars in winkels als halve paleizen ontmoeten, het spel van afbieden tijdens het theedrinken keurig meespelen en er desnoods (zonder gids) verloren lopen.

Verloren lopen in de kleurrijke soeks

Prachtige paleizen bewonderen

Bij een kopje thee onderhandelen over de prijs van een nieuw tapijt

Fotogenieke mensen fotograferen

En last but not least : zalig genieten

Dan neem ik een reisgezel mee met haar op de tanden. Want een dergelijke gezel heb je in Marrakesh wel nodig.

Schat, wanneer vertrekken we ?!