Vandaag de dag noemen we ze migranten, eind negentiende en begin twintigste eeuw werden ze landverhuizers genoemd. Maar in beide gevallen zijn het mensen op zoek naar een beter leven dan dat in hun vaderland.

Hun hebben en houden verkopen ze om op die manier een peperdure mensensmokkelaar of om – in het geval van The Red Starline bijvoorbeeld – een dure reis te kunnen betalen.

Niet dat dat vele geld garant staat (of stond) voor een aangename, verkwikkende reis.

Het Red Star line museum staat stil bij de problematiek van de migrant, de landverhuizer. Het doet dat aan de hand van voorwerpen, foto’s en getuigenissen van hen die zo’n reis hebben ondernomen.

Want hoewel er aan boord van de schepen van de rederij poepsjieke kajuiten, salons en restaurants waren, niet iedereen ondernam een plezierreis. Laat staan dat iedere passagier van al die glitter en glamour zou hebben kunnen genieten.

Het rantsoen was voor de landverhuizer strikt afgemeten en echt voldaan zal die wel niet geweest zijn met een homp brood, wat spek en twee haringen per dag.

Ze reisden in derdeklas en werden ook als derdeklas burgers behandeld. Hun koffers werden gedesinfecteerd en een medisch onderzoek was noodzakelijk.

Wie vandaag de dag op cruise gaat, moet ook een aantal procedures op medisch vlak doorlopen. Virussen en ziekmakende bacteriën zijn immers aan boord niet welkom.

Maar wat te denken van de verplichte medische controles die destijds enkel voor de landverhuizers en op de koop toe buiten op de kade werden georganiseerd ? Gelukkig is daar in de loop der jaren en na veel protest verandering in gekomen.

Medische controles konden voortaan in de gebouwen van de rederij en met enig respect voor iemands privacy, gebeuren. Douches en hokjes om zich uit te kleden, werden sindsdien ook aangeboden.

Het museum staat ook stil bij wat de grote aantallen landverhuizers aan overlast in de stad Antwerpen met zich meebrachten. Ik lees er letterlijk : De landverhuizers zorgen voor heel wat debat bij Antwerpenaren die in de buurt van logementhuizen wonen. Ze klagen over het nachtlawaai, de stank en de vuiligheid.

Tja, l’histoire se répète. Ik vind het dan ook een uitermate boeiend en ruim gedocumenteerd museum. Keurig in beeld gebracht, niet té overladen.

De gebouwen van de vroegere rederij die opgericht werd in1872, verbindingen tussen Antwerpen en New York organiseerde maar uiteindelijk in 1935 failliet ging, vormen een comfortabel onderdak voor dit interessante museum.

The Red Starline heeft in totaal meer dan twee miljoen landverhuizers naar “De Nieuwe Wereld” gebracht. Een kwart van dit aantal waren Joden. Sommigen van die Joden die Europa uit wilden, zijn uiteindelijk in Antwerpen gebleven. Zij zagen er immers mogelijkheden om er een diamantindustrie uit te bouwen.

Je kan er met de Museumpass helemaal gratis in. Maar dan moet je wel met het openbaar vervoer komen of met je nieuwste wagen. Hoewel havengebied, ligt het museum immers in een Low Emission Zone.

Ons heeft die uitstap zodoende 150 euro aan boete gekocht.

Een mens heeft dan al eens een Museumpass !