Het leuke aan zwerven met een camper is dat eventuele plannen zomaar kunnen worden opgeborgen om andere uit te voeren.

We willen de nacht doorbrengen in de buurt van het kasteel van Beauvoorde vermits we het morgen graag zouden bezoeken. Maar dat feestje gaat niet door. Het waterkasteel van Beauvoorde in Wulveringem (deelgemeente van Veurne) is nochtans een plaatje dat ik graag zou gaan bekijken omdat de beschrijving ervan enigszins mysterieus klinkt.

Het heeft zijn fundamenten in de middeleeuwen, werd echter door de Geuzen vernield maar in de zeventiende eeuw toch weer heropgebouwd in de stijl die toen nogal trendy was met name de renaissancestijl. In de loop van de negentiende eeuw werd dan weer het intussen erg vervallen landgoed opgekocht door een gefortuneerd edelman die dol was op alles wat maar enigszins naar geschiedenis rook.

Dank zij zijn inspanningen werd het kasteel van de sloop gered. Hij renoveerde het en bracht het in zijn oorspronkelijke staat terug maar dan wel naar negentiende eeuwse normen. En juist dat maakt mij erg nieuwsgierig. Want hoe zien die negentiende eeuwse ideeën met betrekking tot de zeventiende eeuw er dan wel uit ?

Dat zou ik wel eens willen weten maar jammer genoeg is het kasseipad naar het kasteel in een dermate slechte staat dat ik met een knie in revalidatie gewoonweg geradbraakt zou zijn tegen de tijd dat ik de toegangspoort bereik. Geen goed idee dus.

Vermits we morgen dan toch niet het kasteel zullen bezoeken, willen we liever ook niet hier overnachten. Maar waar dan wel ?

Nu moet ik zeggen dat ik een echte stadsmens ben en mijn vriend is op zijn beurt dan weer geboren en getogen op het platteland. Dat platteland had vroeger nog veel meer dan nu een charme waar zelfs de meest verstokte stadsmus niet onverschillig kan voor blijven.

Zo hadden de grootouders van mijn vriend niet alleen een beenhouwerij maar ook een slachterij én alsof dat allemaal nog niet voldoende was, hadden ze ook nog een café waar het goed toeven was. Drie zaken onder één dak dus en dat was in vroegere tijden op het platteland helemaal niet uitzonderlijk doch heel gewoon. De grootouderlijke zaak is intussen al lang afgebroken maar mijn vriend heeft er nog steeds mooie herinneringen aan.

Juist daarom is hij zo’n tiental jaren geleden met zijn familie in een wel heel leuk adresje verzeild geraakt dat bij hen allen wellicht enige vorm van jeugdsentiment moet hebben teweeggebracht. En laat dat adresje nu net op een steenworp van Wulveringem vandaan liggen. Zou het nog bestaan ? Even opzoeken op het internet. Jawel … het adresje is er nog steeds.

Zullen we ? De beschrijvingen van het pand, de jeugdherinneringen van mijn schat … Ik twijfel geen moment. Ja, we zullen !

’t Hof van Commerce ligt in Stavele vlak aan de IJzer en heeft voor zover ik weet niets van doen met Filip Kowlier behalve dan dat ook hij, poëtische ziel zijnde, wellicht gecharmeerd is door wat vroeger zo heel gewoon was.

Net als bij de grootouders van mijn vriend, is ’t Hof van Commerce immers een “hof” geweest met meerdere commerciële doeleinden : een paardenhandel, een beenhouwerij, een café.

Vandaag de dag kan je er nog steeds een pint drinken en tijdens het weekend kan je er zelfs aanschuiven voor een heus Breughelbuffet. De meest heerlijke patés, rilette, smout, diverse soorten worsten, varkensoren en dito poten kan je er op je bord krijgen, alles huisbereid en naar strikt authentiek recept.

De bijhorende slaatjes zijn wel mee geëvolueerd met hun tijd. Het buffet staat opgesteld in de voormalige beenhouwerij en die is voor de vintage-liefhebber werkelijk een lust voor het oog. Het hele café en bij uitbreiding het restaurant in o.a. de voormalige paardenstallen, is dat trouwens ook.

Het pand lijkt wel op een half museum. Werkelijk alles straalt er de sfeer van vroeger uit. Oubollige lingerie en korsetten hangen er tussen antieke heiligenbeelden en melk kannetjes in koevorm, de stoof ronkt gezellig en de haard brandt uitnodigend.

Oude potten, pannen en blikken dozen staan ogenschijnlijk nonchalant ergens neergepoot. Aan de kapstok bengelen oude “sacoches” en “carnassières“. De aanwezige gasten genieten overduidelijk. “Het plaatje klopt helemaal hé”, glimlacht een dame mij toe. Inderdaad ! Zelfs de muziek voert ons mee naar vroeger, naar de tijd waarin wij kinderen waren en met verwonderde blik naar mémé en pépé opkeken.

We hebben er een gezellige avond van gemaakt en wat goed dat we van de waardin op de parking achter het hof mochten overnachten. Daar, zo aan de oevers van de gezwollen IJzer, was het echt geen weer om een hond door te jagen. Eenmaal in bed wiebelde de camper behoorlijk heen en weer.

Al ben ik niet geheel zeker of de wijn die die avond rijkelijk had gevloeid, er niet voor iets tussen zat.