Van Afrika tot in Amerika … dit lijkt K3 wel !
Wie, wat, waar, wanneer, waarom ? Is het jou ooit al een keer overkomen dat je ontvoerd werd ? Mij gebeurde het gisteren !
Door wie, dat zag ik – althans aanvankelijk toch – en waarom dat kon ik ook wel raden. Maar voor de rest had ik geen idee. Mijn ontvoerders deden er ook alles aan om mij op het verkeerde been te zetten.
Ziehier mijn relaas van de feiten :
Ik probeer me zo goed en zo kwaad mogelijk te oriënteren. E17 richting Antwerpen. Aha, we rijden naar Antwerpen. Nee toch niet … We verlaten de snelweg ter hoogte van Temse. Ik zie een wegwijzer naar Bornem en daarna eentje naar Willebroek en we rijden even later rakelings langs het Fort van Breendonk. O neen, jullie gaan me toch niet in een concentratiekamp stoppen !? Ter hoogte van Mechelen vrees ik de Dossin Kazerne.
En plots krijg ik een blinddoek over het hoofd. Ik zie geen steek meer. Waar rijden we nu toch heen ? Ik hoor de twee kompanen voorin de wagen samenzweerderig praten over een sms die moet worden verstuurd.
Onze aankomst moet immers gemeld worden want ergens moet een zware poort worden ontgrendeld. Ik hoor hoe de verstuurde sms dra beantwoord wordt. Mijn komst is overduidelijk vooraf afgesproken. Het openen van de poort vormt immers geen enkel probleem.
Even later mag ik – nog steeds geblinddoekt – uit de zwarte bestelwagen stappen. Dat het een zwarte is, heb ik bij het instappen opgemerkt maar de nummerplaat heb ik jammer genoeg niet kunnen lezen.
Het is niet evident om met een knie in revalidatie, geblinddoekt uit een hoge bestelwagen te stappen. Maar mijn ontvoerders hebben consideratie met mij. Sterker nog, ik hoor hoe ze de deuren aan de achterzijde van de bestelwagen openen. Er wordt wat gerommeld en ik krijg zowaar een rolstoel onder mijn derrière geduwd.
En dan gaat het plots snel. De stoel tolt en tolt en tolt en ik … Ik weet bijna van de wereld niet meer.
Plots houden we halt. Ik krijg het bevel mijn blinddoek eigenhandig af te zetten. En eindelijk zie ik waar ik terecht ben gekomen en o o o o … wat ben ik mijn ontvoerders dankbaar ! Want pal voor mij zie ik dit :
Wat een prachtig dierenpark is dit zeg ! En momenteel ligt het er op zijn paasbest bij. Oh, hoe heerlijk allemaal.
In Planckendael kan je hoppen van het ene werelddeel naar het andere … je ziet er niet alleen de dieren uit de verschillende continenten, de infrastructuur is ook aangepast aan het werelddeel waarin je je bevindt en dat is zo moooooooooi !
Hoewel het een mooie en zonnige dag is, is het toch ook wel wat frisjes. Voor sommige dieren is het misschien nog wat té fris dus die zien we niet. Die liggen liever knus te pitten in hun warme nest.
Maar voor de ooievaars komt overduidelijk het broedseizoen er aan. Ze vliegen af en aan met een “besnorde” snavel vol takjes. Anderen staan dan weer luidop te klepperen vanop hun toren alsof wij onraad zijn.
Twee lepelaars marcheren lepeltjesgewijs richting een frisse poel, een verliefd stelletje pinguïns duikelen samen de grote vijver in. Ach wat mooi is het hier. En welk een idyllische hoekjes en romantische kantjes heeft het park.
Het is er vandaag trouwens opvallend stil. Op een handvol bezoekers na, lijkt het park wel voor ons alleen. Leuk voor het nemen van kiekjes en het volop genieten.
Ook in het restaurant is het behoorlijk rustig. De kaart is echter eerder Belgisch en dat is een beetje jammer. In een park waar je van het ene continent in een handomdraai naar het andere kan switchen, zou de wereldkeuken ook op het menu mogen staan.
Maar de dag is té mooi om over details te struikelen. Ik geniet volop van alles wat Planckendael te bieden heeft.
In mijn hoofd zingt K3 : Van Afrika tot in Amerika, van de Himalaya tot in de woestijn … ja het is zoveel mooier als we samen zijn.
Dankjewel mijn lieve zoon, mijn lieve schoonzoon, mijn lieve vriend ! Een mooier verjaardagsgeschenk konden jullie mij niet geven !