De natuur van Oman is het bezingen waard. Waar kleine broer de Verenigde Arabische Emiraten een enorme zandbak is, geldt dat voor Oman veel minder. Er is natuurlijk wel de prachtige en zanderige Wahiba Sands in de Grote Arabische woestijn, maar het rijzige en alomtegenwoordige Hajargebergte zorgt voor reliëf in het landschap.

Bovendien zijn er nog de verschillende wadi’s (uitgedroogde rivierbeddingen) die zorgen voor aangenaam en bijwijlen groen wandelplezier en voor verfrissende beekjes en waterpoelen.

Onze eerste kennismaking met een wadi is de Wadi Bani Khaled, gelegen in … Wahiba Sands, een mooie afwisseling tussen al dat rode zand. Een pad tussen de bergen leidt ons naar een groot meer met smaragdgroen water dat naar ons ligt te lonken.

Het is vrijdag en dus de traditionele rustdag in Oman. Straks zullen families de oevers innemen en zullen kinderen hun namiddag in het verfrissende water doorbrengen.

De die hards onder ons gaan nog een stapje of zeg maar honderden stapjes verder over een al iets uitdagender parcours. De gids noemt het ‘gladde stenen’ en dat is niets teveel gezegd.

Immers het pad naar het ultieme doel, gaat over grote rotsblokken  waar we moeten over klimmen of op stappen maar die door de jaren afgesleten zijn. Een glibberige bedoening is het resultaat en zelfs een uitdaging voor wandelschoenen met goede profielen.

Maar na klimmen en dalen, hartje vasthouden, een helpende hand, af en toe stoppen om te genieten van de omgeving, horen we plots het ruisen van het water. De vele bergriviertjes stromen langs diezelfde rotsblokken naar beneden en vormen zo in een klein dal een heerlijke zwemvijver. Nog een laatste glibberige afdaling en het doel is bereikt.

Even de voetjes baden in het frisse water en genieten van de rust alvorens dit heerlijke paradijs overspoeld wordt door nog meer toeristen.

De aantrekkingskracht  van Wadi Bani Khaled is me heel duidelijk. Een parel die goed verborgen ligt tussen die prachtige, zij het verraderlijke rotsen, hier en daar getooid door weelderig groen. De zon heeft zich ondertussen hoog aan de hemel gezet. Ze brandt op mijn huid. Even nog op krachten komen en dan de terugweg aanvatten. Makkelijk is het niet, maar de beloning oh zo mooi en intens.

Na onze inspannende maar uiteindelijk prachtige ervaring in Wadi Bani Khaled, staat er een andere wadi op het programma. Wadi Shab wordt wel de mooiste wadi van het land genoemd. Maar ook dit natuurgeweld is niet voor iedereen te bewandelen. De eerste honderden meters, valt dat stappen nog wel mee. Een pad bezaaid met grote en kleine stenen is voor iedereen nog te doen.

Hoge en steile rotsachtig bergflanken beschermen ons tegen de zon die zich stilletjes naar haar hoogste punt begeeft.  Een kleine oase met palmbomen  zorgt af en toe voor schaduw en ingebeelde koelte. De temperaturen lopen zo voorbij half maart al aardig op.

Ook hier zit het venijn in  de staart. Waar gisteren onze beproeving nog beperkt was in afstand, blijkt vandaag de echte beproeving over vele honderden meters te lopen.

Enig lichtpuntje is dat de moeilijkheidsgraad iets lager ligt. Toch zijn ook hier die afgesleten gladde rotsen aanwezig, lopen we soms op smalle, gladde richels en is soms de aangeduide weg versperd door losgekomen rotsblokken. Er wordt gedaald en geklommen, gebukt,  gevloekt en soms pijn geleden.

Maar het vinden van zo’n paradijsje als gisteren, geeft moed om door te zetten. Af en toe een pauze nemend, daarbij genietend van kleine waterpartijtjes, heerlijk groen, prachtig geboetseerde rotsen en verkoelende schaduw, komen we eindelijk aan bij een smaragdgroene rivier alweer gevormd door het water uit de bergen.

Een heerlijk zen momentje, en de ideale plaats om te genieten van de buitengewone schoonheid van moeder aarde.