De zeeschildpad blijft één van de sierlijkste waterdieren. Ik vergeet nooit meer de eerste keer dat ik een exemplaar elegant door het water zag klieven. Dat gebeurde tijdens een boottochtje tussen verschillende eilanden van de Galapagos archipel.

Hij/zij zwom meters naast onze boot net onder het wateroppervlak om dan even naar lucht te komen happen. Zo snel als ie naar boven kwam, zo snel verdween ie alweer naar de diepere wateren, op een aller stijlvolste manier. Een prima waterballerina is er niks tegen. Het leven van de schildpad begint op één van de vele hagelwitte stranden waar moeder schildpad haar eieren legt.

De stranden van Oman zijn één van de belangrijkste broedplaatsen voor de groene zeeschildpad. Elk jaar komen duizenden schildpadden hun eieren aan land ingraven. Eén van die belangrijkste plaatsen is Raz Al Jinz, waar de schildpadden in beschermd gebied komen nesten.

Bijzonder aan dit hele verhaal is dat onze vrouwtjes aan land komen op de plaats waar ze destijds zelf geboren werden. Zelfs al moeten ze daar duizenden km voor afleggen. De schildpadden komen pas uit het water als het donker is. Ze houden niet van te sterk licht.

Door de volle maan vanavond schatten we onze kansen om een schildpad te zien laag in. Het is ook niet het hoogseizoen dat theoretisch loopt van juni tot september. Toch wagen we de kans om tijdens de avondlijke uren op strandexpeditie te gaan. Met een gids worden we het strand opgestuurd  met strikte regels : steeds de gids volgen en geen flitslicht gebruiken.

In het maanlicht zie we al meteen een kleintje dat net uit het ei is gekropen en bijna hulpeloos de branding opzoekt. Het richtingsgevoel moet duidelijk nog aangescherpt worden. Maar wat wil je ook, deze schildpadden groeien op zonder moeder en moeten het maar alleen zien te redden.

Vanaf het moment van geboorte, loert het gevaar overal. Krabben, meeuwen, roofvogels en roofvissen vinden deze babyschildpadden een hapklaar brokje. Slechts enkele kleintjes overleven de reis van het ei naar zee. Slechts één op 1.000 wordt volwassen.

Een vrouwtje verblijft ongeveer twee uur op het strand voor het leggen van de eieren. In totaal graaft ze drie putten. Twee blijven leeg en dienen als afleiding. De kwaliteit van het mulle zand hier in Raz Al Jinz zorgt ervoor dat de schildpadden makkelijk kunnen graven.

Voor het echte nest wordt een diepe put uitgegraven, daarin worden de ongeveer 100 eieren gelegd om nadien de put weer dicht te dekken. Daar eindigt de taak van moeder zeeschildpad. Een zeeschildpad kent absoluut geen moederlijke gevoelens of enige opvoedkundige finesse. Na het leggen van de eieren keert zij haar gebroed de rug toe om nooit meer terug komen. We blijken vanavond extreem veel geluk te hebben.

Want naast onze dartele pasgeborene, zien we nog drie toekomstige moeders aan het werk. Eentje is naarstig haar put aan het uitgraven.

Je moet bedenken dat zo’n schildpad ongeveer 1 m lang is en zo’n 150 kg weegt. Met haar poten is ze vinnig aan het werk om de put waar ze haar nestje zal achterlaten, uit te graven. Het zand vliegt me  bijna letterlijk om de oren.

Het deert haar blijkbaar niet dat ik halvelings bedolven geraak onder al dat zand. Iets verderop is een andere schildpad al aan het nesten. De zachte witte eieren vallen in de pas gegraven put. Rustig laat ze ons toekijken.

Binnen zo’n twee maanden zullen deze baby’s uit het ei komen en hun weg in het leven zoeken. Al zal dat vooral in eerste instantie overleven worden. En wie weet, zullen de vrouwtjes bij leven en welzijn over zo’n 30 jaar ook naar hier komen om te nesten.

Bedenk dan ook de volgende keer dat je een volwassen zeeschildpad ziet, hoe uniek dat eigenlijk is. Een echte overlever en dat tegen alle verwachtingen in.