Maar liefst 80 pct van Oman bestaat uit woestijn. En wanneer het dorre landschap verandert in rood zand, weten we dat we zijn aangekomen in Wahiba Sands, de grootste woestijn van Oman.  Tijd dus om onze minibus in te ruilen voor 4X4. Deze brengen ons naar een tentenkamp in de woestijn waar we de avond en nacht zullen verblijven.

Nu ja tenten. Uiterlijk zien ze eruit als tenten, maar vanbinnen ontwaar ik toch stenen muren en een volledige badkamer van alle comfort voorzien. Er is zelfs airco aanwezig, en geloof me die kunnen we hier goed gebruiken. De temperaturen zijn al ontzettend hoog de hele reis. In de woestijn is de lucht wel droger dan aan de vochtige kust, maar toch.

De zon komt altijd op en gaat altijd onder, waar ook ter wereld. Maar op sommige plaatsen zijn zonsondergangen net dat beetje spectaculairder. Vooral aan de Afrikaanse, bewaar ik mooie herinneringen. De zonsondergangen in de Sahara waarbij de zon verdwijnt achter de horizon van die onmetelijke zandbank. De Kalahari lights waarbij de hemel felrood kleurt.

De avondlucht van Zimbabwe verandert in kleurschakeringen van rood. In Namibië verdwijnt de zon achter die spectaculaire hoge zandduinen. En vorig jaar nog genoot ik van de absolute stilte van de Grote Arabische woestijn.

Ook vandaag kwam de zon op en gaat ze onder. Maar eerst wachten de duinen op ons voor een adrenaline stoot van een uurtje of twee. De Grote Arabische woestijn heeft uiteraard niet de reuze duinen van Namibië maar zijn nog steeds hoog en steil genoeg om je op een roetsjbaan te wanen.

Ready, steady, go. Terwijl de andere jeeps nog vrij behouden de duinen opstuiven, is onze chauffeur een echte rallypiloot.

Met vier gillende vrouwen in de auto, toont hij ons zijn beste kunstjes. Steil omhoog, bruusk stoppend, zijdelings op twee banden naar beneden of we vliegen in duikvlucht van een duin. Op bepaalde momenten, verliezen onze banden alle contact met het zand.

Of hoe een immense zandbak een speeltuin voor volwassenen wordt. Onze auto wordt bedolven onder al dat opstuivende zand en trekt diepe sporen in het zand.

Na twee uur spelen is het tijd voor een nostalgisch moment. Even een rustig plaatsje opzoeken voor het hoogtepunt van de dag.

Terwijl de wind met onbesuisde kracht de zandkorrels laat opstuiven en geen één duin morgen nog hetzelfde zal zijn, zakt de zon steeds dieper richting horizon. En dan gebeurt het ondenkbare.

Aan de voorheen wolkenloze hemel, verschijnt een wolk recht voor de zon. Onze grote vuurbal verdwijnt achter een verloren wolk en ons wordt een prachtige Arabische zonsondergang ontzegd.

De zon maakt plaats voor een prachtige grote volle maan. Haar licht schijnt over ons tentenkamp.  Terwijl de rest van de gasten zich teruggetrokken heeft in hun stulpje, geniet ik vanop mijn terras van de absolute stilte en van de sterren aan de hemel.

Ik laat mijn laatste voetstappen van de dag achter in het zand alvorens ik ga slapen onder duizenden sterren. Ook vandaag ging de zon onder, weliswaar zonder ons een blik te gunnen op het normaal prachtige schouwspel.

En ook morgenvroeg zal ze weer opkomen, haar eerste stralen schijnend over die prachtige oranje, rode zandduinen.  En met die gedachte leg ik mijn hoofd te rusten terwijl duizenden fonkelende sterren over me waken.  Een sprookje van één nacht.