Onder een lekker zonnetje en via meer dan leuke landweggetjes fietsen we deze voormiddag naar Longues-sur-mer. Het is een ronduit heerlijke fietstocht. Niets verraadt dat het hier vijfenzeventig jaar geleden absoluut niet zo heerlijk moet zijn geweest. Hoewel … plots komt een soldatenduo ons voorbij.

De ene fietst met een zeer zwaar ogend metalen cirkelvormig voorwerp in de handen ons onhandig voorbij. De ander loopt in een behoorlijk tempo naast zijn krijgsmakker. Voor zover we het begrijpen is dit een soort training voor de (échte) soldatentroepen die hier momenteel – omwille van diverse ceremonies – aanwezig zijn.

Even verder staan koeien lekker te grazen middenin een prachtig geel veldboeket terwijl boven onze hoofden een legervliegtuig uit de jaren stillekes rond cirkelt. Maar voor de rest is de wereld hier voor ons alleen.

Vóór ons ligt de zee met een meer dan goed uitzicht op wat ooit de kunstmatige haven is geweest. De Churchill Port ter hoogte van Arromanches kwam er om de landingstroepen te kunnen bevoorraden. Dat was nodig aangezien alle bestaande havens langs de Noordzee in Duitse handen waren. De haven werd in één nacht tijd gebouwd. Een heus Huzarenstukje.

Zelf zijn we niet helemaal zeker of ons oriëntatievermogen wel goed werkt vermits we werkelijk niemand op onze weg tegenkomen. Op een dag als deze zou er toch veel volk op de been moeten zijn ?

Pas anderhalve kilometer vóór de Duitse kustbatterij die wij willen bezoeken, zien we een ons geruststellende wegwijzer. We zijn op de goede weg al is dat een heel andere en veel rustiger weg dan dewelke de volksmassa die hier op de been is, heeft genomen.

Ongeveer gelijktijdig met ons, marcheren een groep pipers richting de zeer goed bewaard gebleven batterij dat nog steeds is uitgerust met de originele kanonnen. Re-enactors lopen heen en weer met een dermate grote glimlach op hun gezicht alsof zij de bevrijders zelve zijn.

Ik hoef ze ook helemaal niet te vragen of ik ze mag fotograferen. Ze staan al te poseren nog voor ik mijn fototoestel in de aanslag heb.

Een flink stuk na de middag fietsen we opnieuw naar Arromanches. We spotten dermate veel legervoertuigen dat het lijkt alsof de Tweede Wereldoorlog opnieuw is uitgebroken. Maar de sfeer is vrolijk en iedereen zwaait hartelijk naar elkaar.

Plots komt een half Hollands legerkorps voorbij gemarcheerd. Ze stappen door tot op het strand en we zien hoe een aantal van hen de zee inlopen. Het tafereel maakt deel uit van een huldiging. Er wordt gespeecht, medailles worden uitgedeeld en een oud-strijder krijgt een eerbetoon.

Zittend op een terrasje slaan we met plezier de boel gade. Ongelooflijk wat hier aan kleurrijk volk voorbij komt gewandeld.

Op weg naar huis komen we op het smalle fietsweggetje een al te enthousiaste re-enactor tegen. Hij is de bestuurder van een enorme amfibiewagen waarin een paar avonturiers hebben plaatsgenomen. Wat die hier op dit kleine fietsweggetje komt doen is ons een raadsel. Geen schijn van kans maakt hij om hier tot het einde door te komen. Terwijl wij naar boven fietsen, horen we hoe het voertuig in achteruit wordt gezet.

Amaaai … die zal nog een lange weg van bloed, zweet en tranen laten.

Plots is het voor hem dan toch een beetje oorlog.