Iedere ochtend bij het openen van mijn computer word ik op mijn startpagina verrast met een of ander kiekje uit een of andere prachtige uithoek van de wereld. Meestal zijn het schitterende natuurfoto’s die me meteen zin doen krijgen om mijn koffers te pakken en weg te wezen.

Vandaag echter geen natuurfoto maar een prachtige kijk op datgene wat ik jaren geleden ook een keertje mocht bekijken : één van de vele ongelooflijk mooie metrostations van Moskou.

Ik herinner het me als de dag van gisteren.

We waren nog zeer jong en hadden nog niet echt veel reiservaring. Bovendien was het nog niet zo gek lang geleden dat de Nederlanders de slogan “Liever een raket in mijn tuin dan een Rus in mijn keuken” de wereld hadden ingestuurd. Hooguit een paar jaar eerder was dat.

Toch wilden wij Rusland zien maar we speelden daarbij wel op zekerheid : we boekten een groepsreis zodat we niet in ons eentje die “angstaanjagende” Russen het hoofd zouden moeten bieden.

Het werd een schitterende reis waarbij ik tot op de dag van vandaag verliefd ben gebleven op de stad Sint-Petersburg die in die dagen nog Leningrad heette.

We logeerden ook een viertal dagen in wat ik toen als een grauwe en deprimerende stad heb ervaren : Moskou. Grauw omdat de kleuren er heel anders waren dan in het mooie Sint-Petersburg. Deprimerend omdat je er struikelde over de benen van menig bedelende sukkelaar.

Hadden we in Sint-Petersburg nog gelogeerd in een schitterend hotel dat overdadig met marmer was aangekleed, dan logeerden wij in Moskou in een muf ruikend en torenhoog hotel vol onfrisse tapis-plain. Ik herinner mij dat ik er last had van een soort claustrofobie … een bevangenheid waar ik mij niet overheen kon zetten.

Dus liever dan met de groep ’s avonds in het hotel naar de optredens van de nochtans knappe en typisch Russische zangers te luisteren (let wel die liederen waren best heel mooi hoor), trokken we op een avond dan toch maar onze stoute schoenen aan en stapten we de Moskouse avond in.

Gewapend met een schier onleesbaar metrokaartje hadden we het plan opgevat de stad met de metro te doorkruisen en zo de prachtige metrostations te bezoeken. Die zijn immers zo schitterend mooi dat alleen al daarom een bezoek aan Moskou meer dan de moeite is.

Het strijdplan

Het vluchtig bestuderen van het Russische alfabet bleek gelukkig voldoende om ons strijdplan te ontcijferen.

We hebben er geen moment spijt van gehad dat we die avond niet naar de Russische gezangen hebben geluisterd. We verlieten de groep voor een avontuur in de Moskouse “onderwereld” en kregen in ruil prachtige architecturale meesterwerken te zien.

Zagen we in en rond Sint-Petersburg de meest schitterende paleizen uit de tijd van de Tsaren, dan kregen we die avond het communistische antwoord te zien in de vorm van prachtige ondergrondse “metro-paleizen”.

Novoslobodskaya

Het was in juni 1931 dat het toenmalige “Central Committee of the Communist Party of the Soviet Union” de beslissing nam om de allereerste ondergrondse metrolijn van het land te bouwen. Wat de Romanov-dynastie niet lukte ondanks driehonderd jaar regering, moest en zou de jonge Sovjet-Unie wel lukken.

De Sovjets waren trouwens zo zeker van hun zaak dat de bouw van het gigantische metronetwerk tijdens de Tweede Wereldoorlog gewoon door ging en dit ondanks het feit dat Nazitroepen volop oprukten richting Rusland.

Prospekt Mira

De metrostations zijn een ode aan de communistische arbeider geworden. Het zijn de paleizen van de werkman die dagelijks door hem worden betreden op weg naar het werk.

De Moskouse metrostations worden de mooiste van de wereld genoemd. En weet je wat ? Ik geloof niet dat dat overdreven is.

Taganskaya

Noot :
Behalve die van het metroplannetje dan, heb ik de foto’s niet zelf gemaakt doch van het internet geplukt. De mijne dateren immers van voor het digitale tijdperk.