Een bijzondere reis naar Australië, voor de derde keer, want we zijn verliefd op dit land én op elkaar. We wilden niet enkel rondreizen, maar ook trouwen. Op 3 november op Scarborough Beach, een prachtig strand bij Perth met als getuigen mijn beste vriendin en haar man die in Australië wonen. Het is een dag geworden om nooit te vergeten. Intiem, eenvoudig en klein, maar heel bijzonder.

De volgende dag zijn we met onze bushcamper die we in Perth hebben gehuurd, richting Lancelin vertrokken waar we de mooiste zonsopgang ooit hebben gezien in de duinen. Daarna de Pinnacles bezocht, waar vreemd gevormde zandsteenpieken trots in het gele zand staan. Via Kalbarri NP naar Francois Peron NP waar de rode rotsen en het rode strand, het felblauwe zeewater in duiken.

Bij monkey mia hebben we op korte afstand van dolfijnen gezwommen. Dan via het binnenland naar Wiluna, Carnegie en terug naar Wiluna, waarna we vervolgens richting het zuiden zijn getrokken naar Kalgoorlie, Esperance, en via de prachtige kust terug naar Perth. Totaal hebben we 8440 km gereden.

Terwijl ik dit schrijf is zitten we in onze bushcamper met in het vooruitzicht een paar lange dagen waarin we veel kilometers moeten maken. Als ik vooruit kijk zie ik een oneindig lange, intens rode gravelweg die zich recht voor ons uitstrekt en waarin geen bocht lijkt te zitten. We zijn op weg naar Wiluna. De komende dagen zullen we geen gsm bereik hebben en waarschijnlijk ook geen internet in de dorpjes. We gaan de outback in!

Vanmorgen zijn we om 0700 uur vertrokken. De eerste 500 km zijn we welgeteld 1 tegenligger tegengekomen! Onderweg tijdens het tanken in een klein gehucht komt een grote, toch wel gevaarlijk uitziende Australiër naar ons toe. Hij mist enkele voortanden en zijn handen zijn zo groot als kolenschoppen. Als ik deze man thuis was tegengekomen, zou ik wellicht een straatje om gelopen hebben.

Hij zit echter verlegen om een praatje. Veel toeristen komt hij niet tegen zegt hij me. De man is zeer behulpzaam in het uitleggen van de betaalmachine en als ik hem zeg dat we de Gunbarrel Highway willen gaan volgen, raadt hij ons aan in het dorp Wiluna te informeren naar de road-conditions. Het heeft de afgelopen weken namelijk erg hard geregend. Tevens vertelt hij in plat Australisch dat “ Wiluna sucks”! “ It’s a bad town”

Aangezien Wiluna de ‘poort’ is tot de Gunbarrel Hwy en mijn man Bart deze echt heel graag wil rijden, moeten we er toch naar toe. Ik krijg bij het idee de kriebels in mijn maag. Wat bedoelt de man met ‘ it’s a bad town’?

Bart is de avonturier van ons tweetjes en ik volg meestal enthousiast, maar ook regelmatig wat angstig en probeer mijn lieve man wat te temperen. Het avonturier zijn lijkt me altijd wel heel tof, maar in praktijk is het soms niet gemakkelijk het vertrouwde los te laten en mijn grenzen te verleggen.

De Gunbarrel Hwy is oorspronkelijk aangelegd om kernproeven te kunnen doen in de woestijn. Laat je niet misleiden door het woordje ‘Highway’ want er is totaal geen overeenkomst met een echte Highway! De weg is regelmatig gesloten door verschuivingen na regenval en overstromingen van de creeks. Er is inmiddels ook een gemakkelijke weg aangelegd, iets zuidelijker: the Great Central Road, waar de meeste mensen gebruik van maken. Alleen locals en sommige ‘moedige’ toeristen rijden nog de Gunbarrel Hwy.

Moe en stoffig komen we om 18.15 uur aan in Wiluna. Het lijkt wel een spookdorp. Veel vervallen panden zijn gesloten, we zien armoedige, plaatstalen huizen met tralies voor de ramen. Er zijn geen mensen op straat. Hier zou ergens een campsite moeten zijn. Ik voel me niet op m’n gemak. Na enkele keren door Wiluna gereden te hebben, vinden we de campsite. We hebben tijdens de drie keer dat we in Australië zijn geweest al veel kampeerplekken gezien en ik ben echt niet veeleisend, maar deze plek geeft me de kriebels. Het is ook de sfeer die er hangt.

Een groezelige vrouw in het gezelschap van een jongen met het syndroom van down, wijst ons vriendelijk de weg naar de ‘ receptie’ . De receptie blijkt tevens de plaatselijke pub te zijn en voor de ingang zit een groepje Aboriginals. We betalen 22 AUD voor een nacht. Op het moment dat we terug lopen, roept de groezelige vrouw ons bij zich.

“Jullie waren beter naar een andere kampeerplaats gegaan’, zegt ze. ‘ Ik wilde jullie vooraf waarschuwen, maar wist niet of ik me met jullie zaken kon bemoeien. Het is hier niet zo heel fijn”. Ik vraag haar wat ze hier precies mee bedoelt en ze legt uit dat er regelmatig gevochten wordt. Er wordt in de receptie flink gedronken door de locals en die kunnen nogal wat lawaai maken.

 Ongerust zoeken we een plek om onze bushcamper neer te zetten. Het is te ver en te donker om een andere kampeerplaats te gaan zoeken. Om ons heen staan enkele vervallen caravans tussen een berg rotzooi. Een man met dwerggroei loopt een van deze caravans binnen.

Ietwat onwennig kijken we om ons heen. Waar zijn we in godsnaam beland! De douches en toiletten lijken al maanden niet schoongemaakt. De spinnenwebben hangen aan de deuren en kakkerlakken lopen vrolijk rond onze voeten. “ Hier ga ik niet douchen hoor” zeg ik vertwijfeld. “ Schat, we gaan gewoon samen douchen en ik verjaag de kakkerlakken wel” zegt mijn held, mijn outback jack! We stappen samen onder de douche en ik probeer niet op de omgeving te letten. De waterstraal is in ieder geval heerlijk warm.

We kruipen om 20.00 uur in bed en worden regelmatig wakker van mensen die luid converserend langs lopen en honden die beginnen te blaffen. Om 05.00 uur staan we op. Als Bart naar het toilet is en ik bezig ben met het klaarzetten van het ontbijt, krijg ik gezelschap van een Aboriginal die ‘ lichtjes’ naar alcohol ruikt. Hij wil me blijkbaar graag leren kennen en vraagt het gebruikelijke: “ waar komen jullie vandaan en waar gaan jullie naar toe?”

Zijn naam is Brendan en hij heeft verschillende keren vruchteloos geprobeerd mijn naam goed uit te spreken. De man is erg aardig, maar door de alcohol geur en zijn dralende gedrag, ben ik toch op mijn hoede. Even later zie ik hem samen met enkele vrienden bij het toiletgebouw staan praten met Bart.

Een beetje lacherig ontbijten Bart en ik samen en om 06.15 uur gaan we, opgelucht dat er niets vervelends is gebeurd, weer op weg..…vriendelijk uitgezwaaid door het groepje Aboriginals.

Je kan onze avonturen ook bekijken in ons YouTube filmpje.

Tekst, foto’s & video: Angelique Rijk