Namibië stond al lang op mijn ‘to visit’-lijstje. Blij als een klein kind was ik, toen de reis naar dit prachtige land eindelijk geboekt was. ‘Nog een land erbij dat ik nadien kan afvinken van mijn lijstje’, dacht ik. Verkeerd gedacht. Sinds mijn bezoek aan Namibië staat het land nog steeds en prominenter dan ooit op die lijst.

Met tentjes trokken we in september 2013 het voor ons nog onbekende land in; te beginnen bij Quiver Tree Forest, waar we na een adembenemende zonsondergang voor het eerst, letterlijk ook, op Afrikaanse bodem sliepen. Een eerste prachtige zonsondergang in een rij van velen. Net als de bijzonder mooie zonsopgangen, zoals die aan de Giants Playground of Fish River Canyon. Het was telkens koud, om 5 uur ’s ochtends, dat wel, maar oh-zo heerlijk om dan samen met de zon écht wakker te worden en op te warmen.

Een andere memorabele zonsopgang was die op Dune 45, in Sossusvlei. Heel vroeg uit de veren om, van zodra de poorten van het National Park opengingen, ons 60 kilometer veder te reppen naar de duin, die dan nog beklommen moest worden, om van daaruit de zon te zien opkomen. Magisch!

Die beklimming was een voorbode van de ‘duintocht’ die we niet veel later ondernamen. Tot de top van de ‘Big Daddy’, een van de hoogste duinen ter wereld, klimmen. Op een half uurtje zijn we daar, dachten we toen nog. 2 uur later bereikten we eindelijk na een loodzware klim de top. Klimmen op een duin in Namibië is geen sinecure. We gleden telkens weg in het zand. Om van de brandende zon nog maar te zwijgen.

Maar het uitzicht en de aftocht, waarbij we als kleine kinderen in 5 minuten weer de duin afrenden, waren elke zweetdruppel meer dan waard. Uitrusten deden we in Deadvlei; de immens grote vlakte waarop tientallen eeuwenoude, versteende bomen staan. Een doodse, heerlijke stilte daar. Een van de meest surreële plaatsen ter wereld.

Nog een plaats waar de stilte overheerst, is Kolmanskop; een spookstadje middenin de woestijn. Met een fototoestel in de hand de, op een hele hoop zand na, lege huizen verkennen, is onwezenlijk ervaring.

We hadden er al een hele reeks hoogtepunten opzitten toen hét hoogtepunt van de reis nog moest komen: een bezoek aan Etosha NP. We waren er getuigen van families olifanten die aan een waterpoel kwamen drinken, van giraffen die zij aan zij tussen het struikgewas wandelden en van zebra’s die in kudde het water doorliepen. Of van leeuwen die rustig de antilopen in’t oog hielden om dan op het juiste moment toe te slaan, terwijl wat verderop een neushoorn onder een boom zat te eten.

Omgekeerd waren de wilde dieren in Etosha er ook getuigen van hoe we plots een platte band hadden, terwijl vlakbij onze auto een luipaard op de loer lag; een jachtdier dat normaal gezien enkel ’s nachts te voorschijn komt, tenzij het honger heeft… Zelden zo snel een band vervangen, en onze hartslag ging voor even pijlsnel de hoogte in.

Net als toen we bij Waterberg tijdens een wandeling in het bos plots oog in oog stonden met een grote mannetjeskoedoe, met indrukwekkende hoorns. Wat de reis naar Namibië uiteindelijk helemaal af maakte, was de uitgestrektheid van het land. We reden door oneindig verreikende prachtige landschappen, waarbij er in de verste verte niemand te bespeuren was.

Een zalig gevoel van vrijheid en rust, tijdens een heerlijke roadtrip door een van de mooiste landen ter wereld. De avonturen van toen liggen nog vers in het geheugen. De herinneringen blijven, net als het gemis.

Tekst en foto’s: Liesbeth Boel