In de zomer van 2016 heb ik een maand vertoefd in IJsland. IJsland is koud, maar toch denk ik met warme gevoelens terug aan deze reis. Ik neem jullie graag even mee terug naar toen het avontuur begon, op een willekeurige dag in maart toen ik verveeld mijn tijdslijn op Facebook bekeek. Ik had nog niets gepland voor mijn zomervakantie en de reismicrobe kriebelde.

Een advertentie trok mijn aandacht.”Vluchten naar IJsland, nu extreem laag geprijsd, grijp je kans!” IJsland, waarom ook niet! In een opwelling boekte ik, tijdspanne: 4 weken. Bestemming: IJsland. Het land van de prachtige natuur en de stoere IJslandse paarden. En ik had een vliegticket, een maand de tijd, en verder niets.

Wacht. Wat heb ik nu weer gedaan? Ik ben het grijze muisje, dat niets durft en liever de groep achterna loopt. En juist ik boek een ticket naar IJsland, zonder meer. Oh nee. En toch voel ik een leuke spanning. Ik ga er voor de eerste keer alleen op uit, en niet naar Frankrijk, niet naar Spanje, nee deze dame gaat naar IJsland, wie had dat gedacht!

Het boeken was leuk, spannend en impulsief, maar toen moest ik even terug naar de realiteit na een korte meeting met mijn bankrekening. IJsland is een mooi, maar duur land. Ik besloot na te gaan of er geen mogelijkheid was om een deel in te vullen als jobstudent en kwam terecht bij een ‘Work in Iceland’ groep.

Gezien mijn ervaring als ruiter had ik al snel contact met een dame die een B&B had en enkele IJslandse paarden die getraind moesten worden. Haar boerderij ligt in het Noorden van IJsland. Ik zou er 2.5 week gaan werken in ruil voor kost, inwoon en een bescheiden vergoeding. Zodoende had ik nog 1.5 week om rond te trekken in het Zuiden en had ik net iets meer ademruimte qua budget. Het bleek de ideale combinatie te zijn om het land te leren kennen, als toerist en als insider.

Voor die eerste week had ik wilde plannen en zag mezelf al eenzaam rondtrekken als een echte avonturierster door het imposante gebergte, over gletsjers, langs kraters en warmwaterbronnen… maar even een reality-check. Ik heb totaal geen ervaring met kamperen en ben een watje, dus ik besloot wijselijk om toch maar te overnachten in hostels.

Aangezien ik in het hoogseizoen reisde, was het wel belangrijk dat ik deze op voorhand boekte. Daar ging mijn vrijheid. Ik werd verplicht om alvast een reisroute uit te stippelen. Deze zou me leiden (net zoals de vele andere toeristen) langs de hoogtepunten van het Zuiden. De verplaatsing deed ik door te liften of met het openbaar vervoer.

Achteraf gezien vind ik het jammer dat ik geen auto gehuurd heb omdat ik soms erg beperkt was, maar dit is als soloreiziger wel erg duur. Bovendien had ik dan ook nooit alle leuke mensen ontmoet die me een rit aanboden. Het was mijn eerste ervaring met liften en ook dat was speciaal. 
Ik ben een muurbloempje en heb het altijd moeilijk gevonden om mensen aan te spreken. Ik heb geleerd dat het eigenlijk helemaal niet zo moeilijk is om meer open te zijn en vrienden te maken. Het leuke gezin uit Polen, de twee vrienden uit Oostenrijk, ik ben blij dat ik ze heb leren kennen (ook omdat ik al 3u in de kou stond met mijn duim omhoog).

Het gebrek aan ‘vrijheid’ qua planning, maakte de prachtige, uitgestrekte IJslandse natuur ruimschoots goed. Ik verloor me in de mooie landschappen, en ik zou al die adembenemende plekken willen beschrijven, maar dan voeg ik liever foto’s toe, en dan nog. Noch woorden, noch beelden kunnen die ruwe pracht bevatten.

Toch was het niet het eerste deel dat me het meest zal bijblijven als ik terugdenk aan IJsland. De 2.5 week in de B&B was een bijzondere ervaring. Ik verbaas me er nog steeds over hoe warm ik ontvangen werd door de gastvrouw, Andrea, en hoe snel ik vertrouwd was met de taken en het leven daar.

Ik moest niet veel doen, de gasten ontvangen, ze wat wegwijs maken in de omgeving, ’s ochtends het ontbijt klaarmaken en één containerunit kuisen nadat de gasten vertrokken waren. Muurbloempje zei ik toch he? Van stotterend in mijn eigen moedertaal naar vloeiend in het Frans en Engels, ik kan wel zeggen dat ik een grote stap heb gemaakt wat ‘spreken met vreemden’ betreft (mijn Frans is trouwens heel erg goed voor ‘een IJslandse’! Leukste compliment).

De namiddag was gereserveerd voor mijn werk met de wandelende sofa’s. Wolkjes om mee te werken, zo zachtaardig! Wat zei ik? IJslandse paarden bedoel ik. Andrea vertrouwde me volledig en ik trok er vaak op uit om het gebergte te verkennen van op de paardenrug. Mijn gastgezin deed ook erg haar best om me te laten kennismaken met het ‘gewone’ IJslandse leven.

Ik ging naar een openluchtconcert in een oude basaltformatie, ik mocht mee naar het dorpsfeest toen de prijs voor ‘mooiste huis en mooiste tuin’ werd uitgereikt, ik ben zelfs naar een death metal fuif geweest, waar ik mensen heb leren kennen waar ik nu toch steeds mee omga. Al bij al ben ik erg blij dat ik op die dag in Maart lukraak een ticket geboekt had. Ik ben als soloreiziger vertrokken, maar uiteindelijk heb ik nog nooit zo sociaal gereisd. Ik kan wel zeggen dat ik de smaak te pakken heb nu!

Tekst en foto’s: Laurence Verheijen