Aan de horizon verschijnt een warme gloed, tijd om op te staan dus. Met een dag vertraging maken we ons klaar voor één van de hoogtepunten van de reis: snorkelen in het Ningaloo Reef, bekend als thuisbasis van de grootste haai ter wereld – de walvishaai! Het seizoen is echter op zijn einde, dus gaan we vandaag op zoek naar andere prachtige zeebewoners zoals de reuzenmanta.

Al om 7.15u pikt Jess, één van de zeebiologen van de duikshop, ons op. In de winkel ondertekenen we allemaal de risico’s die gepaard gaan met de trip. Er is een minieme kans dat we niet terugkeren (heb je de grootte van de bek van zo’n beest al eens bekeken?).

In een volgeladen busje passeren we een door de NASA gebouwd Amerikaans modeldorpje en 325 meter hoge torens die de Amerikaanse marine gebruikt om met duikboten te communiceren. Een half uurtje later stappen we in een rubberen bootje dat ons aan boord van de Mahi Mahi II brengt.

Heel West-Europa is van de partij: een jong, Engels stel en een Duits en Frans gezin vergezellen ons op de boot. De wind snijdt langs onze oren, maar het belooft een prachtige dag te worden. Schipper Shane legt ons de veiligheidsmaatregelen uit en stelt de andere crewleden, Jess, Andrew, Jackie en Louise, aan ons voor.

We krijgen een masker, snorkel, flippers en een droge wetsuit toegewezen. Voor zij die nog nooit gesnorkeld hebben, een droge wetsuit is werkelijk de hemel! Onderweg naar onze eerste locatie komt een groepje speelse dolfijnen ons een fijne dag wensen.

Ver hoeven we voor onze eerste snorkelsessie niet te varen, want we blijven in de lagoon. Jasper is de enige binnen de groep die nooit eerder snorkelde en proeft direct een aantal keer van het Australische zeewater. Flauwvallen zal hij vandaag niet doen.

Pijlstaartroggen verstoppen zich onder een laagje zand, maar Louise weet ze toch te vinden. Visjes in allerlei kleuren en maten zwemmen lustig in het rond. Omringd door prachtig koraal, geven we onze ogen goed de kost.

Vermoeid tillen we onszelf terug aan boord. Een heerlijke morning tea staat voor ons klaar op het dek. Vanuit de kajuit zien we een reuzenschildpad voorbij zwemmen. Wist je dat ze 40 km/u uur halen als ze schrik hebben!?

Hopelijk komen we er straks nog eentje tegen. Ondertussen vliegt een klein vliegtuigje boven de oceaan, voor ons op zoek naar walvishaaien en reuzenmanta’s. Ze spot een luipaardhaai, familie van de walvishaai, en Louise springt het water in om te controleren of we ermee kunnen zwemmen.

Op dat moment spot de pilote echter ook een reuzenmanta. We varen er zo snel mogelijk op af en iedereen maakt zich klaar om het water terug in te glijden. Wetsuit aan, duikbril op, snorkel in de mond – GO GO GO GO!

Springen mag niet want dat schrikt het beest af, waarop hij tegen 60 km/u wegzwemt. Vol adrenaline volgen we Jess en Louise in de hoop een glimp van het dier op te vangen. Het is maar een klein exemplaar en is al snel nergens meer te bespeuren.

De pilote heeft hem nog steeds in het oog dus klimmen we terug op de boot en wachten we buiten adem op het dek – wat is dit spannend! Jasper en ik gaan de tweede keer als eersten in het water en zien het elegante dier onder ons door zwemmen. Wijde vinnen, een lange rechte staart en zo zwart als de nacht. Dit is waanzinnig!

Nog volledig onder de indruk gaan we op zoek naar bultrugwalvissen en nog meer dolfijnen. Spinning dolphins, tuimelaars en bultrugdolfijnen – ze zijn er in overvloed.

De walvissen spelen met onze voeten en net wanneer we aan de lunch willen beginnen, laten ze zich zien aan de oppervlakte. Het lijkt alsof we naar een postkaartje staren wanneer de staart met een boog terug onder water verdwijnt.

Broodjes, salades, beleg… we gaan vandaag zeker niet met honger naar huis. Ondertussen zitten we verder buiten het rif en zijn de golven een stuk hoger. Jasper kan er moeilijk tegen en krijgt weinig van de lunch binnen. Gelukkig mogen we enkele broodjes meenemen voor later.

Wanneer alle buikjes gevuld zijn, zetten we terug koers naar de lagoon om nog een laatste keer de onderwaterwereld te bewonderen. Net voordat we bij het rif aankomen, ontdekt de crew een hamerhaai. Hier gaan we toch niet mee zwemmen, of wel?

Na overleg met Shane mag iedereen die wil dan toch het water in. Mijn hart klopt in mijn keel. Deze kans mogen we niet laten liggen, maar het blijft wel een echte haai! We zwemmen achter Jess aan alsof ons leven er vanaf hangt, maar na enkele rondjes maakt het beest zich uit de voeten, jammer!

Tijdens onze laatste snorkel zien we nog enkele blauwe zeesterren op de bodem liggen en omringen de gekste vissen ons. Nemo komt ook nog eventjes een kijkje nemen. Deze dag overtrof al onze verwachtingen. De Westkust van Australië met haar prachtige Ningaloo Rif is een must voor elke reiziger!