Wie ooit de geur van Afrika heeft opgesnoven, laat het continent niet meer los. Het ‘armste’ continent is misschien wel het rijkst aan beleving. Door zijn grote verscheidenheid met maar liefst twee woestijnen, een grote variatie aan fauna, de fotogenieke Himba vrouwen en gelegen aan de Atlantische Oceaan, wordt Namibië Afrika’s kroonjuweel genoemd.

Die twee woestijnen zijn de Kalahari woestijn en de Namib woestijn, kortweg de Namib. Deze laatste wordt aanzien als de oudste woestijn ter wereld en is de woestijn waaraan het land zijn naam ontleent. Met ca. 80 miljoen jaar op de teller verkeert de woestijn nog steeds in ongerepte staat door de extreme klimaatomstandigheden.

De ca. 200 km brede zandwoestijn strekt zich langs de Atlantische kust van Namibië uit over een lengte van ongeveer 2.000 km, beginnend in Angola in het Noorden tot de Oranjerivier in het Zuiden. Vandaag wordt de moeilijkste opgave de juiste vestimentaire keuze te maken voor de verkenning van de duinen van de Namib.

Dat proberen we zo vroeg mogelijk te doen want de omstandigheden in de Namib zijn zoals gezegd vrij extreem. Het is nu wintertijd en toch lopen de temperaturen overdag nog op tot zo’n 38°. Dat is niks in vergelijking met de zomer, dan klimmen ze vlotjes boven de 50°.

Het hart van de Namib wordt de droogste woestijn ter wereld genoemd. Er zijn zelfs geen oases want er is amper neerslag. We moeten ons dus goed beschermen tegen de zon met zonnecrème, een hoofddeksel, een sjaal, enz. en natuurlijk ook genoeg water meenemen voor onze wandeling.

Daarenboven moeten we wandelen door het diepe, losse zand en is het beter flipflops of iets dergelijks aan te trekken. Dichte schoenen zoals wandelschoenen kruipen direct vol met zand met alle gevolgen vandien.

Goed voorbereid vertrekken we rond 5u30 en komen rond 8u aan in Sesriem – de poort naar de duinen – zodat we in alle koelte aan onze duinenklim kunnen beginnen. Op weg richting duinen merken we in de duisternis voor het eerst wolken.

Wat eerst enkele wolken zijn, wordt steeds dichtere en dichtere bewolking. Als het eindelijk licht wordt, zitten we onder een dik wolkenpak. Oei, en vandaag moet onze topdag worden… We lopen al dagen te fantaseren over deze dag en overleggen hoe we onze fototoestellen zullen instellen voor de perfecte foto’s, maar met deze bewolking zullen het in geen geval onze gedroomde foto’s worden.

De duinen van de Namib zijn de hoogste ter wereld, sommige zijn meer dan 300m hoog. Zo’n duin bestaat niet alleen uit zand: het is zand dat zich vastzet op rotsen. Sommige duinen worden op hun plaats gehouden door het zogenaamde Bosjesmannen gras, zeer sterk gras dat door de Bosjesmannen wordt gebruikt om huizen mee af te werken.

Andere duinen schuiven iets op: de Sterduin bv. verplaatst zich zo’n 12 cm per jaar. Bij aankomst in Sesriem doet het zonnetje moeite om erdoor te komen. Hier en daar breekt de bewolking open en strooit de zon haar stralen over de gekleurde duinen. De oh zo gevreesde wolken zorgen voor een aanvullend kleurenpatroon.

We rijden zo ver mogelijk in het hart van de Namib tot aan de parking. Hier worden we met 4X4’s tot aan de Deadvlei gebracht. De Deadvlei is een magische plaats, een kleipan die door hoge zandduinen wordt omgeven. Als je die zandduinen beklimt richting kam, krijg je een prachtig zicht op de omgeving. Maar deze klim vergt een grote inspanning.

Het is een heel geploeter door het mulle zand en lijkt op de processie van Echternach: twee stappen vooruit – één achteruit. Je wordt er echter ook voor beloond: de Deadvlei in al haar schoonheid. Een prachtig kleurenspektakel met een donkerblauwe lucht, rode zandduinen en een witte pan.

Op de pan staan 700 tot 900 jaar oude dode bomen, meteen herkenbaar als het iconische beeld van Namibië. We beslissen niet de duin ‘Big Daddy’ te beklimmen maar de minder moeilijke weg te nemen naar Deadvlei. Het is nog steeds bewolkt maar we hopen op een snelle weersverbetering.

We hebben liters water, hoedjes en sjaaltjes bij. Tien minuten na aanvang van onze wandeling zijn we dan al goed nat. En neen, niet van het zweten. We zijn nat door … de regen. Jawel, je leest het goed. Op deze plek waar het eigenlijk nooit regent, worden wij getrakteerd op gratis hemelwater. De moed zakt ons in de schoenen.

Wat onze topdag moest worden, dreigt letterlijk en figuurlijk volledig in het water te vallen. Anderzijds maken we ook een unieke gebeurtenis mee: onze gids, onze chauffeur en de mensen ter plaatse kunnen het amper geloven. En wij al helemaal niet. Onze magische dag levert voorlopig geen magische foto’s op.

We lopen zowat een uurtje rond in de pan en proberen zo creatief mogelijk om te gaan met het nemen van foto’s van de bomen. Een kerkhof aan oude bomen die samen een onvoorstelbaar kunstwerk vormen. Net op het ogenblik dat we de pan verlaten, verschijnt voor het eerst hier een straaltje zon. Timing is blijkbaar niet onze sterkste kant :-).

We rijden met de 4X4 nog even tot aan de Sossusvlei, een kleipan die omringd wordt door de hoogste duinen van de Namib. De rode kleur van de duinen ontstaat door de hoge concentratie ijzer waardoor de duinen ook sterk magnetisch zijn. Dit moet in de zon een ongelooflijk mooie plaats zijn.

De jeep bezorgt ons een echte Namib massage. Na het modderbad van Deadvlei met zachte voeten tot gevolg en de gratis peeling door de wind in de Sossusvlei zit onze wellnessdag erop :-). Op weg naar Duin 45 breekt de zon eindelijk helemaal door. De zware bewolking verdwijnt en er komen witte wolkjes voor in de plaats.

We doen een kleine aanval op Duin 45, maar beklimmen enkel  de eerste meters. Hoe hoger je klimt, hoe smaller de duin wordt en hoe steiler. Niks voor mij dus. Maar een beetje hoogte geeft je een ander perspectief. De omringende duinen hullen zich in  schakeringen van rood, roze, oranje, groen, wit, geel…. Hier en daar zorgt een boom voor dat kleine beetje extra. De duinen hebben alle vormen en hoogtes.

De zon speelt met de zandkleuren terwijl de lucht steeds blauwer wordt. Zo krijgen we toch nog een beetje een kijk op wat had kunnen zijn. Deze plek is surreëel en uniek in de wereld. Ondanks de regen was dit een magisch bezoek. Dit is een plek van onaardse schoonheid. Een plek die alleen door God kan gecreëerd zijn geweest. Met 4X4’s worden we naar Sandwich Harbour gebracht. De flamingo’s staan ons al op te wachten. Met duizenden staan ze in het water op hun lange zwarte poten. Een prachtig schouwspel.

Achter Sandwich Harbour bevindt zich een grote zee van zandduinen. De volgende uren wordt het voor ons rally rijden over de grote duinen zand: duin op en duin af, diepe sporen trekkend in het zand.

Soms lukt dat niet van de eerste keer. Sommige duinen hebben een hellingsgraad van meer dan 30°. Het is net Parijs–Dakar. Het kriebelt in de buik. Als in een roetsjbaan worden we heen en weer geslingerd. De krachtige 4X4’s brengen ons met grote snelheid naar boven, blijven soms staan op de kam en duiken dan terug naar beneden.

We mogen een eerste keer uitstappen op de kam waar de duinen verdwijnen in de zee. Dit zijn geen duinen zoals bij ons: deze duinen storten van grote hoogte neer als een klif in de Atlantische Oceaan. Een uniek zicht.

We stoppen nog een paar keer om onze voetjes in het zand te zetten. Het is echt moeilijk slechts een paar meter hogerop te gaan: telkens weer glijd je weg in het zand. Als de zon stilaan begint te zakken, wordt de ‘McDonalds’ geopend.

De fonkelwijn komt tevoorschijn en we krijgen lekkere hapjes terwijl we genieten van de prachtige uitzichten en het licht dat de ondergaande zon op de duinen laat schijnen. Op de achtergrond zoekt een antilope verkoeling op het nu afgekoelde zand.

De wind wist vanavond onze voetafdrukken en bandensporen uit. Wat overblijft is een schilderij van perfect geboetseerde duinen.