Na onze eerste week als kustgangers in Kroatië trokken we richting één van de grotere steden, Split. Hier ontmoetten we Judy, een Canadese vrouw die sinds lange tijd in Amerika, Los Angeles, vertoeft. Samen met haar en een Belgische Kroaat zouden we enkele eilanden bezoeken.

Om elkaar beter te leren kennen stelde Judy voor om in het Park Suma Marjan, dat zich ten westen van het oude stadsgedeelte bevindt, te gaan wandelen. Na een aangename kennismaking zijn we bij zonsondergang aangekomen op de top van de heuvel. Na enkele prachtige foto’s besloten we terug te keren richting het appartementje waar zij verbleef via couchsurfing.

Aangekomen samen bij zonsondergang!

Het enige waar we geen rekening mee hadden gehouden was dat we de klok terug gedraaid hadden naar het winteruur. De snelle avondval verraste ons en we wandelden al een uur door donkere straatjes terug naar huis. Na een korte pitstop langs de Lidl maakten we eten klaar in de van en genoten we van een gezellige eerste avond van ons gezamenlijk avontuur.

De ochtend nadien trok Judy richting Hvar waar, onze vierde Belgische compagnon, Didier een eco-friendly hostel bezit. Wij reden door richting Drvenik waar we hen de volgende dag zouden oppikken om aan ons avontuur te beginnen. We sliepen op een gesloten camping waar we de dag nadien onze waterflessen nogmaals konden bijtanken. Voor onze eerste ferry moesten we door Bosnië rijden om zo in Prapatno aan te komen.

Aangezien Bosnië niet bekend staat als een duur land besloten we snel inkopen te doen om op die manier ook onze voorraad eten bij te schaven. Didier bestelde enkele typische gerechten in een van de vele plaatselijke restaurant/cafés. Ik zeg wel degelijk cafés want, zoals bij ons in de jaren stillekes, was iedereen binnen aan het roken. Of er nu gegeten werd of niet, het was met een sigaret in de hand.

Het klooster vanuit de heuvels getrokken. #castawaypictures

Op naar ons eerste eiland, vanuit Prapatno vertrokken we richting Mljet. Door de vroegere avondval kwamen we jammer genoeg na de zonsondergang aan. Aangezien we nu niet één maar twee campers moesten neerstallen was het moeilijker een slaapplek te vinden. Bovendien, onze metgezellen sliepen in een gewone Opel Vivaro wat meer opviel dan onze ‘gecamoufleerde’ campervan. Op zoek naar een ideale plek sproken Didier (in het Kroaats) en ik enkele mensen aan voor een slaapplek maar tevergeefs.

We hielden dan maar halt aan een brugje in het nationaal park. We wisten ergens wel dat we de dag nadien opgemerkt zouden worden door een van de rangers, maar het weerhield ons niet van een geweldige avond met tortellini en pesto op het menu. De dag nadien deden we eerst een geweldige hike in het nationaal park, vooraleer we weggestuurd werden door de plaatselijke ranger, zonder boete weliswaar. In het nationale park op Mljet vonden we prachtige blauwe waters en een klein authentiek klooster terug.

Onze spot vanop het brugje getrokken. #castawaypictures

We hoopten hetzelfde aan te treffen aan de andere kant van het eiland. We reden het eiland over richting Saplunara. Hier kwamen we terecht langs een grindweg met een prachtig uitzicht op de rest van het eiland. Even verderop ontdekten we de dag nadien een verlaten strand. Marijke en ik stonden op om de zonsopgang te kunnen bekijken, in tegenstelling tot onze twee compagnons die bleven liggen.

Judy begon nadien op eigen initiatief het verlaten strandje op te ruimen, haar schoonheidsslaapje had wel degelijk een reden. Echter, het werd ons meer en meer duidelijk dat Kroatië gebukt gaat onder het toerisme en dat buiten het seizoen maar weinig wordt omgekeken naar hun eigen omgeving.

Het verlaten strandje. #castawaypictures

Op het avondprogramma stond onze tweede ferry richting het eiland Korcula. Na een kort ritje zonder benzine voor Didier konden we eindelijk vertrekken richting Korcula vanuit Orebic. De vrouwen vonden er niets beter op dan in onze van te kruipen en op die manier geld uit te sparen door niet te moeten betalen.

De controle voor op de ferry te stappen is namelijk niet hoogstaand, of beter gezegd, niemand maalt erom. Didier en ik content, minder geld uitgegeven en een rustige anderhalf uur op het programma.

#castawaypictures

Aangekomen op het eiland Korcula beseften we dat we midden in een plaatstelijke storm zouden terechtkomen. We besloten samen te leggen voor een appartementje in het oude stadsgedeelte van Korcula. Ter info, dit kostte ons 50 euro voor vier personen, waar het tijdens het hoogseizoen voor 140 euro per nacht werd verhuurd. Om maar te zeggen hoe Kroatië afhangt van toerisme!

De volgende dag gebruikten we om enkele praktische zaken op orde te stellen. Onze volgende reis werd een beetje gepland, rekeningen werden betaald en verhalen werden geschreven. In de avond besloten Marijke en ik door het oude stadscentrum te wandelen richting de locale supermarkt Konzum. We hielden er echter geen rekening mee dat het oude stadsgedeelte geen waterafvoersysteem had. En het regende. Hard.

Zeik, zeiknat.

Zeiknat kwamen we aan op ons appartementje. Desondanks waren we tevreden van ons leuk flesje wijn in ons warm ‘beddeke’ terwijl de regen en wind hun ding deden. De dag nadien viel het weer beter mee en besloten we het stadscentrum een bezoekje te geven zonder de regen. We ondervonden dat Marco Polo er ooit nog geleefd zou hebben en dat alles uiteraard gesloten was.

Tientallen kleine toeristische winkeltjes bevonden zich in het kleine centrum. We konden ons alleen maar voorstellen hoe toeristisch het in de zomer zou zijn, aangezien wij blijkbaar de enige toeristen zijn die zot genoeg zijn om in deze periode van het jaar Kroatië te bezoeken.

In Korcula-stad.

Korcula centrum. #castawaypictures

We trokken verder richting het midden van het eiland waar we opnieuw een strandje vonden. Vanop het strandje konden we Didier’s hostel ‘pinpointen’. Wat ons meteen opviel was opnieuw het afval aanwezig op het strand. De zee was misschien wat wilder geweest de voorbije dagen, maar tot in de struiken lag veel aangespoeld afval. Erg jammer om te beseffen hoe plastiek de natuur beïnvloedt.

We reden nog enkele kilometers verder om onze kampeerplaats te vinden op een parking met een prachtig uitzicht.

Afval langs het strandje.

Na een stevige workout en jogging-sessie werden we getrakteerd op een prachtige sterrenhemel. Didier toonde zijn knappe fotografeerkunsten vooraleer het weer omsloeg in een waar licht- en geluidsconcert. In het busje is bliksem en donder net iets indrukwekkender dan in een woning, een spannende nacht dus!

De sterrenhemel met de donderwolken in de verte. #castawaypictures

De dag nadien trokken we naar Pupnatska Luka. We hielden samen met onze metgezellen een korte wandeling naar een grot die zich boven op een van de vele rotsige heuvels bevond. Die avond zouden we vertrekken naar ons laatste eiland Lastovo.

Aangekomen, nogmaals na zonsondergang, op het eiland Lastovo trokken we naar het appartementje dat Didier en Judy gehuurd hadden voor de avond. Wijzelf sliepen in ons busje met uitzicht op een van de prachtige kleine baaien.

Enkele sfeerbeelden van in het stadje

We stonden op met een prachtige stralende zon, die naderhand veranderde in zware wolken met constante regen. Op dit klein natuureiland trokken we naar het hoofdstadje Lastovo. Het meest bruisende stadje van het eiland was net een ‘Ghost town’.

Er was niemand te bespeuren, de gebouwen waren grauw en vervallen, maar het weerhield ons niet om naar de top van de lokale heuvel te wandelen en ons te trakteren op een prachtig uitzicht. Daarna trokken we naar de haven om ons ticket voor de voorlaatste ferry te kopen. Deze zou vertrekken om 4u30 ’s ochtends. We kregen dan ook te horen waar we het enige open restaurantje konden vinden. Als afsluiter van onze geweldige tijd samen besloten we onszelf te trakteren op een klein dinertje.

Uitzicht van uit Lastovo-city.

De ochtend nadien verliet Didier het gezelschap om een laatste eiland te bezoeken. Zelf trokken we samen met Judy op weg naar ons volgend avontuur, maar daar later meer over..

Als conclusie kunnen we stellen dat de Kroatische eilanden niet veel van elkaar verschillen qua klimaat, maar voor mooie uitzichten en idyllische locaties raden we zeker en vast aan enkele te bezoeken. Op aanraden van onze kameraad, bezoek Didier’s hostel op Hvar! Zelf zijn we er niet geraakt, maar Judy sprak vol verwondering over de locatie.

Onze persoonlijke voorkeur zou uitgaan naar Mljet en Krk. Op Mljet vonden we de mooiste zichten met de helderblauwe zeevlaktes, maar eerder hadden we een van de mooiste avonturen op Krk toen we een berg beklommen. Als toerist zou ik me niet durven begeven richting Korcula omwille van de drukte tijdens het hoogseizoen. Desondanks was dit een van de mooiste oude stadskernen dat we tot nu toe zijn tegengekomen. Al bij al, de Kroatische eilanden zijn zeker de moeite waard en mogen trots deel uitmaken van het Kroatische landschap.

(#castawaypictures werden genomen door Didier Van Bellinghen, compagnon, metgezel en eigenaar van Cast Away Hvar)