Elke reiziger is per definitie een ontdekkingsreiziger. Toegegeven, we zijn de meest geïnformeerde ontdekkingsreizigers. We schuimen het internet af op zoek naar informatie, we verslinden reisgidsen, we kijken naar reisprogramma’s op de nationale zenders of op National Geographic of Discovery Channel.

Men zou ook kunnen zeggen dat we ‘overgeïnformeerd’ zijn en dat de verrassing van de ontdekking een beetje verloren is gegaan. Toch is men nooit voorbereid op de emotie wanneer men oog in oog komt te staan met het reisdoel.

Ik herinner me nog goed toen ik bij zonsopgang de Taj Mahal aanschouwde. Honderden keren al op TV of in boeken gezien, maar dat verzonk in het niets toen ik hem ‘live’ zag. De schittering van de edelstenen door de opkomende zon was magnifiek en iets dat je niet ziet op televisie of op foto. Een emo momentje van het hoogste soort.

Of die keer in China. We kennen allemaal de Muur. Maar van zijn grootsheid heb je geen idee tot je hem in het echt ziet. 6000 km steen die zich als een slang door het landschap slingert over hoge toppen en diepe dalen. Voor sommigen is de Chinese Muur niet meer dan een hoop stenen, voor anderen het grootse zowel letterlijk als figuurlijk bouwwerk ooit door mensenhanden gemaakt.

Of wat met een heteluchtballon tocht in Kenia. Terwijl onze ballon zachtjes door de lucht zoefde tijdens het ochtendgloren boven de onmetelijke Masai Mara, speelde een leeuwin met haar welpjes onder ons in de schaduw van een boom. Je kan het gewoon niet bedenken.

Maar het kan ook in de andere richting werken. Enkele jaren geleden had ik reikhalzend uitgezien naar een bezoek aan het Bond eiland in Thailand. Maar niets had me voorbereid op de chaos daar. Honderden of liever gezegd duizenden toeristen die elkaar verdringen aan de toeristenkraampjes, in de stank van de  uitlaatgassen van honderden bootjes die nog meer toeristen aan- en afvoeren.

Dat staat niet in de boekjes maar ik wou er wel zo snel mogelijk weg. Ook dat is ontdekking.

In Egypte had ik heimwee naar de jaren twintig en dertig. De jaren waarin de archeologen de schatten van Egypte blootlegden. Wat had ik graag in die tijd geleefd. In mijn katoenen witte broekpakje in het hete zand zitten wroeten op zoek naar archeologische vondsten onder een loden zon. Maar ook zonder archeologische arbeid, is het land meer dan een bezoek waard.

De Egyptische piramiden lieten  een onvergetelijke indruk na: een laag gangetje  voert tot in het hart van de piramide. Het gangetje bedoeld voor eenmalig gebruik in één richting door een dode farao, is heet en benauwd, maar het leidt wel tot de belangrijkste kamer van de piramide.

En wat te denken over de imposante tempels van Luxor en Karnak gelegen aan de machtige Nijl, de levensader van noord-oost Afrika. Of onze wandeling in de schaduw van de sfinxen. Stuk voor stuk een afspraak met de geschiedenis.

Zimbabwe, het authentieke Afrika, waar de leeuw nog brult, de bewoners hun eigen taal spreken al dan niet met klikgeluiden en de lucht nog zuiver is, die fantastische ‘glamping’ trip waar ik nu nog met veel heimwee aan terug denk.

Enkele dagen in de wildernis met in het beste geval alleen een tentzeil dat ons scheidde van de wildste en gevaarlijkste dieren. Wandelsafari’s door de Afrikaanse savanne op zoek naar neushoorns en olifanten. Het nachtelijk gebrul van leeuwen, het geschreeuw van luipaarden.

Maar ook de absolute rust en sereniteit die daar heersten, zal ik nog moeilijk kunnen evenaren.

Het Mexicaanse Palenque, omringd door een smaragdgroene jungle, ligt schitterend gelegen en de Maya-architectuur en decoraties zijn er prachtig. Het is één van de mooiste en beste bewaarde Mayasteden. Ik voelde me er een in de tijd verdwaalde tijdsreiziger.

De unieke Galapagos eilanden met nog meer unieke dieren, het laboratorium van Charles Darwin. Een ontmoeting met dieren die in de mens geen bedreiging zien. Een ongelofelijke ervaring.

Of een jeepsafari in Tunesië door die onmetelijke zandbak, ook wel Sahara genoemd, met prachtige en ontroerende zonsondergangen, fata morgana’s, uitnodigende oases en een tochtje op een schip van de woestijn.  En ja, ook op een dromedaris kan je zeeziek worden :-).

Al sinds ik kind was, droomde ik ervan om ooit te staan op deze geïsoleerde plaats ver weg van het vasteland. En nog veel verder van huis. Op één van de meest eenzaamste plekken op aarde. Ook één van de meest mystieke plaatsen en één van de meest tot de verbeelding sprekende bestemmingen.

Ik heb het  over het Polynesische eiland Rapa Nui, bij ons beter bekend als Paaseiland. Het piepkleine vulkanische eiland met een oppervlakte van slechts 164 km2, lijkt bijna verloren in het eindeloze blauw van de Stille Oceaan. Het is niet het kale, winderige en rotsige van het eiland dat de aantrekkingskracht is.

Wel één van de meest fascinerende archeologische raadsels aller tijden: de Moai beelden. Hoe vonden de makers van deze beelden het eiland? Waar kwamen ze vandaan? Hoe transporteerden ze deze beelden? En bovenal waar dienden deze beelden voor? Een echte ontdekkingstocht terwijl je het mysterie ontrafelt.

Mijn eerste safari’s in Kenia en Tanzania liggen nog vers in het geheugen ook als is dat ondertussen al 8 jaar geleden. Oog in oog komen te staan met de Big Five, vooral dan de leeuw, neushoorn of luipaard heeft iets zeer nederigs. Ik herinner me nog een lunch in één van de parken van Tanzania in één van de voormalige koloniale woningen.

Die woning doet nu dienst als restaurant maar de kamers zagen er nog net uit zoals toen. Familieportretten aan de muren  getuigden van de grandeur van vroeger. We aten aan de grote familie tafel in de eetkamer waar grote kandelaars de ruimte domineerden en waar obers witte handschoenen droegen tijdens het serveren.

Het voelde alsof ik thuis kwam. Ik zag mezelf een wandelingetje maken in mijn lang gewaad, parasolletje incluis om nadien een frisse gin tonic op het terras te nuttigen. Ja, ik kan nog steeds bij elke reis verwonderd zijn, nog bij elke reis dingen ontdekken.

De laatste jaren zoek ik de minder evidente bestemmingen op zoals Borneo, Bhutan en Paaseiland. Bestemmingen zonder massatoerisme,  zonder veel tijd voor voorbereiding en waarbij je de reis gewoon moet ondergaan. Elke dag is een verrassing. Een ontdekkingsreis pur sang. Elke reis een inspiratie voor een volgende.

Want elke reiziger is per definitie een ontdekkingsreiziger.