Het is een drukke zondagochtend op de luchthaven, het zomerseizoen komt op gang. Al snel merk ik bekende gezichten op, leden van mijn groep, een groep bestaande uit wel zeven verschillende Europese nationaliteiten. We hebben een lange reisdag voor de boeg want we vliegen vanuit Brussel helemaal naar het noorden van Noorwegen, naar Kirkenes.

Waar we in Kopenhagen een zee van tijd hadden om over te stappen, liepen we in Oslo een grote kans onze aansluiting te missen. Dit lag echter aan een vreemd systeem van de douane om onze bagage te controleren. Pas als we op een groot scherm de eerste drie letters van onze voor- en achternaam zagen verschijnen, mochten we door naar de gate.

De namen werden echter zo laat getoond dat enkelen onder ons, waaronder ikzelf, voor onze vlucht een spurtje moesten trekken. Niet evident wanneer de gemiddelde leeftijd 70 jaar is. Eind goed al goed, Kirkenes verwelkomt ons met een frisse wind en een temperatuur die een twintigtal graden lager ligt dan die in België momenteel.

Wat doen we in Kirkenes, vraag je je af? Vanuit hier zal de MS Polarlys ons langs de mooiste plekken van de Noorse kust voeren. De zon gaat niet onder, maar ik profiteer toch van een welverdiende nachtrust na al die stress.

Een heerlijk Scandinavisch ontbijt, met gerookte zalm en zicht op de Barentszee, doet meteen wegdromen. Even profiteren van de gezonde lucht hier tijdens een wandelingetje tussen de gekleurde, houten huisjes door.

De check-in op de boot verloopt wat moeilijk door een slechte communicatie vanuit de check-in agente, maar uiteindelijk blaakt iedereen van contentement met de hem of haar toegevoegde cabine en laat iedereen zich volledig gaan gedurende het copieus buffet.

De zee is wat woelig en de manier van wandelen doet uitschijnen dat enkelen zich wat te hard hebben laten gaan tijdens de lunch. Niets is natuurlijk minder waar met zo’n torenhoge prijzen. Al snel vallen er zieken, totdat we voet aan wal zetten in Vardø, waar we het Steilneset Memorial bezoeken; een monument dat de op de brandstapel verbrande heksen herdenkt.

Ik deel de laatste praktische zaken voor de volgende dag mee tijdens een heerlijk driegangendiner om me achteraf in de Panorama Bar te nestelen met mijn laptop. Met alle wil van de wereld wil ik mijn mails checken, maar jammer genoeg verbindt de WiFi hier niet goed. Dan maar terug richting mijn knusse stek om niet te laat onder de wol te kruipen en in slaap gewiegd te worden.

Het is nog vroeg als de wake up call afgaat. Met kleine oogjes rol ik onder mijn dikke donsdekens uit en maak ik me in sneltempo klaar. Met enkel een koffie in de maag stap ik één van de bussen, samen met de rest van mijn groep. Onderweg een korte stop, om vervolgens door te rijden naar de Noordkaap.

We hebben geluk en hebben vanuit de welbekende aardbol zicht op de wijde omgeving . De wind snijdt in ons gezicht en jaagt ons snel naar binnen. Van zodra we ons ontbijt voor ons hebben staan, omhult de mist het gebouw en de aardbol.

Op de terugweg houden we eventjes halt bij een samikamp, waar we een kijkje nemen in hun traditionele leven. We passeren, uiteraard, ontelbare fjorden – deze reis is voor elke natuurliefhebber een must.

Van achter mijn laptop, mijn mails opvolgend, geef ik mijn ogen goed de kost. Het is eens wat anders werken dan op een standaard bureau in Brussel. Door de hoeveelheid werk houd ik het vol de hele namiddag recht te blijven, wetende dat het laat zal worden.

Met zijn allen wonen we een middernachtconcert bij in een kathedraal in Tromsø. Een indrukwekkend uiterlijk, maar we staan helemaal versteld van de prachtige akoestiek, waar vele concertzalen van mogen dromen.

Een zangeres, een cellist en een pianist toveren de meest indrukwekkende klanken uit hun instrumenten. Ondertussen is het middernacht geweest en het is nog steeds straalhelder buiten.

Gelukkig staat er de volgende ochtend niets speciaals op het programma en kunnen we op een normaal uur aan het ontbijt beginnen. De keuze is immens. We passeren nog meer fjorden naar het zuiden reizend, met steeds meer vegetatie.

Hier en daar houden we halt en in het klein dorpje Storkmarknes maak ik een kleine wandeling terwijl het merendeel van de gasten een bezoekje brengt aan het Hurtigruten museum. Na het avondeten nemen we plaats in de bus om de, volgens menig reisgids, magische Lofoten te ontdekken.

De vegetatie neemt toe en er groeien zelfs kerstbomen die er jaren geleden geplant werden zodat de bewoners in de omgeving zich met iets konden verwarmen. Net voor het binnenrijden van het vissersdorpje Honingsvaer hangen de stokfisk (kabeljauw) aan houten rekken te drogen.

Er viel de laatste weken zo veel regen uit de lucht dat het droogproces wat langer duurt. Het ziet er niet uit en stinkt verschrikkelijk, maar toch exporteert men vanuit dit dorpje jaarlijks massa’s tonnen naar het buitenland. De kwaliteit van de vis is dan ook buitengewoon.

Het dorpje zelf is enorm gezellig met haar, zoals in alle Noorse vissersdorpjes, gekleurde houten huisjes. Verdwalend door de paadjes komen we uit bij een uitkijkpunt op zee. In de verte zien we ons schip naar haar volgende bestemming varen, waar ze ons opnieuw zal oppikken.

Tijdens de rit stoppen we bij verschillende uitkijkpunten en bij een groot vikingsdorp waar echte bewijzen van hun bestaan teruggevonden werden. We concentreren ons op de omgeving want we rijden doorheen een beschermd elandengebied, maar de dieren zijn ons niet gunstig gestemd vandaag…

Bij terugkomst installeer ik me nog tot middernacht in de panoramabar in de hoop de middernachtzon te kunnen bewonderen. Jammer genoeg zijn er te veel wolken aanwezig en valt er behalve een verlichte strook niets te bespeuren.

Vandaag staan er geen excursies in ons programma gepland, maar al vroeg in de ochtend passeren we de Poolcirkel. De kans dat we vanaf nu nog een middernachtzon kunnen waarnemen, is erg klein. De natuur stond tot nu toe nog niet erg aan onze kant. We nemen deel aan een aloude, Noorse traditie en krijgen een lepel vissenolie naar binnen.

Zoals verwacht smaakt het naar vis, en in het Noorden van het land krijgen kinderen dit goedje tijdens de winter nog steeds toegediend. Aangezien de zon erg lang afwezig is, krijgen ze op deze manier toch nog de nodige vitaminen en voedingsstoffen binnen.

De zon schijnt heerlijk en ik profiteer van het moment om me eventjes in een ligstoel te leggen. Al snel ga ik terug aan het werk, totdat we aankomen bij Brønnøysund. Dit is vanaf nu mijn nieuw, favoriete stadje. Bij het openen van de zware poort klinkt er muziek in onze oren. Een fanfare verwelkomt ons, het begin van de zomer vierend.

Op de kade geniet iedereen van de, volgens de inwoners, beste softijs die er bestaat.  Overal waar je je waant, vind je water terug. Het is er prachtig en ik zou hier maar al te graag blijven. De gezonde lucht en lange nachten geven energie voor tien.

Vanavond vindt het kapiteins diner plaats. We krijgen een glaasje champagne aangereikt, de crew eet met ons mee en op het einde wordt er gezongen. Het is een gezellige avond en het eten is voortreffelijk. Voor de zoveelste keer op rij zit ik te wachten tot de zon onder gaat, maar ik vrees dat ik mijn kans gemist heb en nog een keer terug zal moeten komen… (Niet dat ik daar tegenop zou zien….)

Voor de zoveelste nacht op rij zijn het aantal uren slaap beperkt. De zon schijnt recht mijn cabine in bij het ophalen van het rolluik. Het schip meert enorm vroeg aan in Trondheim, een niet te missen stad, met als gevolg dat het om 7u reeds erg druk is in de ontbijtruimte.

Zoals gewoonlijk verdwaal ik het eerste kwartier in de stad en moet ik de hulp van Google Maps inroepen. Al een geluk dat de roamingkosten zijn afgeschaft! Door kleine straatjes wandelend, kom ik uiteindelijk uit bij de immense Nidaros kathedraal.

Een prachtige façade en binnenin klinkt de muziek van het orgel. De deuren zijn echter nog niet open en ik besluit mijn ontdekking verder te zetten. Kleine, gekleurde huisjes schitteren langs het water. Terug aan boord profiteer ik nog even van de vrije tijd om wat mails af te werken. In de namiddag staat onze laatste excursie op het programma: The Atlantic Road.

Regen valt uit de lucht wanneer we van boord gaan en het houdt de rest van de avond jammer genoeg niet op. We stoppen eventjes aan een 700-jaar oude stafkerk waar studenten ons uitleg geven in het Duits en Engels. Alles aan het kerkje, dat wordt versierd met een enorm koor, oude, houten banken, een schip hangend aan het plafond…, kraakt.

Wat later op de route proeven we voor de allereerste keer de lokale bacalao, een stoofpotje van aardappel, kabeljauw, tomaat en zwarte olijven. Met onze magen gevuld, beginnen we aan de echte Atlantic Road. Acht verschillende bruggen, kronkelend over het water, de verschillende delen land met elkaar verbindend. Spijtig dat de wolken het uitzicht beperken.

Tijdens de laatste avond aan boord vieren we de midzomer. Daarbij vernieuwt een koppel na vijftig jaar huwelijk hun huwelijksbeloftes. De weergoden zijn ons jammer genoeg nog steeds niet goedgezind waardoor iedereen zich rustig terugtrekt in de bar of in de cabine om wat te lezen en te ontspannen.

Na een lange voormiddag op zee gaat ons schip voor anker in de haven van Bergen. Hier nemen we na vijf nachten afscheid van ons dobberend hotel. De regen valt met bakken uit de lucht, maar gelukkig klaart het tijdens ons kort, gegidst bezoekje aan de stad wat op.

Na een heerlijk diner in een lokaal restaurantje, wagen we ons nog aan een ritje met het treintje. Jammer genoeg breekt de hemel opnieuw open nog voor we boven aan de berg toekomen. Genieten van het uitgestrekte panorama zal voor een andere keer zijn…

Na een goede nacht op vaste bodem zetten we onze ontdekking verder. Hier en daar veranderen we wat in het programma en brengen we een bezoek aan het Edvard Munch museum, de schilder van het bekende werk “De Schreeuw”.

We hoppen in en uit de bus, laten ons verrassen door een prachtig optreden van de lokale Jef Neve die muziek van Edvard Grieg brengt en brengen een bezoekje aan de Fantoft stafkerk. Na een vermoeiende dag maken we onze weg richting de luchthaven om in de late avond terug in Brussel te landen. Een echte aanrader zo’n cruise die geen echte cruise is.