Van nature uit ben ik nogal een plannenmaker en dus organiseer en reis ik graag op eigen houtje. Maar af en toe laat ik ook wel een keertje de boel de boel om me vervolgens in de watten te laten leggen door een of andere touroperator waarbij ik dan zonder zorgen de gids volg.

Mijn ervaring met Reizen Lauwers is dat de touroperator over een stel ervaren en ruim gedocumenteerde reisbegeleiders beschikt. Zo ook de man die ons een paar jaren geleden doorheen Berlijn en omgeving wist te loodsen.

Dat werd een zeer interessante uitstap met een bezoek aan de Reichstagkoepel, de Brandenburger Tor, Die Neue Wache met de ontroerende piëta van Käthe Kollwitz, de laan Unter den Linden, Checkpoint Charlie, de kussende Brezjnef en Honnecker … enfin, jullie kennen die highlights van Berlijn wel vermits ze hier door anderen reeds uitvoerig werden beschreven.

Ik vertel jullie daarom graag over die ene dag dat we Berlijn achter ons lieten om een kijkje in Potsdam te nemen. Op de agenda: een bezoek aan Schloss Sanssouci. Een betoverend mooi rococopaleis gebouwd in opdracht van Frederik de Grote, “der Alte Frits” zoals hij in de volksmond ook wel genoemd werd.

Bij de ingang van het fraaie paleis staat een Nederlandstalige gids onze groep op te wachten. De goedlachse vrouw (met een alleraardigst gevoel voor humor) vertelt ons dat ze afkomstig is uit Maastricht. Sinds ze hier vijftien jaar geleden is komen wonen, wil ze met geen stokken meer terug naar Nederland … zo heerlijk is het hier.

En gelijk heeft ze. Wat Versailles is voor Parijs, is Potsdam voor Berlijn. Het is er schitterend mooi. Rijke gebouwen, prachtige huizen, heel veel groen en blauwe meren. Er zijn maar liefst 12 paleizen waarvan Sanssouci er één is. Als een volleerd cabaretière vertelt de gids ons over de ietwat zielige figuur van Frederik de Grote.

Als kind en jongeling werd hij zwaar onder de knoet gehouden door zijn vader Frederik I zelfs in die mate dat hij rond zijn twintigste het plan opvat om samen met zijn boezemvriend en nog een stel anderen te vluchten naar Groot-Brittannië. Het plan wordt echter verijdeld en de boezemvriend wordt tot levenslange gevangenisstraf veroordeeld.

Een straf die door Frederik I persoonlijk wordt omgezet tot de doodstraf. De onfortuinlijke kroonprins kan niet anders dan van die dag af zich te onderwerpen aan zijn tirannieke vader. Hoewel er in de geschiedenisboeken gefluisterd wordt dat Frederik II homoseksueel zou zijn, trouwt hij onder dwang want er moet een troonopvolger verwekt worden.

Het huwelijk wordt echter niet geconsumeerd en beide echtelieden wonen apart. Een troonopvolger komt er dus niet. Maar onze gids heeft zo haar eigen opvattingen over het kinderloze huwelijk. Zij gelooft niet in de vermeende seksuele geaardheid van de vorst maar beweert ergens gelezen te hebben dat hij een geslachtsziekte had waardoor (en ik citeer de gids) zijn “humhum” gehalveerd werd.

Met gespeelde onschuld vraag ik de gids wat ze dan wel bedoeld met “humhum” … waarop algemene hilariteit volgt natuurlijk! En zo wordt het bezoek aan dit schitterende paleis, vol oogverblindend bladgoud, een wel erg komisch visite. We zien de meest prachtige zalen en appartementen met poederkamers (de voorlopers van de badkamers).

Bill Clinton zal hier tijdens zijn diner met Helmut Kohl zijn ogen wel opengetrokken hebben. Dergelijke historische gebouwen hebben de VS nu eenmaal niet. Wanneer we het paleis met zijn portretten waarop “uitschuiftafeldames” te zien zijn (onze gids citeert graag Toon Hermans) verlaten voor een wandeling in de indrukwekkende tuin met zijn niet te tellen trappen, hebben we al heel wat afgelachen.

Zeer mooi is dit alles. We krijgen er maar niet genoeg van om al dit moois te fotograferen. Na afscheid van onze sympathieke gids te hebben genomen wandelen we in groep doorheen het park langsheen een nogal kitscherig Chinees theehuis en dan naar de stadskern van Potsdam. Hier krijgen we vrij spel.

We gaan lunchen op een schaduwrijk terras want het is broeierig heet en wandelen daarna naar de Hollandse wijk. Begin 18eeuw werden hier zo’n honderdtal rode bakstenen huizen gebouwd voor de werkmannen die Frederik I uit Nederland had laten overkomen. De wijk is heel stemmig en gezellig en telt heel wat leuke winkeltjes vol snuisterijen.

We ontdekken achter de Petrus- en Pauluskerk een kerkhof van Russische soldaten die hier gesneuveld zijn. De graven bestaan uit een hoofd- en voetstuk met daartussen een bed van klimop. Heel sober en juist daarom indrukwekkend.

Als het tijd wordt om de bus op te zoeken, zijn we moe en nogal bezweet. Het wordt stilaan tijd om naar het hotel te rijden. Niet zonder echter een glimp op te vangen van de Russische wijk. Als een stel Japanse toeristen houden we halt aan een paar fraai ogende houten Russische huizen die hier gebouwd werden voor de twaalf leden van een mannenkoor die in Berlijn hun ziel uit hun lijf kwamen kwelen. Een fotostop en dan weer wegwezen.

Ook de Glienicker Brücke over de Havel krijgt een blitzbezoek. De brug vormde de grens tussen Oost- en West-Berlijn. Hier werden ten tijde van de Koude Oorlog spionnen uitgewisseld tussen Oost en West.