Wat vooraf ging

Niets zo fijn als het cadeau krijgen of het ten geschenke geven van een “ervaring”. Geschenkboxen allerhande veroveren de markt en ik maak er graag gebruik van.

Soms kan het wel eens een miskleun worden zoals die keer dat ik mijn vriend een sensationele Porsche-ervaring wou cadeau doen.

Het is namelijk zo dat hij nogal dolletjes is op Porsche en neen, ik bedoel niet de kever of de tractors die destijds ook door Ferdinand Porsche werden ontworpen maar wel de sportieve, gestroomlijnde Porsches zoals de 911 er een is.

Zijn oude vormen zijn ondanks de gezegende leeftijd van het ontwerp nog steeds heel modern en het rauwe metaal klinkende geluid van de luchtgekoelde zescilinder boxermotor … het spreekt bij hem behoorlijk tot de verbeelding.

Dus dacht ik mijn jarige vriend te plezieren met zo’n rijervaring als geschenk. Wat was hij daar blij mee ! Hij koos voor een circuit nabij Parijs waar de mogelijkheid bestond om eens met zware voet in zijn favoriete type Porsche door de bochten te kunnen scheuren. Het werd een ontgoocheling.

Toen we ons op de dag van de reservatie meer dan ruim op tijd bij de balie van het circuit aanmeldden, vielen ze daar uit de lucht.

Het circuit was voor een driedaagse teambuilding door een of ander automerk afgehuurd en niet alleen onze reservatie maar ook die van een jarige Parijzenaar was blijkbaar stilzwijgend geannuleerd.

Daar stonden we dan sip te wezen op 300 kilometers van huis. Hoewel we er tijdens de kantooruren waren, bleven onze pogingen om het reserveringskantoor op te bellen zonder succes. Aan de andere kant van de lijn bleven ze Oost-Indisch doof.

Dit rook naar oplichterij. Enfin, om een lang verhaal kort te houden, de plannen om met een Porsche door de bochten te scheuren werden definitief opgeborgen en na lang heen en weer mailen (waar aanvankelijk ook geen reactie op kwam) werd ons bij wijze van schadevergoeding uiteindelijk een bon voor een overnachting in een hotelletje naar keuze aangeboden.

De citytrip

Twee jaar na datum kunnen we eindelijk het geschenk verzilveren, zij het dan in een totaal andere vorm. Het hotelletje waar de jarige van destijds voor kiest, ligt in Namen en is van het Fawlty Towers genre. Een “ervaring” is het dus zeer zeker.

Maar bon, het diner is er werkelijk om duimen en vingers van af te likken. Dus waar zou een mens over klagen ?

Namen is trouwens een stad om eens grondig en liefst rustig te bekijken. Eén nacht hotel vinden wij daarom wat karig dus breien we er nog een stukje aan door er met de camper naar toe te rijden voor een extra nachtje ter plekke.

En vermits wij met de camper graag een rustig plaatsje uitzoeken voor de nacht, verlaten we ter hoogte van Champion de autoweg zodat we ergens te velde een leuk plekje kunnen vinden.

Het eerste echter wat we op onze weg tegenkomen, is een Belgisch militair kerkhof waarvan de gesneuvelde soldaten allen de dood vonden tussen 20 en 24 augustus 1914.

Het fort van Marchovelette ligt nabij en maakt deel uit van de negendelige fortengordel rond Namen. Er is tevergeefs om gestreden … Het viel en kwam in Duitse handen.

Zesentwintig jaar later zouden de Duitsers er nog eens voorbijkomen met als gevolg dat tussen al de in augustus 1914 gevallen soldaten er ook eentje ligt die sneuvelde in mei 1940.

In 1923 werd het militair kerkhof door koning Albert I ingehuldigd. Een tiental jaar later en niet ver daar vandaan, in Marche-les-Dames om precies te zijn, zal ook hij sterven door van een rots te vallen. Ongeluk of moord ?

Het mysterie rond zijn dood is nooit helemaal opgehelderd. De rots lijkt mij voor een ervaren klimmer als de onfortuinlijke koning moet zijn geweest, een peulenschilletje maar tja … een ongeval is gauw gebeurd.

Namen herinnert zijn verongelukte koning met een ruiterstandbeeld op de rotonde bij het binnenrijden van de stad.

Voor wie van shoppen houdt, heeft de stad leuke winkeltjes in dito verkeersvrije straatjes. Oude panden verlenen onderdak aan trendy shops.

Maar onze aandacht gaat vooral naar de architecturale hoogstandjes van de stad zoals bijvoorbeeld de Saint-Aubain Kathedraal, de hoofdkerk van het bisdom Namen.

Ze is van Italiaanse makelij en dat merk je. Niet dat de buitenkant erg mooi is, maar binnenin is de sfeer licht en luchtig en de koepel heel mooi.

De immense schilderijen zijn wel dringend aan restauratie toe.

Op een steenworp van de Kathedraal staat Le Musée des Arts décoratifs dat is ondergebracht in het voormalige herenhuis Hôtel de Groesbeeck-de Croix.

Het pand is sinds 2013 in restauratie maar omwille van een bloemententoonstelling kunnen wij de benedenverdieping én de schitterende tuin gratis bezoeken.

Vooral de kunstenaar Tian Shi steelt met zijn werk in het ceremoniële salon wat mij betreft de show.

Maar ook in de keurig aangelegde binnentuin is het genieten geblazen.

Een nog verbluffend mooiere kerk is die van Saint-Loup. Een schitterend staaltje barok … niet té overladen maar juist heel mooi gestileerd.

Alleen jammer dat we hier niet op zaterdag zijn. Dan is immers de kerk vrij toegankelijk en wie wil kan er om 15u zelfs een gegidste rondleiding krijgen.

Nu echter moeten wij ons tevreden stellen met het interieur vanachter een glazen sas te bewonderen.

Het is ons al van bij het binnenrijden van de stad reeds opgevallen : Namen houdt van kunst.

En hoewel ik Jan Fabre met zijn schildpad een decennium geleden nog in Nieuwpoort op de zeedijk heb gespot, staat het reusachtige beest nu blinkend mooi te wezen op een van de terrassen van de overigens mooie én uitgestrekte citadel daar waar de Samber in de Maas vloeit. Tenminste … dat denk ik.

Want na enig opzoekwerk ontdek ik dat het kunstwerk dat zwaar werd aangetast door zand, wind en zout zeewater, na restauratie begin juli van dit jaar opnieuw in Nieuwpoort werd geplaatst doch ditmaal niet langer op de zeedijk maar op het nieuw ingehuldigde Jan Fabre plein.

Namen beweert dan weer dat het werk – dat omwille van een kunsttentoonstelling Rops/Faber – in 2015 op de citadel terecht kwam en middels een grote geldinzameling intussen eigendom is van de stad. Hoe zit dat nu eigenlijk ?

Verder opzoekingswerk leert mij dat Jan Fabre (geïnspireerd door geldzucht ?) zijn eigen kunstwerk heeft gedegradeerd tot een creatie dat hij graag zélf nog een keertje kopieerde om het voor grof geld te laten reizen ja zelfs tot in het Italiaanse Firenze toe.

Kijk … ik weet niet hoe jij er over denkt maar dit is wat mij betreft de kunstwereld onwaardig. Foei Jan, foei !

Wat Félicien Rops betreft … vele heilige huisjes heeft die in zijn tijd niet gespaard en al zeker niet de in zijn ogen hypocriete katholieke kerkhuizen.

Er zullen in die dagen wel meerdere kunstminnende gelovigen “foei Félicien, foei !” hebben gezegd. Als jij houdt van donkere kunst, decadente prentjes, e,d. stap dan zeker het Félicien Ropsmuseum in hartje Namen eens binnen.

Zelf bezocht ik het reeds eerder dus deze keer kies ik toch liever voor een bezoek aan de “Halle al’ Chair”. Op last van koning Filips II van Spanje werd in 1588 een vleeshuis gebouwd aan de oevers van de Samber.

Tussen 1590 en 1806 deed het gebouw dienst als vleeshal. In de kelderverdieping werd het vlees geslacht, op de gelijkvloerse verdieping werd het vlees verhandeld en op de eerste verdieping was het gildenhuis gevestigd.

Thans is het een gratis te bezoeken archeologisch museum. Naast de gebruikelijke opgegraven potten en pannen uit de jaren stilletjes, zie ik er ook verrassende voorwerpen zoals bijvoorbeeld een prachtige glazen hoorn en ik ontdek er vooral dat het de Romeinen zijn geweest die de toespeld hebben uitgevonden.

En dat heb ik allemaal geleerd tijdens een citytrip in eigen land. Niet gek hé ?!