Er is ooit een tijd geweest waarin er vanuit Mechelen over de Nederlanden werd geregeerd. Kortom de stad was in die jaren de hoofdstad van de Nederlanden. Dat was ten tijde van Margaretha van Oostenrijk (1480-1530) maar om heel eerlijk te zijn, ik was dit stukje uit onze Vaderlandse geschiedenis compleet vergeten.

Ik schrok me dus een hoedje toen ik een tijdje geleden Margaretha in vol ornaat en op een sokkel in Mechelen tegen kwam.

Wat staat dat mens hier te doen, dacht ik nog terwijl ik probeerde haar samen met de Sint-Romboutstoren in mijn lens te krijgen.

Vergeef mij mijn falend geheugen. Ik weet intussen beter en meteen heb ik ook de verklaring hoe het komt dat de stad Mechelen zo’n prachtige en heel vaak ook beschermde gebouwen heeft. Dat hebben ze daar allemaal aan Margaretha te danken.

Ik viel dus van de ene verbazing in de andere. Niet alleen de Grote Markt is omzoomd met stijlvolle, historische huizen. Ook de rest van de binnenstad mag gezien worden.

En dan heb ik het nog niet gehad over het prachtige stadhuis en schepenhuis.

Het mooie Godshuis de Cellekens was dan weer een wooncomplex voor arme vrouwen uit halfweg de negentiende eeuw. Tegenwoordig is het een kunstencomplex waar de jonge dames wel heel vrolijk rond huppelen.

Wandelend door de stad moest ik tot mijn schaamte constateren dat ik, ook los van Margaretha, maar heel weinig afwist van Mechelen en zijn inwoners. Tja … De Sint-Romboutskerk die kende ik natuurlijk wel maar dat de toren rechtstreeks in verband staat met de spotnaam van de Mechelaar nee, dat wist ik niet.

Op een nacht werd immers ten onrechte alarm geslagen omdat de toren in brand zou staan. Bleek dat het Janneke Maan was die al te uitbundig scheen. Vandaar de spotnaam : de maneblussers.

Ook de geschiedenis van het Opsinjoorke, de Mechelse mascotte die ik tot tweemaal toe op onze wandeling tegenkwam, kende ik niet. De pop verwijst naar dronkaards en vrouwenlopers die als straf de lucht werden ingegooid.

Ik heb trouwens nóg een bekentenis af te leggen. We waren immers helemaal niet in Mechelen om er te citytrippen. (Wie gaat er nu op citytrip naar Mechelen, dacht ik toen nog !!!)

We gingen er heen om er de Dossinkazerne te bezoeken en om ’s anderendaags naar Onze-Lieve-Vrouw-Waver door te rijden voor een bezoek aan een wel heel bijzondere school waar ik nog steeds heel erg van onder de indruk ben. Dat bezoek inspireerde me trouwens dermate dat ik tot het schrijven van mijn allereerste verslag op deze website kwam. Je kan het hier lezen : https://evenaar.tv/reisverhalen/2018/01/een-parel-tussen-de-zwijnen/

Toen ons bezoek aan de Dossinkazerne (een verslag ervan zit in de pijplijn) ten einde was, gingen we op zoek naar een leuk restaurantje in de binnenstad. Mechelen by night bekoorde ons zodanig dat we niet meteen de stad wilden verlaten maar er ’s anderendaags nog een wandeling zouden aanbreien.

Die wandeling was echter té kort om al het mooie dat de stad te bieden heeft, te kunnen bekijken,

Daarom staat op mijn bucket-list zeer zeker een citytrip naar Mechelen genoteerd.