Vandaag konden we eindelijk eens uitslapen. Op het gemak opstaan en zoals gewoonlijk op zoek gaan naar een supermarkt ontbijt om onze dag goed te starten.

Op de planning vandaag staat een bezoek aan het klooster van Paleokastritsa. Daarnaast wilde we graag ook een bootje huren en de kust verkennen.

We besloten eerst de boot te regelen voor de namiddag want de verhuurkantoren lagen toch op de weg naar het klooster. Helaas was het niet zo makkelijk als gedacht.

Er waren enkel nog boten beschikbaar voor een hele dag en alles was erg duur. De kantoren raadden ons aan om een te kijken naar georganiseerde boottochten.

Uiteindelijk vinden we er eentje die elk uur vertrekt en waarmee je in en rond de grotten kan varen en het kost ons slechts 15€.

Nu onze boottocht vastligt kunnen we onze wandeling verder zetten naar het klooster. Het is een korte maar krachtige klim.

We hebben niet nagedacht over onze outfit en een short en topje zijn blijkbaar niet toegestaan. Daarom staat er aan de inkom een soort van kraampje waar je gratis rokken of een omslagdoek voor je schouders mag lenen.

Het is geen zicht maar het is een kleine moeite uit respect naar het geloof toe.

Het klooster zelf is zeker en vast een bezoekje waard. Je kan er de volledige geschiedenis van het klooster terugvinden, maar ook hoe olijfolie gemaakt wordt, aan de hand van een indrukwekkende stenen pers blijkbaar.

Er is ook een snoezige tuin aanwezig, meerdere gebedsplekken en uiteraard kan je ook hier genieten van “een uitzicht om u tegen te zeggen”.

De authentieke zusters lopen er ook nog rond en houden zich bezig met hun dagdagelijkse taken, onder andere ook het verkopen van hun zelfgemaakte olijfolie.

We hebben geluk dat we vrij vroeg toegekomen zijn want terwijl we er rondlopen, stroomt het volk toe. Er arriveren volledige bussen gevuld met toeristen. We geven onze rokken en schouderdoeken terug en verlaten het klooster.

We wandelen nog even rond het domein. Er is een restaurant aanwezig, enkele rennen met kippen en wederom een prachtig uitzicht op de andere kant van de baai.

We besluiten terug te keren naar het dorpje en nog snel iets te eten voordat we op onze boottocht verwacht worden.

Eenmaal we opnieuw beneden zijn en een panini hebben gegeten, melden we ons aan voor de boottocht. Onze gids is een luidruchtige, vlotte man die continu grapjes maakt en ons toch nog interessante weetjes over de grotten kan vertellen.

We bezoeken zo’n zeven grotten en bij de laatste haalt hij een zak cheetos boven.

Misschien een klein hongertje denken we tot hij het zakje omkapt in het water. Meteen stroomt een hele school visjes toe die gretig de cheetos opeten.

Lachend verteld hij dat het hun favoriete eten is. Meteen worden er tientallen gsm’s en fototoestellen naar het water gericht. Ik ga niet ontkennen dat de mijne erbij zat.

Na een uurtje varen van de ene grot naar de andere, worden we opnieuw gedropt aan de haven van het main beach.

Tijd om onze snorkels eens uit te testen en zien of er onder water zo dicht bij het strand ook visjes te spotten zijn. De onderwaterwereld is verrassend mooi en we worden niet teleurgesteld door de variatie aan visjes die we te zien krijgen.

Onze snorkels zijn van absurd slechte kwaliteit en ze laten heel wat water binnen. Kleine tip, koop thuis deftig materiaal en breng dat mee.

Wij hebben de onze gekocht in een soevenier winkeltje aan het strand, niet het beste idee dus. Eenmaal we opgedroogd zijn, is het tijd om eindelijk het befaamde ‘La Grota‘ eens te gaan verkennen.

Om La Grota te betreden moet je wel een flinke afdaling naar beneden maken, zo’n 142 trappen. Onderaan is er een restaurant dat in de rots zelf uitgehouden lijkt te zijn met daarnaast een plek waar je kan zonnen op de rotsen.

Maar hetgeen waarvoor La Grota echt bekend staat is het snorkelen en de kliff waar je veilig van af kan springen.

Je kan je voorbereiden op de grote sprong door eerst eens van de springplank te springen. Eenmaal dat vlotjes gaat en je het gevoel hebt dat je er klaar voor bent, kan je de kliff beklimmen.

De sprong die je maakt is zo’n zes (misschien iets meer) meter hoog. Net als ik me mentaal aan het voorbereiden ben is er een professional die van de kliff springt vanaf het kleine, voorziene platform. Maar hij gaat ook veel verder dan dat.

Hij blijft klimmen en het lijkt me alsof hij op een bepaald moment zelfs van een hoogte van zo’n tien meter springt. Piece of cake toch? Mijn beurt nu.

Ik heb geen waterschoenen, die je wel nodig hebt om de rots te beklimmen. Een lieve Rus ziet me strugglen en leent me de zijne om de sprong te maken. Paulien was zo slim de hare mee te brengen.

Eenmaal we boven staan, neemt de stress toe. Verdorie dat is echt wel heel erg hoog. Ik twijfel en ik zou willen dat iemand me gewoon een duw zou geven.

Paulien moedigt me aan, gewoon ogen dicht en springen. Komaan Iris, je kan het. Drie. Twee. Één. Ik hou mijn adem in, even lijk ik te zweven en dan knal ik het water in.

Wat een ontzettend een heerlijk gevoel, die ongelooflijke rush van adrenaline.

Een laatste keer genieten van het uitzicht.

Ook Paulien waagt de sprong en lachend zwemmen we samen terug naar de rotsen om op te drogen. Daarna moeten we ons teug naar ons hotel haasten aangezien we de bus moeten nemen richting onze volgende bestemming: Kavos.

Gepakt en gezakt staan we op de bus te wachten, aan de juiste halte deze keer. We hebben een bus richting Corfu en dan hebben we er van daar eentje naar Kavos. Het enige probleem is dat er niet veel tijd is tussen de twee bussen.

Tien minuten passeren en de bus is te laat. Vijftien minuten, twintig, dertig en we beginnen ons echt zorgen te maken. Er is 99% kans dat we nu onze aansluiting gaan missen. Intussen maak ik van onze paletten een soort van liftbordjes, ’take us to Kavos’.

Helaas hebben ze niet veel succes maar vijf minuten later arriveert onze bus dan toch. We brengen de buschauffeur meteen op de hoogte van onze situatie en hij is zo lief om de bussencentrale in Corfu te bellen om te laten weten dat we onderweg zijn met wat vertraging.

Dankbaar ploffen we neer op de busstoeltjes. Benieuwd wat Kavos voor ons in petto zal hebben…