Onze tweede volledige dag brak aan. Net zoals de vorige dag tafelden we voor het lekkere Griekse ontbijt, geserveerd door onze favoriete Argentijnse barman. Die avond was het ‘Pizza Night’. Een gezellige gelegenheid met alle gasten uit de hostel en zoals de naam al onthult, gingen we met alle gasten pizza eten, geserveerd met een frisse Griekse salade en een lekker ijsje als afsluiter. Maar eerst een dagje Anthony Quinn Beach!

Anthony Quinn Beach

Aangezien we allemaal geen rijbewijs hebben, moesten we ons op alternatieve manieren zien te verplaatsen. De goede bus connecties tussen de stad en andere veelbezochte plaatsen waren dus ideaal voor ons.

Na een busrit van ongeveer 45 minuten en een kleine wandeltocht, konden we onze ogen al goed de kost geven. We kwamen aan bij het helderste blauwe water dat we ooit al gezien hadden, een badplaats die een heel stukje rustiger was dan de vorige en omdat we hier in een baai vertoefden, was de zee ook een stuk minder wild.

Na een plekje in de schaduw gevonden te hebben ergens verscholen in de rotsen, namen we een eerste duik. Een beetje verder in de zee, bijna aan het einde van de baai, doken we letterlijk het water in. Er waren enkele zalige rotsen om vanaf te springen. Ze waren niet super hoog, maar hoog genoeg voor ons.

Wij waren al blij met onze hoogte van iets meer dan een meter, maar een klein beetje verder sprong een jongen van een rots die bijna 15 meter hoog was. Dat deden we hem toch niet na, maar een applausje kon er wel vanaf.

Ietsje dichter dan de eerste rotsen was er ook een aanlegplaats voor boten. Ook daar hebben we onszelf eens goed kunnen laten gaan.

Terug aangekomen in de hostel was het tijd voor ‘Pizza Night’. Dit was één van de vele activiteiten die aangeboden werd door de hostel om gasten dichter bij elkaar te brengen en dat was duidelijk gelukt. We zaten aan tafel met een man uit Groot-Brittannië. Hij woonde momenteel in Londen.

Er werden verschillende gesprekken gevoerd over verschillende onderwerpen. Wat hij vond van de Brexit, de wilde plannen die hij had voor zijn tijd hier in Rodos, zijn studententijd die hij door had gebracht in Schotland en nog veel meer.

Omdat hij nooit echt zijn naam had gezegd, hadden we hem achteraf Frank genoemd. Hij zag er echt uit als een Frank, achteraf bleek zijn echte naam Martin, maar we hadden toch goed geprobeerd. Een geweldig gezellige avond!

De Acropolis

Een nieuwe dag een nieuw begin. Na zo’n geweldige avond hadden we er allemaal dubbel zoveel zin in. Vandaag op de planning, een wandeling door het moderne deel van Rodos, tot aan de Acropolis.

Het was weer maar eens zo warm als de vorige dagen, maar daar lieten we ons niet door kennen.

Eindelijk kwamen we aan bij het hoogtepunt van de wandeling (dachten we toch), de Acropolis van Rodos. Hier kon je nog enkele authentieke zuilen bezichtigen, maar niet alleen dat. Een volledig gereconstrueerd amfitheater, een renbaan en de tempel van Apollo, die spijtig genoeg in de stellingen stond.

De grootste verrassing moest nog komen. Een beetje voorbij de Acropolis vonden we een klein paadje. We volgden dit en kwamen uit op een klif, met een geweldig mooi uitzicht.

Uitzicht op de stad, de rest van het eiland, de heldere zee en zelfs Turkije. Voor mij persoonlijk was dit een van de meest memorabele momenten van de reis.

Na de wandeling namen we opnieuw, zoals elke dag, een lekkere duik in de zee. Deze keer bij Kato Neres Beach, aan de westkant van het eiland. Hier was de zee veel wilder en waren de golven dus ook leuker om in te zwemmen.

’s Avonds een lekker bordje sardientjes in La Casa Roof Garden en onze vakantie zat al in de helft, maar onze meest spectaculaire tocht moest nog komen.