Je ziet ze wel, de kartonnen bekertjes troost á la Starbucks. Maar een groot succes zijn ze niet in Wenen. Voor de Wieners is koffie drinken een sociocultureel ritueel, een onthaasten in een gezellig koffiehuis om er te lezen, te schrijven, te keuvelen, te eten en uiteraard … koffie uit stijlvol porseleinen kopjes te drinken.

Het ritueel van het koffie drinken behoort dermate tot het Weense leven dat de plaatselijke koffiecultuur in 2011 als geheel aan de immateriële culturele werelderfgoedlijst van de UNESCO werd toegevoegd.

Wat de pub is voor de Brit, is het koffiehuis voor de Wiener : buitenshuis thuis komen.

Een citytrip naar Wenen is dus niet af als je niet een van de vele soorten koffietjes bent gaan drinken in een stuk of wat van die koffiehuizen. Café Central, het stamcafé van o.a. Siegmund Freud, is het oudste nog bestaande koffiehuis van Wenen en het eerste dat we bezoeken. Op een boogscheut wandelen van de hoofdingang van de Hofburg, kan je er wel héél chique koffie drinken.

En daar hebben we – na het bijwonen van de ochtendtraining in de Spaanse ruiterschool – wel zin in. Er staat echter een behoorlijke rij wachtenden voor de deur en die wordt slechts met mondjesmaat door een portier met bolhoed binnen gelaten. Jachtige Vlamingen als wij zijn, vragen wij ons toch even af of we er het wachten wel voor over hebben. Gelukkig zetten we door en daar zijn we zo’n dertig minuten later toch wel heel blij om.

Ons geduld wordt beloond. Het koffiehuis lijkt wel een half paleis. Bij de toonbank vol uitgestalde zoete lekkernijen, zit een gesculpteerd heerschap op een stoel geanimeerd toe te kijken. Het blijkt Peter Altenberg te zijn, een bekende Oostenrijkse schrijver die Café Central als tweede thuisadres op zijn visitekaartje had staan. Hij had er zijn werkplek.

Het loopt tegen lunchtijd aan en ook daar zijn de koffiehuizen om gekend : je kan er voor een eerlijke prijs voortreffelijk lunchen.

Ondanks de rij wachtenden buiten, is er binnen van snel, snel zijn geen sprake. De obers zijn rustig, er zit behoorlijk wat tijd tussen de verschillende gangen van onze lunch en we krijgen echt niet het gevoel dat we – bijvoorbeeld omwille van de aanzwellende rij buiten – hier rap, rap zullen worden buiten gekuist. Wel integendeel !

Wat een heerlijke lunch !

Ook de twee dames aan het tafeltje naast het onze die enkel koffie hebben besteld en wiens kopjes intussen al lang leeggedronken zijn, blijven uitgebreid met elkaar de laatste roddels uitwisselen. Ze maken geen aanstalten om nog iets extra’s te bestellen. Geen hond echter die hen komt vragen dan maar plaats te ruimen. Binnen hun favoriete koffiehuis kennen de Wieners geen haast en spoed.

De obers stralen allen onthaasting uit en bedienen ons met de nodige flair. Hoe heerlijk is dit toch en zo anders dan in onze cafés en brasseries.

Hoe zalig is het hier. Hier zou ik ook wel schrijver willen zijn. De muze zijn gang laten gaan in deze schitterende omgeving.

Ik raak maar niet uitgekeken op het prachtige neoklassieke interieur van Café Central.

Het pand maakt trouwens deel uit van een groter geheel in diezelfde Italiaanse stijl. Het Palais Ferstel is het voormalig gebouw van de Oostenrijkse-Hongaarse Nationale bank waar de prachtige Freyung Passage, die naar zijn ontwerper soms ook de Ferstel Passage wordt genoemd, dwars doorheen loopt. Het is een prachtige winkelgalerij uit halfweg de 19de eeuw. Zoals gezegd ook het café maakt deel uit van dat Palais.

De poepchique passage

Nu we hier toch in de buurt zijn, maken we na de geslaagde lunch een ommetje langs de winkelgalerij met zijn poepchique winkels. Ook al zijn de winkels geen spek voor onze bek, het loont beslist de moeite om door de passage te flaneren.

Vooral omdat we via de prachtige galerij en een eind verderop ook nog terecht komen in het Palais Dorotheum : het Sothebie van Wenen, zeg maar. Amaaaai … wat een rijkdom straalt dit veilinghuis uit zeg !

Dorotheum : een duur ogend veilinghuis

De beroemde sachortorte proeven we in café Sperl ook al zo’n mooi klassiek koffiehuis dat dateert uit 1889. Houten vloeren, kristallen luchters, marmeren tafels en mooi gedrapeerde gordijnen maken van het café een smaakvol en deftig interieur dat ooit gebruik werd als filmset.

Café Sperl

Koffiehuizen inspireren trouwens wel vaker filmregisseurs. Ook het gezellige Café Ballaria deed reeds dienst als opnameset en ronkende namen als Marlène Dietrich en Zarah Leander kwamen hier over de vloer.

De tonetstoelen, de glanzende spiegels, de fluwelen bankstellen, de lambriseringen en lichtarmaturen, de goudkleurige kranen in de toiletruimte … Het oogt er allemaal bijzonder fraai en ze geven ook aan dit koffiehuis die typisch Weense allure.

Café Bellaria : een mooie filmset, toch ?!

Dat de torte van Sacher hem geen windeieren heeft gelegd, merken we dan weer in het decadent chique Sacher Hotel, eigendom van het gelijknamige geslacht van wie de handige pater familias eerder toevallig de wereldberoemde chocoladetaart uitvond.

We wippen met de air van dure hotelgasten even binnen zodat het niet al te veel opvalt dat we hier niet thuis horen. Het interieur oogt er peperduur. Vooral Aziaten hebben er blijkbaar veel voor over om hier te logeren.

Het chocoladetaartje van Sacher heeft de familie beslist geen windeieren gelegd

Mijn Visa-kaart hou ik echter stevig op de knip. Kwestie van me tijdens het nieuwe jaar ook nog een en ander aan reizen te kunnen permitteren.